Tanuki-Manga

Tom piąty rozpoczyna retrospekcja z zamierzchłych czasów, kiedy to Veronica opuszczała mury klasztoru. Księżniczka i Carlo na pożegnanie słyszą od mistrza Mostona zaskakujące słowa, przez które czytelnik ponownie zaczyna się poważnie zastanawiać, czy oby na pewno Kościół był neutralny…? Po tym wstępie wracamy w szkolne ściany. Najwyraźniej trwoga o zdrowie i życie rówieśników była kubłem zimnej wody na emocje nastolatków i ostudziła ich zapał do wywoływania konfliktów. Nie znaczy to jednak, że sytuacja się uspokoiła. Minami dowiaduje się o skierowanej do Veroniki wiadomości na szkolnej tablicy i zastanawia się, jak wywabić osobę, która napisała te słowa, bez narażania siebie. Ootomo również nie czeka bezczynnie i wypytuje kolegów i koleżanki o to, co dokładnie robili, gdy została zaatakowana dziewczyna z sąsiedniej klasy, gdy osunęła się ziemia oraz kiedy przyszli do klasy z rana. Nie prowadzi to do namierzenia sprawcy, natomiast skutecznie zasiewa ziarna nieufności wśród rówieśników, którzy postanawiają działać na własną rękę i ostrożnie dobrać sobie własnych sojuszników. Minami nie może się zdecydować, czy więcej korzyści odniesie z ujawnienia swojej tożsamości i wykorzystania autorytetu rodziny królewskiej, czy może lepiej nie, gdyż ktoś tylko czeka na to i naraziłby się tym samym na niebezpieczeństwo.

Manga od początku utrzymuje naprawdę żwawe tempo, nie zwalniając ani na chwilę. Zgrabnie przeplata wątki z przeszłości z teraźniejszością, a przy tym przemyca sporo historyjek o zamierzchłych dziejach, co mnie niezmiernie cieszy. Każdy z uczniów, a jak już wiemy, jest ich naprawdę wielu, ma własny charakter oraz opinię o tej reinkarnacji. Na szczęście historia nie jest rozwlekana – wraz z rozwojem akcji część z już przedstawionych uczniów usuwa się na bok, a pałeczkę narracji przejmuje kilka charyzmatycznych osób, wokół których skupiają się pozostali. Wciąż jednak należy mieć się na baczności, gdyż każdy może przypomnieć sobie jakieś kluczowe informacje, niezbędne do rozwikłania zagadki z przeszłości. Dodatkowo my, jako czytelnicy, mamy wgląd w myśli bohaterów, którymi z nikim się nie dzielą – dzięki temu ostatnia strona tego tomu jest niesamowicie ekscytująca i aż chce się więcej.

Polskie wydanie, ach polskie wydanie… Jakie kwiatki tym razem nas zasypią? Cóż, większych kwiatków nie odnotowałam, jest za to kilka drobnych, o czym za chwilę. Odniosłam wrażenie, że styl tłumaczenia odrobinę się zmienił, ale naprawdę tylko trochę – zajrzałam do stopki redakcyjnej i to zapewne efekt tego, że nastąpiła zmiana jednej z dwóch osób odpowiedzialnych za tłumaczenie. Zacznę zwyczajowo od okładki – tom piąty prezentuje Minamiego, Teshimano i Ootomo. Obwoluta utrzymana jest w brązowych odcieniach, podobnie jak poprzednia. Pod nią znajduje się dodatek okładkowy; dalej dwie strony w kolorze (pierwsza jest trochę wyblakła) oraz jedna czarno­‑biała ilustracja, tym razem po nienagannej edycji. Za rozkładówką z postaciami jest streszczenie wydarzeń – i to jedyna strona, która ucierpiała z powodu uciętych tekstów w dymkach z brzegu strony. Tłumaczenie czyta się gładko, poza paroma momentami, gdy staje się lekko chaotycznie. Tytuł kwiatka tomu zdobywa zmiana płci Nishiny – a dokładnie napisane drobnym maczkiem, odnoszące się do niego „widziała” jako zapisek na kartce Ootomo. Zaszczytny tytuł wice­‑kwiatka zgarnia zostawienie słowa „senpaje” na stronie 114. Starano się przetłumaczyć wszystkie możliwe krzaczki, jednak na jednej stronie odpuszczono to sobie na mniej znaczących budowlach w tle. Poza tym tomik jest dobrze opracowany, ma odpowiednie marginesy, teksty w dymkach są poprawnie wyśrodkowane. Już nie mogę się doczekać kolejnego!