Tanuki-Manga

Chyba najbardziej popularna manga wszech czasów. To właśnie od Naruto na Jetixie rozpoczęła się moja fascynacja światem A&M, za co będę mu zawsze wdzięczna.

Początkowo manga raczej nie zachwyca kreską, więc cieszę się, że mogłam obejrzeć tę historię w animowanej wersji. Później przestawiłam się głównie na mangę i swego czasu byłam z nią bardzo na bieżąco (pojawienie się Kushiny uważam za najlepszy moment od walki z Painem)! Później niestety wojna ciągnęła się tak niemiłosiernie długo, że już zdzierżyć nie mogłam… i dopiero końcowe rozdziały przypomniały mi, za co tak bardzo lubiłam tę historię!

Co by o Naruto nie mówić – wzrusza. Mało która opowieść tak wiele wycisnęła ze mnie łez. Nierzadko także bawiły mnie gagi, a akcja wciągała i zaskakiwała.

Co ciekawe po wszystkich 70 tomach mogłabym uznać, że największym zaskoczeniem okazała się dla mnie sama tytułowa postać. Raczej mało kto (z dziewczynek!) kibicował Naruto (Sasuke wygrywał nieustannie). A tu z biegiem czasu to właśnie małemu Uzumakiemu kibicowało się z całego serca. Brawo za tak ciekawy rozwój osobowości!

Podsumowując – warto przynajmniej dać szansę, bo Naruto posiadał dobre i złe chwile. Ale ja będę go zawsze traktowała z małym przymrużeniem oka – za te wszystkie wspólnie spędzone chwile ;)

Żeby nie było niejasności, na wstępie pragnę zaznaczyć, iż Naruto czytałam daaaaawno temu i porzuciłam mangę z powodu braku czasu i konieczności dokonania selekcji czytanych przeze mnie tytułów, by móc pozostać przy tych bardziej interesujących. Jednak kilka miesięcy temu powróciłam do tego tytułu, by zaznajomić się z jego zakończeniem.

Ten przydługi wstęp ma celu wyjaśnienie, iż z pewnością nie wszystkie wydarzenia będę pamiętała dokładnie i nie wszystkie będę w stanie przytoczyć.

A teraz wątek główny…

Wszyscy jak jeden Bóg piszą, że Naruto nie miał powodu troszczyć się o Sasuke. Nikt nie potrafi zrozumieć jego przywiązania do „kolegi” z drużyny, a dla mnie to jedyny w miarę logiczny i konsekwentny wątek w „Naruto” (pomijając chęć naszego protagonisty do zostania Hokage). Postaram się wytłumaczyć dlaczego i być może uda mi się rozwinąć interesującą dyskusję w tym temacie.

Przede wszystkim Naruto to sierota pozbawiona obojga rodziców. Już ten fakt mógł go niejako izolować od reszty rówieśników. Takie osoby są zwykle nieco bardziej wycofane, niekiedy wręcz aspołeczne, jako że czują się gorsze od kolegów i koleżanek. Bywa jednak też odwrotnie. Takie dzieci (a później młodzież)starają się za wszelką cenę zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Pragną być zauważeni, docenieni, wysłuchani i przede wszystkim akceptowani przez społeczność, w której funkcjonują. I trzeba przyznać, że akurat ten wątek został w mandze całkiem nieźle pokazany (choć akurat anime bije go na głowę dzięki naprawdę świetnej muzyce). Chłopiec znikąd, bez przeszłości, bez dalszej rodziny i przyjaciół (gdyż w wiosce z niezrozumiałych dla niego powodów uważano go za niebezpiecznego), chce przestać być anonimowym uczniem i niewidzialnym towarzyszem zabaw. Pragnie zostać najważniejszą osobą w wiosce, aby nikt już nigdy nim nie gardził. Aby ludzie go szanowali, podziwiali, uwielbiali. Niestety jest mało błyskotliwy i inteligencją też nie grzeszy. Z drugiej strony skąd to zdziwienie? A kto niby miałby go nauczyć ogłady, dobrych manier, zasad panujących wśród kochających się ludzi (czytaj w rodzinie). Kto miałby mu pomagać w lekcjach, w nauce, w dowartościowywaniu samego siebie? Przecież nawet Iruka­‑sensej pojawił się w jego życiu kiedy już był na tyle duży, by mieć wyrobione pewne nieprzyjemne nawyki. Nie jest łatwo oduczyć dziecka złych nawyków. Potrzeba na to dużo czasu i cierpliwości, a temu chłopcu nikt tego nie dał. Ten chłopiec w całym swoim życiu ma tylko to jedno marzenie, które nie pozwala mu się poddać i każe żyć dalej, prąc do przodu byle osiągnąć swój cel. Dzięki temu marzeniu staje się niezwykle uparty, zawzięty i stanowczy, bo nie potrafi tego marzenia porzucić. W końcu co innego mu w życiu pozostało?
I tak na jego drodze po kolei stają ludzie, którzy (wbrew obiegowym opiniom) mają ogromny wpływ na ukształtowanie jego charakteru w późniejszym okresie. Przede wszystkim Iruka­‑sensej. Pierwszy człowiek, który spojrzał na Naruto inaczej niż cała reszta wioski. Dostrzegł w tym hałaśliwym i irytującym chłopcu (pozbawionym talentu- tak wszyscy myśleli i tak rzeczywiście było na początku)coś więcej. Potencjał? A może głęboko ukryty talent? Być może odpowiedź jest dalece mniej tajemnicza i intrygująca. Myślę, że po prostu żal mu było biednej sieroty, która dla wszystkich jest „żyjącym problemem”. Dzięki Iruce Naruto poczuł, że potrafi stworzyć z kimś więzi, które będą równie silne, jak te istniejące w rodzinie. Ale silne to nie wszystko- więzi powinny być przede wszystkim trwałe i niezniszczalne. Bo tylko takie pozwalają ludziom znaleźć oparcie w drugiej osobie bez względu na ciężar życia, który każdy z nas dźwiga. I tu dochodzimy do Sasuke.
Naruto znalazł się w jednej drużynie z najbardziej utalentowanym chłopcem w całej wiosce. Chłopcem, o którym (podobnie jak o nim samym) krążyły legendy, choć oczywiście o nieco innym charakterze. W końcu Sasuke miał wszystko to, czego Naruto pragnął: wygląd, inteligencję, talent, szacunek, uwielbienie (zwłaszcza tej jednej dziewczyny, którą nasz bohater kochał do szaleństwa). Był całkowitym przeciwieństwem naszego protagonisty. To rodziło w Naruto złość i zazdrość. I trudno się dziwić. Kiedy jesteśmy w czymś najgorsi, zwykle zazdrościmy tym najlepszym, a że Naruto był zwykle najgorszy ze wszystkich, to chyba normalne, że zazdrościł temu, który we wszystkim był najlepszy. Przysiągł sobie, że stanie się lepszy od tego „najlepszego”. Że go pokona i zdobędzie szacunek i uznanie, a przede wszystkim miłość pięknej dziewczyny, która na razie za nim nie przepadała i ledwo go dostrzegała. Tyle że nasz bohater nie znienawidził Sasuke. Złościł się na niego, rywalizował z nim w każdym aspekcie życia (nawet w tak banalnych kwestiach jak ilość i szybkość spożytego posiłku). Ciągłe porażki tylko go motywowały do dalszej jeszcze trudniejszej i cięższej pracy. Ale mimo wszystko…nie nienawidził towarzysza walki z tej samej drużyny. Wręcz przeciwnie. Sasuke mimo woli stał się dla Naruto celem samym w sobie. Pokonanie go urosło do rangi równie ważnej jak zostanie Hokage. Było pierwszym i najistotniejszym krokiem do spektakularnego finału, jaki zrodził się w głowie małego odtrąconego przez wszystkich chłopca. Bycie lepszym od najlepszego. Dokonanie czegoś takiego musiało sprawić, że Naruto zostanie dostrzeżony. Ba, zostanie uznany za najlepszego shinobi młodego pokolenia w wiosce i otworzy sobie drogę do zostania Hokage. Ale po drodze coś się wydarzyło…
Sasuke okazał się kimś więcej niż chodzącym celem. Przede wszystkim też był sierotą, która nie ma nikogo na świecie. I w odróżnieniu od Naruto, nie przeszkadzało mu to. Nie szukał więzi z innymi ludźmi, zdawał się nikogo nie potrzebować. Jego obojętność była z jednej strony irytująca a z drugiej strony – intrygująca dla kogoś, kto nie potrafił żyć w cieniu innych. Kto panicznie bał się ludzkiej obojętności, zapomnienia, kto tak bardzo chciał coś znaczyć. Nasz bohater nie rozumiał, jak można (mając wszystko) odrzucać to z własnej woli i odtrącać ludzi wokół siebie. W pewnym sensie Sasuke go zafascynował. Wspólne treningi pokazały z czasem, że Naruto może dogonić tego niedoścignionego mistrza. Oczywiście musiał wkładać znacznie więcej wysiłku w każdy swój trening oraz znacznie więcej pracować nad każdą techniką, ale uwierzył, że jest w stanie to zrobić. Sasuke z kolei nieświadomie (bo przecież świadomie nigdy by sobie na to nie pozwolił) zaczął się otwierać na tego irytującego „bachora”, który nie dawał mu spokoju. Początkowo było to na zasadzie „jak śmiesz w ogóle próbować się ze mną równać”, później jednak dostrzegł w nim potencjalnego rywala, a z czasem (dzięki wspólnym walkom) nawet towarzysza broni.
Myślę, że przełomem w ich relacjach był moment, w którym Sasuke uratował Naruto życie. Jak wiemy, nikt wcześniej czegoś takiego dla naszego bohatera nie zrobił (Iruka próbował ale suma summarum to Naruto go ocalił więc średnio się liczy). Tu jednak mieliśmy pełnoprawne ocalenie życia i punkt zwrotny w relacjach tych dwojga….

