Tanuki-Manga

Wreszcie, po pięciu latach, doczekałam się końca. Muszę przyznać, że jest to jedna z ciekawszych historii, jakie miałam okazję czytać. Pomijając już mistrzowską kreskę i umiejętność sprytnego kadrowania, jest to niesamowita manga. Poziom absurdu i humoru często wykracza poza skalę, a przy tym rozterki bohaterów bywają niekiedy bardzo dramatyczne. Same relacje między bohaterami były bardzo interesujące (najbardziej między Haną a Kiyoshim). Muszę przyznać, że nie znam drugiej takiej mangi. Przez te 5 lat nie raz potrafiła mnie zaskoczyć. Po prostu wow.

Generalnie historia zawarta w mandze jest świetna a jej realizacja jeszcze lepsza. Wszystko za sprawą genialnej oprawy wizualnej, szczegółowości, charakterystycznej kreski oraz co najlepsze – kreatywnemu wykorzystywaniu różnych perspektyw. To właśnie one często dodawały pikantnego smaku i wyraźnego akcentu humorystycznego. Jeśli mam coś do zarzucenia, to tylko zakończenie. Być może zbyt wiele oczekiwałem od tego tytułu i ślepo zbudowałem sobie wizję czegoś czym ta opowieść od początku nie miała być. W końcu już na starcie koncept był jasny. Komedia z duża dozą pikanterii. Niemniej autorka zrobiła nadzieję na coś głębszego, więc idąc za ciosem w głębi duszy wierzyłem, że relacja pomiędzy Kiyoshim a Haną faktycznie nabierze ciekawych rumieńców. Trochę traktuję to jako zmarnowany potencjał. Wciąż z całości dało się wyciągnąć coś jeszcze poza ordynarnym humorem. Ciesze się, że chociaż wątek Andre został rozwinięty i domknięty. Brakuje mi tego w przypadku reszty, ale cóż. Być może kiedyś autorka postanowi stworzyć kontynuację? Wątpię, ale szczerze ucieszyłbym się. Czuję się zawiedziony zakończeniem. Oczywiście ostatni plot twist na ostatniej stronie był przewidywalny, ale i tak potrafił rozbawić. Chociaż tyle, na osłodę szklanki żalu i goryczy.

Mimo wszystko manga jest świetna. Bardzo polecam. Daję mocne 9/10. Dobrze się bawiłem przy niej mimo wielu słów „ale”. Myślę, że każdy kto liczy na jakąś ciekawą, komediową serię powinien zainteresować się Kangoku Gauken.

Epilog się ukazał, więc manga Prison School już oficjalnie zakończona. Akira Hiramoto wznowi teraz swoją pracę nad:Me and the Devil Blues.

Jestem za głupi na to „zakończenie”.

Ptaszki ćwierkają, że podobno zbliża się koniec mangi. Ma wyjść jeszcze jeden rozdział(ewentualnie dwa), który wszystko zakończy.

Już dawno nie widziałem tak dobrze zaaranżowanej mangi, w której humor nieraz ma drugie dno lub tak absurdalne sytuacje, że człowiek z wrażenia najpierw wstaje od mangi, potem idzie pooddychać świeżym powietrzem, by na końcu wybuchnąć panicznym śmiechem.

Jestem dopiero na trzecim tomie, ale już uwielbiam tą mangę. Jest tu wszystko -oryginalna fabuła, ciekawi bohaterowie, fanserwis i humor. Chociaż wa pierwsze brzmią trochę mało poważnie przy tak absurdalnej mandze. Co do fanserwisu -w przypadku jednej postaci jest go obrzydliwie dużo. Niektórych to może zniechęcić, a innych wręcz odwrotnie. Ja nie wyobrażam sobie tego tytułu bez zbliżeń na majtki wiceprzewodniczącej :) Jest to wręcz karykaturalne. I tu wkraczamy w największy plus mangi -humor. No jak babcię kocham, jeszcze nigdy nie śmiałam się na cały głos przy czytaniu komiksu. Autor jest mistrzem w pogrywaniu sobie z czytelnikiem (i z bohaterami także). W tomie drugim było tyle śmiesznych sytuacji, że już się boję co mnie czeka w kolejnych.