Tanuki-Manga

Enel zostaje ostatecznie pokonany przez Luffy’ego (kto by się tego spodziewał), dźwięk odnalezionego złotego dzwonu słyszalny jest na całej Skypiei, a nawet poza nią, i wreszcie dobiega końca konflikt pomiędzy Shandianami a mieszkańcami Skypiei. Następuje generalne zbieranie poległych (khy, khy), leczenie ich, stawianie do pionu i wielodniowa huczna impreza. Wrogowie dochodzą do porozumienia, złoto zostaje odnalezione, a Słomkowi wyekspediowani w dół. Na morza. Przy okazji autor mangi rzuca, tak mimochodem, kilka zagadek. Czym są poneglyphy rozsiane po świecie? Dlaczego mają być pilnie strzeżone? Co to za ukryte potężne bronie? Dlaczego w tutejszej historii jest okres nazywany „pustym wiekiem”? I na litość boską, co z tym wspólnego ma Gold Roger?!

Sześć pierwszych rozdziałów tomu 32 kończy przygody Słomkowych na podniebnej wyspie. Następnie poznajemy kolejnego z siedmiu królewskich wojowników mórz, Don Quixote DoFlamingo, który rzuca wyjątkowo niejasne aluzje dotyczące nadejścia „Nowej Ery” i przy okazji spuszcza łomot piratom w Mock Town. Dwa ostatnie rozdziały rozpoczynają nowy etap przygód bohaterów, tym razem na Długiej Wyspie (niestety w anime to była jedna z najbardziej irytujących mnie części), gdzie napotykają kolejnego pirackiego kapitana, sądzącego, że może ich pokonać – Foxy’ego. Ale miało być jedenaście rozdziałów? No i jest – jednym z nich jest czterostronicowa historyjka pt. Teatrzyk Słomkowa Gęś – kto nie załapie nawiązania, marsz do biblioteczki i szukać Gałczyńskiego!

Osiem rozdziałów rozpoczyna się jednostronicowymi ilustracjami z serii Ace’a śledztwo w sprawie Czarnobrodego. Na początku tomu znajduje się streszczenie dotychczasowych przygód bohaterów oraz przedstawienie postaci z krótkimi notkami biograficznymi. „Kącik pytań do autora” (SBS) jest umieszczony po sześciu rozdziałach, zaś autor tradycyjnie odpowiada na wyjątkowo dziwne pytania, przypomina, że główni seiyuu w anime podkładają głosy też pod różnego rodzaju zwierzaczki i wyjaśnia, co było inspiracją dla wymyślenia „Drzewnej Gorączki” i sposobu jej wyleczenia. Na końcu tomiku tym razem nie znajdziemy informacji na temat przekładu, za to jest plan lekcji ze Słomkowymi, który zgodnie z sugestią autora, można sobie powiększyć, skopiować i wydrukować.

Tym razem po raz pierwszy w moje ręce trafiła „Karta postaci” i miniprzewodnik po serii, konkretnie po „Sagach”, które są dodawane do preorderów tomikowych. Sztywne tekturki z tekstem na jednej stronie zapakowane zostały w foliową koszulkę (co sie chwali). Akurat z tym tomem przypadła mi karta postaci Usoppa, która na szczęście nie zdradza istotnych szczegółów przyszłej fabuły, tylko przestawia jego charakter i motywację. Natomiast w miniprzewodniku mamy przybliżenie kilku postaci występujących w sadze Alabasty (tom 17­‑24) oraz ładnie rozpisane drzewko przeciwników z Baroque Works.

Cena ani poziom wydania się nie zmieniły od ostatniego razu, a przekład stoi na stałym i dobrym poziomie. Fanów One Piece zapraszam do zakupu.