Jest jeszcze mnóstwo rzeczy, które chciałabym napisać, ale tekst już zaczyna przypominać epopeję narodową i nie chcę, żeby okazało się, że z powodu jego długości każdy będzie go omijał szerokim łukiem, dlatego na razie zakończę. Chętnie natomiast poczytam co inni mają na temat tych dwojga do powiedzenia i obiecuję, że z czasem nawiążę też do późniejszych rozdziałów mangi.
Tymczasem pozdrawiam wytrwałych…

Manga zakończyła się już prawie 2 lata temu, również w Polsce zostały wydane wielkie tomiki, więc wypadałoby już napisać recenzję całości ;) Skoro ocena w czasach kiedy manga miała swoje najlepsze lata wynosiła tylko 3,5 jestem ciekaw co teraz by dostała :D

Mój pierwszy tasiemiec. Na tle innych wypada słabo, ale nie jest najgorszy. Największą wadą są główni bohaterowie. Cały zespół 7 jest najbardziej irytujący. Gorszych głównych bohaterów nie znajdziecie…
Zacznę od głównej postaci, czyli Naruto Uzumaki. Jego głupota irytuje, a nie bawi jak w przypadku Luffiego. Najbardziej jednak wkurzające są jego moralne gatki do wrogów. Najbardziej to widać w rozmowie z  kliknij: ukryte  Obitą. Nazwał go spoko kolesiem(najwidoczniej to nic, że to właśnie przez niego zmarli rodzice Naruto oraz wywołał wojnę…). W dodatku będąc starszym zachowuje się jak skończony kretyn. Pod koniec autor zrobił z niego jakiegoś  kliknij: ukryte  Mesjasza(WTF?!). Jego przywiązanie do Sasuke jest strasznie sztuczne i nie dziwię się, że niektórzy uważają go za homo. Ledwo zaczął z nim się lepiej dogadywać, a już po jego odejściu gotów byłby zrobić wszystko, aby go zawrócić na właściwą ścieżkę.

Sasuke Uchiha tutaj już trochę lepiej. Na samym początku najbardziej mi się spodobał, a później było z niego emo,ale pod koniec wojny jego znów bardziej polubiłam, ponieważ miał lepsze pomysły na przyszłość oraz bycie hokage. Ta jego nienawiść do wszystkich jest sztuczna, ale lepiej jak wszystkich by zabił niż wysłuchiwać moralnych gadek Uzumakiego.

Sakura Haruno na początku nie zwracałam na nią w ogóle uwagi była niczym tłem. Później zaczęła mnie irytować i zastanawiałam się co ona tam robi skoro nic nie potrafiła zrobić ani nic z tym nie robiła. Później się poprawiła pod okiem Tsunade. Widać, że autor nie miał pomysłu na jej postać oraz pomysłu ani pod względem technik(druga ulepszona wersja Tsunade) oraz celu. O ile tamci mieli takie cele jak zostanie hokage albo odbudowanie klanu. To autor dał pogoń za ukochanym,który przez całą mangę miał ją gdzieś. Widocznie w świecie nindża nie można się odkochać nawet, jeśli ta osoba próbowała zabić ciebie… o_O Czasami miała swoje dobre momenty, ale szybko je psuła. Jej miłość do Sasuke jest strasznie sztuczna. Z tego co pamiętam to wyglądało jakby specjalnie zakochała się w nim,aby zrobić na złość Ino. Muszę przyznać, że w filmie The last bardzo dojrzała i taką Sakurę to ja lubię.

