Tanuki-Manga

W spustoszonej przez wojny i przeklętej przez bogów krainie rodzi się dwoje wybrańców. Wraz z ich przyjściem na świat pojawia się niezwykła szansa na wyrwanie ludzkości z nieskończonego kręgu wojen i zniszczenia. Grupa dostojników kościelnych rozpoczyna realizację zakrojonego na wiele lat planu; jeżeli się powiedzie, ciążąca nad tą ziemią klątwa zostanie przezwyciężona. Niepowodzenie oznacza zagładę… Tak właśnie, dosyć obiecująco, rozpoczyna się historia zawarta w jednej z bardziej nieudanych mang, jakie wyszły w Polsce.

Fabuła nie jest skomplikowana i raczej nie ujawnię wielkiej tajemnicy, pokrótce ją streszczając. Otóż bohaterowie wędrują z rodzinnej wioski na spotkanie Głównego Złego. Po drodze pokonują coraz to potężniejsze jego sługi. Ostatecznie docierają do celu, gdzie dzięki czystym sercom oraz Łasce Autora tegoż Złego zwyciężają. W międzyczasie zarówno bohaterowie, jak i słudzy Złego wielokrotnie prezentują swe wątpliwej jakości wdzięki. Na tym fabuła się kończy, pozostawiając czytelnika w zadziwieniu nad jej zdumiewającą prostotą i absolutną przewidywalnością, sprawiającymi wrażenie zbyt oczywistych, aby mogły być całkowicie przypadkowe. Nieco lepiej wygląda samo zakończenie. Pomijając tandetną walkę Lemnear z Głównym Złym, z dostarczonych czytelnikowi wyjaśnień wynika, że Legend of Lemnear mogłaby być całkiem przyzwoitą fantasy – gdyby tylko scenarzysta zdecydował się na realizację własnych pomysłów, a nie drążenie oklepanych schematów.

Osobne słowo należy się bohaterom. Chyba w żadnej innej mandze nie spotkałem postaci tak bardzo pozbawionych wszelkiego wyrazu czy choćby śladu osobowości. Lemnear i Mesh zwalczają plugawe sługi Złego i przerabiają wszystkie dialogi i sceny, przynależne Parze Głównych Bohaterów Typowego Fantasy. Nieco lepiej wygląda sytuacja, jeżeli chodzi o bohaterów drugoplanowych (dochodzę do wniosku, że w mandze i anime jest to standard). Przypuszczam, że gdyby bohaterami uczynić ciekawą parę, jaką tworzą Rian i Runaag, poziom schematyczności spadłby o kilkanaście procent. Ale cóż, wtedy to nie byłaby Legend of Lemnear...

Mocną stroną mangi jest jakość polskiej edycji. Wysokiej klasy papier, doskonały druk, kolorowa wkładka i dodatkowa tekturowa obwoluta sprawiają, że Legend of Lemnear poziomem technicznym przewyższa wszystkie wydane w Polsce mangi. Stanowi wręcz wzór, do którego powinni dążyć wydawcy, poważnie traktujący czytelników. Profesjonalizm J.P. Fantastica nie ograniczył się tylko do okładki i papieru. Tłumaczenie (fakt, że niezbyt skomplikowanych dialogów) pozostaje na przyzwoitym poziomie, a w tekście pozostawiono oryginalne onomatopeje, obok których podane zostało polskie tłumaczenie. Osobiście uważam to za dobry pomysł – ich usunięcie wiązałoby się z dodatkową pracą i kosztami, nie skutkującymi istotnym wzrostem jakości wydania.

Kłopotliwe może być określenie grupy czytelników, którzy mogą zainteresować się tym tytułem. Odbiorca oczekujący erotyki poczuje się zapewne zawiedziony – jakkolwiek w Legend of Lemnear nie brak nagich ciał płci obojga, to są one pokazane w sytuacjach kompletnie aseksualnych. Można mieć również zastrzeżenia do jakości kreski – jest raczej uboga i szczególnie twarze są uproszczone, wręcz schematyczne. Pod tym względem Legend of Lemnear zdecydowanie ustępuje innym wydanym w Polsce dziełom Satoshi Urushihary. Miłośników fantasy nie zaciekawią kiepskie postacie i zdecydowanie zbyt ogólnikowo zarysowany świat.

Legend of Lemnear niewątpliwie znakomicie wygląda na półce. Dla kogoś, kto chce znajomym z dumą pokazać szafkę zapełnioną mangami, jest to pozycja obowiązkowa. Pozostałym odradzam – poza uczuciem zirytowania nic innego z lektury nie wyniosą.