Tanuki-Manga

Na samym wstępie informuje, że UWAGA SPOILER! Jak nie czytałeś mangi to tego też nie czytaj.

Po przeczytaniu „Abary” pokusiłem się o jej interpretacje,co muszę zaznaczyć nie analizę, która ma wyjaśniać zawiłości fabuły. Wierzę, że manga Tsutomu Nihei niesie ze sobą ważny przekaz i sens, których jest pewnie setki, a ta może być jedną z nich. Enjoy!

„Abara” nie mówi nam o tym, co jest, tylko o tym, czego nie ma – o nadziei. Jest ona głównym bohaterem mangi, niestety zdawałoby się, że już dawno temu martwym, natomiast to, co widzimy jest pustką po niej, obojętnością, biernością i apatią. Jednak to nie jej brak nadaje tej historii charakter wyjątkowo pesymistycznej wizji, ale fakt pogodzenia się ludzi z jej nieobecnością. Co więcej, wydaje się jakby ludzkość w świecie „Abary” pojawiła się dopiero po tym, kiedy nadzieja ją opuściła. Mimo wszystko można o niej mówić, ale nie w nią wierzyć i to jej utrata jest apokalipsą, po której przyszło żyć bohaterom mangi.
Nasuwa się jednak pytanie, czy aby nadzieja sama zniknęła, czy też została wygnana?
Świat przedstawiony w „Abarze” nie jest obrazem tego, co się może stać po zagładzie, tylko co się może stać przed nią. Strach i lęk są tak olbrzymie, że jedynym ratunkiem pozostaje tylko oddzielenia ludzkości od świadomości czyhającego na nich zagrożenia, a tym samym od wiary w to, że można to zmienić. Ten niewidzialny, ale szczelny mur między ludzkością, a ich niepewnym losem, pilnują i kontrolują ci, którzy sami żyją w jego cieniu. Strażnicy, jakimi są Optonadzorcy, pełnią przewrotną funkcję typową dla totalnych instytucji – oficjalnie pilnują i nadzorują aktywność Pustelniaków, natomiast w rzeczywistości pilnują i izolują społeczeństwo od rzeczywistości, a dokładniej od prawdy na jego temat. Czym jest prawda w świecie Abary?
Jej pełnej sprzeczności metaforą, której ambiwalentność widać nawet w nazwie, są Mauzolea Stałozmienności. Z jednej strony są symbolem nadziei, biblijnej Arki, wiary w przetrwanie, a z drugiej strony ulotności i zmienności. Dostrzeżenie tego, jak bardzo nadzieja potrafi być krucha i przelotna budzi strach, a za nią agresje oraz wojny. Ostatecznie nie zdolność do pogodzenia się z prawdą o jej naturze, zmusza ludzkość do wygnania jej ze swojej świadomości, porzucenia i skazania samych siebie na śmierć. Myślę, że w tym tkwi tragiczność wizji autora mangi.

Nie wiem czy to moja zasługa, czy też coś pokićkałam, ale ze zrozumieniem Abary nie miałam najmniejszych problemów. Fakt, że czytałam tą mangę skupiona jak na rzadko której, ale wszystko błyskawicznie ułożyło mi się w głowie w intrygującą całość. Oczywiście, mogłam wyciągnąć błędne wnioski (ewentualnie fakt, że ostatnio czytam głównie polskie ustawy, wybitnie rozwinął we mnie zdolność do czytania między słowami i łączenia rzeczy niepowiązanych w logiczną całość – nie wnikam) ale z póki co, jestem z mojej interpretacji zadowolona. No, ale fabuła fabulą, a najważniejszą rzeczą w przypadku mang Niheia jest klimat i rysunki i oba te elementy stoją na najwyższym możliwym poziomie. Wizualnie to jest rewelacja! Kadry zapierają dech w piersiach, sposób cieniowania, kompozycji, dynamiki, rysowania twarzy – wszystko to nieustannie mnie zachwyca. Czytałam wiele mang i naprawdę niewiele było aż tak obłędnych klimatycznie i graficznie. Do tego trzeba dodać bardzo przyjemnie polskie wydanie – dobry papier, kredowe wstawki, kolorowe strony, dobre tłumaczenie i piękną obwolutę. I tylko pozostaje mieć nadzieję, na inne tytuły autora. Bo dla estetów, jak ja, jego prace są prawdziwą gratką. Polecam i oceniam naprawdę wysoko.

Strasznie głupio jest mi wystawiać mandze Niheia 5/10, a i tak czuję że to za dużo. Uwielbiam autora, jego wspaniały styl rysunku i ciężki klimat, ale w Abarze w ogóle się nie odnalazłam. Blame mi się niesamowicie spodobało, Abara już nie. Sama nie wiem dlaczego. Może muszę jeszcze raz to przeczytać, tym razem powoli i uważnie. Nie mniej polecam, chociażby ze względu na niesamowite i specyficzne rysunki.

niektóre kadry, zwłaszcza przedstawiające te monumentalne budowle czy nieruchome, posępne sylwetki Black Gauna zapierają dech.
Spodobał mi się również nietypowy sposób rysowania twarzy postaci żeńskich, choć na niektórych kadrach zdarzało im się być sportretowanych mniej korzystnie, to znowu pojawiały się takie gdzie były piękne w taki surowy, dość realistyczny sposób. Niecodzienny oddech w zalewie tych wszystkich moe dziewuszek.

Mangę polecam osobom o otwartym umyśle, ciągotach do sztuki ;) architektury i mrocznych zakamarków wyobraźni ;)

[link]

Kreska jest strasznie nie czytelna, szczególnie podczas, walk, tyle, że ja i tak nigdy nie oglądam walk. Są nudne.
Co do mangi, nadal wydaje mi się niezbyt zrozumiała. Akcja pędzi za szybko, zbyt dużo bohaterów jak na tak krótką mangę. Choć pod koniec już zaczęłam pamiętać kto jest kto. Wszystko kończy się w bardzo nagły sposób i  kliknij: ukryte  w sumie nie do końca załapałam, czy drugie manzoleum też zostało rozwalone czy nie? I czy dobrze rozumiem że „statek ratunkowy” jest tylko 2 osobowy? Główna bohaterka mówi o tym że wszyscy pozostali zostaną zjedzeni przez Guano…?
Autor recenzji widzi w tej mandze przyczynek do zadawania sobie pytań, ja tych pytań nie zauważyłam zwyczajnie gubiąc się w fabule.

Zgodzę się jednak że manga ma niesamowity klimat.

beznadzieja,kreska taka że ciężko skumac co jest na obrazkach
nie polecam

Same obrazki z których w ogóle nic się nie da zrozumieć. Kto z kim i o co…
Porzucone po 2 rozdziałach