Reszta drugoplanowych postaci jest spoko. Oprócz drużny Asumy.
Największą zaletą są postacie drugoplanowe, a zwłaszcza antagoniści. Akatsuki wymiata. Techniki oraz niektóre walki były świetne.
Największe wady to na pewno główni bohaterowie oraz ich sztucznie wygrywanie z antagonistami. Romans jest najgorszy tutaj i lepiej jakby go w ogóle nie było. Autor też boi się uśmiercać postacie oraz manga zamiast dojrzewać z czytelnikiem bardziej robi się infantylna. W dodatku pogubił się w swoim utworze albo po prostu się mu zmęczyło tworzenie serii.

Polecam tego tasiemca przede wszystkim młodym osobom. Starszym niech lepiej sięgnie po One Piece albo Hunter x Hunter.
Posiadam do tej serii sentyment dlatego dałam 6/10.

Boże… Czytam tak te następne dodatki wychodzące przy okazji filmów, te spin­‑offy, to wszystko… Ale ten Kishimoto jest beznadziejny. Tyle crapu, ile on sprzedał w swoich wypocinach po zakończeniu mangi, to ja w życiu na oczy nie widziałem. Błąd logiczny na błędzie logicznym. Po tym najnowszym dodatku (Zai no Sho) już w ogóle nie mam pytań – jakim cudem Himiwari ma Byakugana? Znaczy może dla kogoś, kto nie czyta tego od 10 lat i nie jest freakiem to będzie miało sens, ale bądźmy szczerzy – kto 'nowy' sięga po ten tytuł…? Tylko starzy wyjadacze czytają tą mangę, ludzie którzy są zaznajomieni ze światem shinobi i są jego fanami, a po części znawcami – nie znam nikogo takiego, kogo nie zdziwiło to, że córka Naruto i Hinaty ma Byaugana i to jeszcze uaktywnia go jak Sharingana, ze 'zwykłych' oczu… Dodam jeszcze, że to zdziwienie było tylko negatywne. Kisiel, ZA JAKIE GRZECHY Ty to robisz?!

Dla mnie Naruto skończyło się na pierwszej walce Naruto i Sasuke w Dolinie Końca. Sama walka była  kliknij: ukryte  z dupy. Blondas albo ma zaburzenia psychiczne albo jest naiwny. Odejście Sasuke to zwykły bullshit, ponieważ nikt nie powinien zdążyć się do niego przywiązać (uznałbym go za zdrajcę). Wydarzenia z Shippuuden'a są jeszcze gorsze bo zaczynają się od rozwalania najważniejszej organizacji przestępczej na świecie(porywanie się z motyką na słońce). Pierwsze starcie z Akatsuki winno się skończyć śmiercią bohaterów.
Dlatego uważam, że Narutojest słabe. NIE WARTO!

Przeleciałam wzrokiem komentarze…oczywiście spory dotyczące tego, czy Naruto jest kanonem, czy też nie, czy jest idealny, czy też beznadziejny, toczą się jak zwykle zażarcie :D.
Tak jak z Dragon Ball'em są tacy, którzy uważają tę mangę za arcydzieło, są też tacy, którzy głośno ją krytykują, a i tacy, co twierdzą, że Naruto jest po prostu koszmarny, ale i tak po cichu śledzą rozwój wydarzeń.
Jedno jest pewne! Skończyło się coś wielkiego, skończyła się pewna epoka. A związane jest to, nie z wielkością i geniuszem tej serii (która notabene diamentową nie jest), ale z tym, że było, nie było Naruto dla lwiej części fanów w Polsce było pierwszą świadomą przygodą z m&a w ogóle. Dlatego należy wziąć pod uwagę fakt, że w przypadku tej serii, tak jak w przypadku DB górę bierze przede wszystkim sentyment.
Ja zaczęłam właśnie od Naruto i jakkolwiek mimo iż momentami nowe pomysły Kishimoto mnie przerażały to mimo wszystko jest to seria, która towarzyszyła mi (i nie tylko mi) ok. 9 lat, czyli prawie cały okres dojrzewania :D. Była to seria od której wzięła się moja fascynacja, a przygody nigdy nie poddającego się blondaska inspirowały mnie do tego, by się nie poddawać.
Dlatego, choć zakończenie po części mnie rozczarowało, choć wątek Naruto­‑Sasuke był naiwny i przesłodzony to mimo wszystko tasiemiec ten długo pozostanie w mojej pamięci i choć jest dużo innych lepszych serii w moim osobistym rankingu zawsze będzie miał swoje miejsce honorowe i głównie dzięki atmosferze tej mangi, tego anime, która towarzyszyła mi tyle czasu.

Wiecie co… Właśnie się połapałem, że ja przecież tą nieszczęsną mangę przeczytałem…

I co ja mam powiedzieć? Stek truizmów, że po arcu z Painem wszystko zaczęło się sypać? Ta manga miała wzloty i upadki, bywało lepiej i gorzej. A teraz anime stara się to tuszować niezłą poniekąd ścieżką dźwiękową i cwkliwymi, przeciąganymi wstawkami i retrospekcjami.

Dałem temu 6/10 – za upiornie wręcz spadającą jakość tej mangi.

Ludzie mają zal do „Naruto” za happy end.Jednak pamiętajmy że „Dragon Ball” skoczyło się również happy endem i nie jednokrotnie zły, nikczemny przeciwnik się nawracał. Dużym błędem Kishimoto było za mało humoru. W One Piece też nie ma jakieś arcy wciągającej fabuły i po pokonaniu Enela, Ao, ... Hody, czy może nawet Dofy wiemy że pojawi się kolejny, jednak nie czuć takiego patosu i nie jest tyle retrospekcji jak w „Naruto”. Miłym gestem obydwu mangaków były nawiązania w swoich mangach. Co do 700 rozdziału był robiony dla fanów by zamknąć temat paringów. Naruto jako mangę nie oceniam. Wiele razy ja porzucałem hejtowałem i wracałem znowu, czy jest warta czasu tego nie jestem pewny.

Mogło się skończyć na rozdziale 699 pełnym bełkotu, no ale jeszcze ten 700, przekombinowany i przesłodzony. Z super mangi do totalnego dna z próbami ratowania sytuacji (mniej lub bardziej udanymi). Pomimo wszystkich wad jakiś sentyment jednak pozostanie, w końcu śledzenie Naruto od kilkunastu lat zrobiło swoje.

Rany Boskie 15 lat minęło! Ale końcówka zarąbista, bez udziwnień,  kliknij: ukryte  wszystko tak jak fani chcieli (przynajmniej tak mi się wydaje), wątki pozamykane,  kliknij: ukryte  postacie „połączone” zgodnie z planem, jedynie mnie może zaskoczyła para Ino x Sai. Wielki pozytyw dla autora!

Przydałby się może jakiś bonusowy chapter, który by jeszcze trochę pokazał tych „after years”, ale i tak nie bedę narzekał. Szkoda jedynie, że anime nie trzymało poziomu mangi…

Tak czy siak skończył się pewien etap, jeden z najfajniejszych „tasiemców” jakie kiedykolwiek powstały.

Jak to powiedział Slova 100/10, ale dla całości…

100/10 bo NAJLEPSZA DZIEWCZYNKA WYGRAŁA

Zapomniałbym dodać! Ostatnie dwa chaptery muszą być przeczytane przy tej muzyce! [link] – 48:12 – Experienced many battles.

...że kończy się pewna epoka.
15 długich lat. Tyle trwało 'Naruto'. Tyle czasu trwała przygoda, która pomimo kontrowersji, zapadnie w pamięci każdemu człowiekowi, który dobrnął do końca. Przygoda, którą spokojnie można już uznać za jeden z 5 najważniejszych tytułów, które trzeba znać – może nie całe perypetie naszego bohatera na pamięć, ale poznanie ogólnego zarysu tej historii powinno być kanonem dla kogoś, kto mówi, że interesuje się mangą i anime. Tak, skończyła się epoka i myślę, że przez długi, długi czas nie znajdzie się manga, która będzie aż tak popularna – jeżeli kiedykolwiek taka jeszcze powstanie.

Co do moich odczuć co do mangi, to powiem, że łezka w oku mi się zakręciła. Od takiego małego szczyla, gdy tylko dostałem komputer, kolega zaznajomił mnie z tym tytułem i byłem nim oczarowany – to było dokładnie gdy miałem 8 lat – 10 lat temu. Latało się po dworze z kijkami, napieprzało się kulkami błota, rzucało psami (Garouga! xD), a im dalej w las tym bardziej się wkręcało – ile plastikowych kunai, shurikenów czy bomb dymnych nam w szkole skonfiskowali – nie liczyłem. I choć zapał zmalał, ludzie przestali się na dworze bawić w ninja, to miłość pozostała. Z czasem niektórzy zaczęli się wstydzić tego, że czytają Naruto i nawet w 'swojskim gronie' niechętnie się do tego przyznawali, ale dzielnie trwali aż do dziś – do momentu, gdy wszystko się skończyło. Myślę, że mogę powiedzieć, że nawet do momentu, gdy nasze marzenie się spełniło – do momentu, gdy  kliknij: ukryte  Naruto został Hokage. Całe moje dzieciństwo opierało się na tej mandze. Wyznaczała mi rytm tygodnia. Szczerze, gdyby nie to, że nadal wychodzi anime, byłbym totalnie pogubiony z dniami tygodnia – aż strach pomyśleć, co będzie, gdy i ono się skończy… Im bardziej myślę teraz o tym wszystkim, o końcu… coraz bardziej czuję się wzruszony i zaraz nie wytrzymam i się rozbeczę ;_;

Co do samych ostatnich chpaterów –  kliknij: ukryte  699 to wiadomo, powrót drużyny 7. i wszyscy szczęśliwi, ale 700… jest genialny! To jest to, co chciałem zobaczyć! x lat po! Od dzisiaj kocham Kishimoto! Chapter śmieszny i pokazujący, że widzimy się ponownie na wiosnę! Tak, dokładnie, wiosną 2015 roku wyjdzie podobno mini spin­‑off (ale liczą na coś większego), który ukaże losy dzieci naszych bohaterów, tak więc czekam. No a jak już o dzieciach mowa, to należy też wspomnieć o paringach i perypetiach naszych bohaterów:
-NaruxHina – to, na co czekałem całą serię! Kolejny powód, za który kocham kisiela! Co do ich dzieci, no to synek fajnie wyszedł, ale córuchna… Kishi nie ma talentu do rysowania postaci płci pięknej;
-SasuxSaku – Sakura nic się nie zmieniała, ale Sasuke… ja bym raczej powiedział młody Madara – co do ich dzieciaka, to wygląda jakby to była małą Karin, tak więc może to nie dziecko Sakury? Albo jakiś trójkącik? :D ;
-ShikaxTema – no to to było już od dawna ustalone, ale z ich dzieciakiem się nie postarali;
-SaixIno – zostawię to bez komentarza… Ale mała może mieć potencjał gdy podrośnie – biało­‑śnieżna cera, rude włosy, geny mamy… :> ;
-Choujix??? – jak ten koleś wygląda… no i ich córka…;

Cóż, pozostaje tylko czekać na wiosnę i nową mini (maxi, błagam ;_;) przygodę naszych dzieciaczków. Jedyne co się obawiam, to możliwość stworzenia jakiejś 'miastowej' historii z motywem ninja w tle – nie chciałbym tego. To do zobaczenia na wiosnę kochani!

PS No i się rozpłakałem ;_;

Epilog całkowicie był przestrzelony. W Naruto prawie nigdy dobrze nie wychodziły kolorowe strony, teraz też nie. Projekty postaci po  kliknij: ukryte  timiskipie i ich dzieci były w większości wtórne i źle narysowane, a sam pomysł na ukazanie wszystkich szczęśliwych  kliknij: ukryte  par nietrafiony, nie wspominając o dziwnym, prawie identycznym  kliknij: ukryte  wieku dzieci. I te  kliknij: ukryte  wieżowce brrr. Szkoda też gadki z przedostatniego rozdziału, jak zwykle wyszedł bełkot, gdy autor Naruto próbuje napisać coś „głębszego” – już lepiej wychodzi mu humor. Poza tym nie był tym rozdział 699 nie był taki zły.

Parę dni temu przy okazji recenzowania tomu krótko przeanalizowałem sobie fabułę całości. Koncepcja i pomysł, chociaż w dużej mierze nie były oryginalne, nie były też w większości wtórne. Szczególnie pomysł na świat przedstawiony w mandze, choć z dużymi wadami, to jeśli zaakceptować koncepcje, był całkiem niezły. Zresztą biorąc pod uwagę target/wiek czytelników pewne cechy, które dla mnie są głupotą, nie zawsze można zaliczyć do wad. Większość wydarzeń tworzących strukturę fabuły jest w miarę interesująca koncepcyjnie, ale gorzej z wykonaniem – niestety tutaj diabeł tkwi w szczegółach. Ostatecznie manga ma kilka dobrych momentów, ale z czasem coraz częściej nie trzyma się kupy, a idee autora to banialuki.

Czytając ją w wieku 12 lat pewnie byłbym zachwycony (znając siebie wtedy), oceniając ją na tle „gatunku” mimo wszystko dałbym 6 (za zalety wyżej, no i może Bleach z jeszcze większym absurdem ją winduje?), ale poza nim ocena była by już dużo niższa.

Po tylu latach wreszcie koniec. Nie powiem, pomimo wszystkiego co ostatnio działo się w mandze, tych top głupoty, ciągłego skalowania power­‑leveli i kiepskiego epilogu będzie mi tego brakować. Mimo wszystko spędziło się z Naruto ładnych parę lat i z początku dobrze się przy tym bawiłem. Cóż, nic nie jest wieczne. Pozostaje pytanie, czy teraz, gdy całość jest już powszechnie dostępna, powinno się to polecać innym? Myślę, że mimo wszystko tak – jakkolwiek by na to nie patrzeć jest to jeden z najbardziej znanych w historii tytułów shounen i przez większość czasu utrzymuje przyzwoity poziom. Warto, chociażby po to, by wiedzieć czym zachwycali się/na co wyklinali dziadkowie.

Po wielu latach wreszcie 'Naruto' się skończył! Powiem szczerze, że niezmiernie cieszy mnie ten fakt, gdyż już od dłuższego czasu sięgałam po kolejne chaptery głównie z obowiązku. W końcu czytam tę mangę od wielu lat, 'Naruto' był też początkiem mojej przygody ze światem mangi i anime. Od dłuższego czasu jednak wszystko stało się strasznie przewidywalne, nudne lub irytujące. I mimo tego, że zakończenie mangi całkowicie mnie rozczarowało, wreszcie mogę odetchnąć z ulgą.
Ano właśnie, zakończenie… Już od jakiegoś czasu wiedziałam, ale jednak liczyłam na cud.  kliknij: ukryte  Największym spoilerem zakończenia mangi był oczywiście zwiastun najnowszego filmu kinowego 'Naruto'. Gdzieś po cichu, w głębi serca liczyłam jednak na to, że będzie to jakieś alternatywne zakończenie, albo coś w tym stylu. Ja od dłuższego czasu zakładałam, że jeżeli twórca mangi chce wyjść z twarzą, musi kogoś na końcu uśmiercić. Najlepiej oczywiście Sasuke, którego postanowiono jednak nawrócić. O ja naiwna, wciąż liczyłam, że Sasuke nie da się zbałamucić Naruto, ale chyba zapomniałam, że ta manga należy do gatunku shounen i friend no jutsu musi zwyciężyć…
Naruto w sumie musiał przeżyć, żeby zostać Hokage, w końcu do tego dążył całe swoje życie, a pośmiertnie chyba tego tytułu się nie przyznaje. Nawet jeżeli wszyscy już musieli przeżyć (bo to shounen), można chociaż było skończyć na rozdziale 699. Ostatni 700 rozdział sprawił, że prawie zwymiotowałam tęczą. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Można było już odpuścić to wszystko, te dzieci bohaterów, wolałabym żeby te wszystkie wątki romantyczne, które gdzieś tam się pojawiały umarły śmiercią naturalną i pozostały jedynie w sferze wyobraźni każdego czytelnika. Odejście Sasuke, zostanie Hokage przez Naruto i tyle. Bez tej całej sielanki.
Nic jednak nie jestem w stanie poradzić. Zakończenie jest jakie jest, pewnie niektórym się spodoba. Chociaż od jakiegoś czasu trochę się męczyłam czytając tę mangę, pozostanie na pewno jakiś taki smutek i pustka po zakończeniu przygód mimo wszystko mojego ulubionego bohatera m&a.

No nie wierzę… Ostatnie chaptery za tydzień… Ale mi szkoda, taki sentyment, tam manga była jednym z wyznaczników tygodnia dla mnie – środa=manga 'Naruto' – tylko ostatnio się jakoś zmieniło.

 kliknij: ukryte  Miałem już nadzieję, że Saske wreszcie ukatrupi Sakurę a tu iluzja, uwu. W każdym razie wygląda mi to na początek ostatecznej walki. Wreszcie. Proszę.

Lel. To co prezentuje ta manga, to jest chyba dno dna, a czytam i oglądam z przyzwyczajenia xD Rozbraja mnie Sasuke, który najpierw chce zemścić się na wiosce, dowiaduje się że brat go kocha, po czym chce zostać hokage, a w sumie tylko po to, żeby jednak dokonać swojej zemsty xD
Nie będę tutaj wspominać o dysproporcjach mocy, bo to kpina jest jakaś – na scenę wkracza  kliknij: ukryte  Kaguya, matka wszystkich shinobi, kwintesencja siły i mocy, posiadająca całkowitą kontrolę nad światem, zostaje zmieciona z powierzchni Ziemi szybciej, niż Madara czy Obito xD No i ta nagła potęga Sasuke – ma jednego Rinnegna, a mocą przewyższa Madare – osobę o wiele bardziej doświadczoną, jinchuuriki Juubiego z dwoma Rinneganami – chyba, bo nie pamiętam czy wyrwał go w końcu Obito, czy nie. W sumie nie ważne. Ważne jest to, że Masashi Kishimoto aka. kisiel zmoderowano, że już nie można powiedzieć, że seria jest gorsza z odcinka na odcinek, gdyż wszelkie granice żenady, głupoty, logiki zostały przekroczone. Ale solić to – i tak dam ocenę 7/10, bo sentyment jest zbyt mocny :D

Ukryto spoilery i zmoderowano wulgaryzm.
Moderacja

Kishimoto osiągnął maksymalny poziom w trollingu czytelników. Sasuke wkraczający na scenę  kliknij: ukryte  i mówiący „I will become Hokage!” niszczy umysły i światopoglądy.

Mam nadzieję, że ta farsa skończy się jak najszybciej.

Pamiętam jak mając te 13­‑14 lat byłem pod wrażeneniem historii z Zabuzą i arcu z egzaminem na chunina. U mnie to ukształtowało za młodu poczucie smaku i wyobrażenie o tym jak powinien wyglądać wciągający, wywołujący emocje shonen czy po prostu dobra opowieść. Intrygowały takie postaci jak Gaara, Orochimaru. Zajebisty był moment kiedy podczas egzaminu wybuchł spisek i atak na Konohę. W drugiej części mangi też były fajne momenty, tajemniczy Madara i Akatsuki. Dziś kreska nie jest tak ładna, przeciąganie niekoniecznie mandze służy, ale i tak warto pamiętać, że Naruto to pozycja, która zasłużyła na swoją popularność i jakieś Ao No Exorcisty czy inne siermiężne Medaki jej do pięt nie sięgają. :)

Manga zapowiadała się naprawdę dobrze. Ale aktualne wydarzenia są tak niesamowicie nudne, że aż nie chce mi się czytać, tylko wertuję kartki (mangę pożyczam od koleżanki). Mam nadzieję, że Kishimoto odejmie walk, a doda wątki przyjaźni, które przecież wciąż są obecne, ale nikną w tłumie bijatyk. Poczytałabym sobie taki sielankowy chapter.

Byłam swego czasu wielką fanką Naruto. Z niecierpliwością czekałam na kolejną dostawę mangi i anime (Nie miałam wtedy neta więc dostarczał mi je kumpel). Jednak w pewnym momencie przestałam mieć dostęp do kolejnych chapków i zanim się obejrzałam zginęłam jak Andzia w parku i zostałam daleko za peletonem. Nadrobienie zaległości nie przyszło mi łatwo i to nie tylko dlatego, że zaległości miałam spore. Po prostu coś zaczęło się w tej serii psuć. Mam wrażenie, że autor przedłuża mangę na siłę. Niby będzie koniec, ale jeszcze coś i jeszcze coś tam… No bo biznes musi kręcić się dalej. Każdy nawet największy fan możne mieć po pewnym czasie zwyczajnie dość.
Niedosyt rzecz okropna, ale przesyt wcale nie lepsza.

Autor mangi sam ją zepsuł. Smutne.

Manga zaczyna się mocno średnio. Na początku nie wydawała mi się ciekawa a kreska była straszna, ale z tomu na tom rozkręcało się coraz bardziej, kreska również uległa poprawie (bardzo ją polubiłam, szkoda, że tyle osób uważa, że nie jest dobra). Oceniłabym tą część tak na 7,5­‑8 (dla porównania: „Bleach” oceniam na 8­‑9, „One Piece” na 9, „Fairy Tail” na 7). Jednak po tym jak zaczęła się druga część (anime „Shippuuden”) poziom wzrósł jeszcze bardziej, głównie za sprawą postaci, a konkretnie – Akatsuki. Członkowie tej organizacji byli super. Każdy miał oryginalny charakter i oryginalne umiejętności, wszystkich polubiłam. Najlepsi antagoniści forever! – uważałam. Tamtą część mangi oceniam na okrągłe 10, kolejne tomy bardzo mnie pochłaniały, uważałam się za naprawdę wielką fankę „Naruto”. No ale wiadomo, że zło zawsze przegrywa, kolejni członkowie Akatsuki zostawali pokonani… Gdzieś tak mniej­‑więcej od  kliknij: ukryte  śmierci Itachiego poziom mangi zaczął spadać. Najpierw łagodnie, potem coraz gwałtowniej i gwałtowniej. Dna jeszcze nie osiągnął ale jeśli ta tendencja się utrzyma to ja chyba nie chcę wiedzieć co będzie za kilka tomów. Obecne wydarzenia w mandze oceniam na 5. Uważam, że autor ciągnie ją na siłę po to aby czerpać kasę. Niby wydaje się, że historia już zmierza do końca, ale tego końca wciąż nie da się określić. Proszę, Masashi, daj spokój. Zakończ „Naruto” jak najszybciej. Pozostaw nas z miłymi wspomnieniami po większości tomów, nie psuj tego co kochamy.
Nie wiem co wystawić za całokształt. Nie umiem po prostu. Dam wysoką ocenę – przez ten spadek poziomu będzie ona zakłamana. Dam niską – zrażę potencjalnych czytelników, a przecież na początku było tak dobrze. Dlatego na razie oceny nie ma żadnej, poczekam na ten nieszczęsny koniec.

Nawet może być. Kreska, moim zdaniem, nie zbyt ładna. Fabuła i postacie są całkiem fajne. Ja daję 7/10, ale na razie wztrzymałem czytaniee, bo ilość tomów mnie po prostu przeraża.

Choć to już prawie czwarty rok, odkąd zaczęłam oglądać i czytać tę serię na bieżąco, zawsze przy nowych odcinkach i rozdziałach, czuję takie dziecięce podniecenie i oczekiwanie na to, co się wydarzy tym razem.
Opowieść zawarta na kartach komiksu miewa swoje lepsze i gorsze dni. Początek był naprawdę niesamowity, zwłaszcza saga z Haku i Zabuzą, często do niej wracam i, te same sceny, nadal sprawiają że mam łzy w oczach. Później nadchodzi egzamin na Chuunin'a w międzyczasie rodzi się parę nowych wątków, ale tomy ciągle trzymają poziom. Walki z Czwórką Dźwięku zaliczam do swoich ulubionych.
W drugiej części (w anime nazwanej „Shippuuden'em”) mamy krótkie, kilkutomowe sagi, podczas których poznajemy kolejnych (coraz dziwniejszych) członków Akatsuki. Tutaj absolutnie każda historia mnie wciągnęła. Zdarzały się nudniejsze walki, ale szybko były one rekompensowane czymś naprawdę wielkim. Aż do tego co mamy teraz, czyli  kliknij: ukryte  Czwartej Wojny Światowej Ninja. Obecne rozdziały są nieco nudniejsze, ja jednak dalej czekam na rozwinięcie niektórych wątków.
Poza główną osią fabuły, dwie historie, teoretycznie poboczne, wpadły mi w oko. Mówię tu o  kliknij: ukryte  historii z dzieciństwa Kakashi'ego i Obito oraz opowieść o Kushinie i Minato, młodych rodzicach, którzy zginęli ratując swoje dziecko. Obie zapadają w pamięć, nawet, jeśli nie jest się fanem samego Naruto. I obie są strasznymi wyciskaczami łez!
Co do bohaterów – możliwie, że tak wiernie trwam przy tym komiksie, właśnie ze względu na nich. Uwielbiam zarówno Naruto jak i Sasuke. Obydwaj wzbudzają skrajne emocje pośród fandomu (jeden jest irytująco pogodny, drugi irytujący ponury itd.), ale ja obydwóch darzę ciepłymi uczuciami. A to, że grają pierwsze skrzypce w tym tytule, jest mi zdecydowanie na rękę. Zupełnie inna sytuacja jest z Sakurą – postać której nigdy nie mogłam znieść, najgorsza i najbardziej irytująca Tsundere jaką świat widział. Jeśli na końcu okaże się że jest zakochana w Naruto i autor rozwinie między nimi wątek miłosny to będzie to dla mnie prawdziwy koniec.
Drugoplanowe postacie są świetne, szkoda, że często po rozwinięciu ich charakterów, autor usuwa je w cień, na rzecz innych. Na pewno chciałabym widywać częściej Ino (nie licząc Tenten, jedyna postać kobieca którą polubiłam), Shikamaru, Sai'a i Neji'ego – bohaterowie z niewykorzystanym potencjałem, jak dla mnie.
Jeśli chodzi o grafikę – kreska w pierwszych tomach jest przeciętna, o ile walki są dobrze narysowane, tak sposób rysowania ludzi mi się niezbyt spodobał. Po kilku(nastu?) tomach widać zdecydowaną poprawę, także obecny styl pana Kishimoto zdecydowanie trafia w mój gust.
Polskie wydanie trzyma poziom, niektórych może denerwować tłumaczenie technik, mi samej trudno się było przestawić, ale po jakimś czasie przestaje się na to zwracać uwagę. Swoją drogą, uwielbiam polskie tłumaczenie słynnego zwrotu Naruto „dattebayo” na „ten teges” albo nawet „teges tamteges”. Zawsze się nad tym rozpływam :D
W podsumowaniu chcę uwzględnić, że manga ta towarzyszy mi od dawna, można powiedzieć że z nią dorastałam. Zdaję sobie sprawę z tego, że moja ocena będzie zawyżona. Naruto na pewno nie jest arcydziełem, chociaż, moim zdaniem, jest to jeden z najlepszych shounen'ów, zdecydowanie warty przeczytania. Daję 9/10 i czekam dalej, aż Naruto dogoni Sasuke i zostanie Hokage.

Na początku nie było nic potem powstawały pierwsze rozdziały naruto.Było dobrze lecz wtem twórcy skończyły się pomysły i zaczął robić to co mu do głowy przyszło.Tak z grubsza podsumuje zwłaszcza nowsze rozdziały. kliknij: ukryte  Kabuto w roli smoka???Heh.Chcę zobaczyć koniec mam nadzieję że dożyję tego momentu.Teraz to trochę „moda na sukces”

Do 27 tomu manga jest naprawdę fajna, po prostu niezła rozrywka, ale potem jej poziom spada z tomu na tom…

Mimo wszystko jakoś udało mi się to dalej czytać, ale aktualny arc w mandze o wielkiej wojnie shinobi jest już na tak niskim poziomie, że porzuciłem na dobre naruto…

Manga stała się po prostu nudna, podobnie jak d.gray­‑man

Ehh, Naruto, Naruto... Co można powiedzieć o tej mandze? Była pierwszą, którą zacząłem czytać (najpierw w necie, potem zacząłem też kupować). Przez parę lat uważałem Naruto za najlepszego shounena. Kolejne rozdziały śledziłem z zapartym tchem. A potem co? Potem nastąpiła  kliknij: ukryte  walka z Painem. Po tym wątku było coraz gorzej. Naruto zaczęło mnie po prostu… nudzić. Przestałem czytać mangę na bieżąco w necie, przez jakiś czas czytałem wyłącznie streszczenia rozdziałów, ale wkrótce zaprzestałem i tego. Prawie zapomniałem, że Naruto istnieje. Ale po jakimś czasie zacząłem się zastanawiać co też w tej mandze się teraz dzieje. Wszedłem na parę stron i for dotyczących Naruto i poczytałem spoilery… I załamałem się. To co teraz dzieje się w tej mandze to chyba jakaś totalna kpina! Widać, że autor już zwyczajnie nie ma pomysłu, ale na siłę kontynuuje mangę, żeby zarabiać kasę… Martwi mnie to, bo dalej uważam, że wcześniej ta manga była naprawdę świetna i nie chcę, żeby autor dalej ją psuł! Naruto powinno się jak najszybciej skończyć. Wolałbym naprawdę jakieś głupie i naiwne zakończenie, niż psucie magi przez następne n tomów, aż każdy zapomni, że kiedyś nie była taka głupia.

Osobiście powiem, ze Naruto to moja ulubiona manga. Sama metamorfoza głównego bohatera, jego decyzje, monologi i przeżycia sprawiają, że mam w oczach łzy. jego upór i wytrwałość w dążeniu do wcielania swoich marzeń w życie, a potem w ratowaniu tego, co kocha na prawdę wyciskały mi łzy z oczu. Różnorodność bohaterów, więzi, jakie tworzą się między postaciami, tragiczne historie przeplatane humorem, konflikty, zdrady, tajemnice, utracone, czy odzyskane marzenia… to wszystko sprawia, że nie mogę odkleić się od tej mangi. I chociaż nie jestem typem Fan Girl to na prawdę uwielbiam 'Naruto'. To, w jaki sposób ten nadpobudliwy, twardogłowy i prostolinijny ninja potrafi dotrzeć do serca każdego złego charakteru, sprawia, że nie mogę powiedzieć nic złego o całej mandze. Osobiście mogę powiedzieć, że siła Naruto, nie ta fizyczna tylko ta, które pozwoliła mu przeżyć 12 lat w nienawiści ( chociaż wiem, że to tylko fikcja)wiele razy pomogła mi wyjść z niekomfortowych sytuacji. Zapewne już ngdy nie wyrzucę z głowy Naruto, ale nie widzę w tym nic złego. Uwielbiam wszystko w tej mandze, nawet wyjątkowo irytującą postać Sakury.
Kreska jest wspaniała. W momencie tuż przez zniszczeniem Konohy, kiedy Pain unosił się nad wioską, nie potrafiłam wyjść z podziwu. Każdy budynek, uliczka drzewo… wszystkie te szczegóły zaparły mi dech w piersiach.
Moja ocena to oczywiście 10/10. Niespodziewane, prawda?

Naruto było kiedyś jedną z moich ulubionych mang, choć ze względu na płeć i wiek nie należę do jej „targetu”. Ciekawi, dobrze rozwinięci bohaterowie (zwłaszcza retrospekcje przypadły mi do gustu), wartka akcja, interesujące walki i całkiem fajna kreska. Jeśli ktoś chciałby się z nią zapoznać, gorąco polecam tomiki 1­‑43 (do końca walki Sasuke i Itachiego). Od tego momentu zaczyna się niestety równia pochyła. Zakończenie wątku Paina jest tak naiwne i dziecinne, że całkowicie zepsuło mój odbiór tej historii. Potem nie jest lepiej. Osobiście przestałam już wierzyć, że manga kiedykolwiek wróci do swego dawnego, wysokiego jak na shonen poziomu.

O mandze Narutopowiedziano niemal wszystko, zatem powiem jedno: baaaardzo dobra i dobrze napisana recenzja, super podsumowanie wszystkich wad i zalet.

Naruto było dobrą mangą, do początku drugiej części i wątku z Gaarą jeszcze trzymało poziom, który zaczął drastycznie spadać. Jednak jego największy upadek zaczął się od okolic tomu 46. Później już było coraz gorzej. Po obecnych rozdziałach z tą całą wojną widać, że autorowi już dawno skończyły się pomysły (choć widać to było o wiele wcześniej) – choćby masowe wskrzeszania zabitych osób (po co było ich zabijać przez całą serię, skoro teraz od tak sobie wracają do życia)? Kreska też nie trzyma się najlepiej. Widać, że Kishimoto wszedł w tryb rysowania na „odwal się” co zbliżyło go do poziomu zwykłych, słabych fanowskich tworów. Kiedyś manga na 7­‑8, teraz daję jej ledwo 5…

Byłoby świetnie, ale autor zaczął przesadzać z tym całym moralizatorstwem… Już niedobrze się mi robi jak poraz kolejny pojawia się rozmowa o zemście Sasuke i o próbach nawracania go…

Denerwujące są także postaci kobiece w tej mandze. Są bezużyteczne, nudne i brzydkie z Sakurą i Karin na czele. Jedynie Tsunade i może Hinata jakoś się wybijają, ale reszta… :/

Ale pomimo narzekania i tak bardzo lubię tę mangę XD

Naruto przyzywa na pomoc wielkiego ropucha i rozpoczyna się zaawansowana dewastacja gęsto porośniętej borem okolicy. Swoją drogą to dziwne, że z bliska drzewa są liściaste, a na bardziej szerokich kadrach wyglądają jak gatunki iglaste.

Od razu widać, że recenzję pisał profesjonalista!

Moim zdaniem Naruto jest całkiem niezłym shonenem, ale niestety posiada 2 duże wady, które psują jego odbiór. Pierwszą jest gadanie, nawracanie na dobrą ścieżkę, próba zrozumienia czyjegoś postępowania itp. Jest tego o wiele za dużo, przez co np. wszystkie walki okropnie się przedłużają, a i sama treść tych nawracań nie jest za bardzo ambitna (za to bardzo irytująca). Szczególnie mnie to dobijało podczas walki z Painem. Bo ja chcę kurde zobaczyć dobrą, ciekawą walkę a nie narzekanie jaki ten świat jest pełen cierpienia… 2 wadą są zdecydowanie charaktery Naruto, Sasuke i Sakury. Naruto za dużo gada, jest za bardzo naiwny i uparty. Sasuke – wszyscy go „bardzo skrzywdzili” więc trzeba się obrazić na cały świat i zabić wszystkich dawnych przyjaciół (którzy w niczym nie zawinili, a raczej zawsze starali się go wspierać). Sakura to wiadomo za co… nie wnoszenie do fabuły kompletnie niczego. Tylko raz poczułam do niej sympatię – kiedy walczyła z Chiyo przeciwko Sasoriemu bo wtedy się akurat wykazała. Gdyby nie to co napisałam wyżej ta manga mogła by być spokojnie jednym z najlepszych shounenów bo sama fabuła jest spójna i wciągająca, drugoplanowe postacie fajne i ciekawe (oprócz Hinaty), a kreska mimo paru braków jest przyzwoita. 7/10

Po pierwsze jak można pisać, że Naruto ma brzydką kreskę? (mówię tu o niektórych komentarzach, które tu czytam) No litości. Szału nie ma, ale wszystko narysowane jest porządnie (w scenach walk też się nie trzeba domyślać kto jaki zadał cios). Po za tym chaptery Naruto wychodzą regularnie co tydzień, więc Kishimoto pewnie nawet nie ma czasu na bajerowanie mangi jakimiś pięknymi szczególikami(pomijam fakt,że takie dopracowanie jak np. w Clampie nie jest tu specjalnie przydatne czy potrzebne) Często też zdarza się, że natykam się na komentarze że Naruto to chłam itp. A niby z jakiego powodu? Ja rozumiem, że komuś się może nie podobać, ale w większości piszą to osoby, które oglądały całą serię (i dalej ją oglądają). W takim razie chciałabym się tych osób zapytać po co ją oglądają? Chodzi mi o to, że niektórym chyba się wydaje że krytykowanie Naruto (i Bleacha) jest na topie. Połowa się z niego wyśmiewa i obrzuca błotem, ale kolejne chaptery to czytają (skoro krytykują to znają fabułę i całą resztę). U nas to chyba taka moda, że jak coś jest popularne to zaraz trzeba to zmieszać z błotem. Jak dla mnie jest to podejście żałosne i po prostu śmieszne. Dla mnie Naruto to po prostu fajna manga i dobrze mi się ją czyta (maniaczką nie jestem), ale to chyba normalne, że po kilku latach Naruto już nie ciekawi tak jak wcześniej. Człowiek jest taką istotą, że po jakimś czasie zawsze mu się coś nudzi i nie ma już tych świetlików w oczach na widok kolejnego rozdziału. długość też raczej poważną wadą nie jest. W końcu to tasiemiec, a długie serie też są potrzebne:d Kończąc mój wywód, którego pewnie połowa z was nie doczytała chciałabym powiedzieć, że to co napisałam o tej fali krytyki nie dotyczy tych co faktycznie nie lubią tej serii. W końcu każdy ma prawo jej nie lubić:xd Po prostu chciałam ogólnie zwrócić na to uwagę, ponieważ takie zachowania są po prostu nie w porządku, i wiele osób przez bezsensowne komentarze nie obejrzy Naruto, który pewnie by im się podobał. Ja w każdym razie polecam

Jak dla mnie jedną z większych wad serii są Naruto,Sakura i Sasuke. W porównaniu do innych shounenów np. One Piece, Bleach czy Fairy Tail są po prostu irytujący jeśli nie powiedzieć,że bardzo.Za to jak w napisali w recenzji drugoplanowe postacie są o niebo lepsze np.Kakashi czy Shikamaru .Dla mnie 2 seria jest ciekawa do momentu pokonania Paina potem akcja drastycznie zwalnia, pojawia się niepotrzebna gadanina ,dłużyzny jakieś udziwnienia itp. Zgadzam się z jedną z wypowiedzi, że Naruto powoli ale jednak zbliża się do końca i mam nadzieję że koniec będzie satysfakcjonujący bo mimo wszystko lubię Naruto.

Ja nie mam cierpliwości do tak chorobliwie długich serii. Bo czego właściwie mogłabym oczekiwać od „Naruto” po tylu tomach? Oryginalności? Świeżości? o__O'

Moim zdaniem Naruto stracił strasznie na fabule. Miał to być świat ninja a tu jakaś bajka się robi  kliknij: ukryte  Rzucić iluzje na księżyc żeby opanować wszystkich ludzi, technika zmiany wymiaru ( alb coś w te mańkę)-Madara, z tego się robi jakaś magia a nie ninjitsu . Ale początek serii polecam… tak mniej więcej do momentu gdzie anima zaczyna 2­‑gą serię

Naruto, tak jak każdy inny tasiemiec, najpierw mnie wciaga a pózniej powoli zniechęca. Gdyby nie wielka popularność tytułu, nigdy bym po niego nie sięgneła, ale że ciekawość była większa, dałam mu szanse. Pierwszą część szybko się czytało, początek drugiej również, póżniej jakoś sie skiepściło, niestety. No bo jak tu nie pokazać Tragicznej Przeszłości n­‑tej postaci z kolei? Wycięłabym też najchętniej przedlużające się walki, które są standartowa bolączką mang z kategorii shonen. Teraz mam tylko nadzieję że Naruto niedługo się skończy, bo do czytania ostatnich rozdziałów długo sie zbierałam.
Do plusów zaliczyłabym umieralność postaci  kliknij: ukryte  co np.nie występuje w równie znanym Bleachu, nieźle skonstruowany świat ninja i róznorodność postaci. dzieki czemu można zawsze znaleźć kogoś, kogo się polubi (pozdrawiam fanów Deidary ;))
Ogólna ocena – 6.

Każdy kto czyta co tydzień mangę Naruto zauważa,że Kishimoto pomału zaczyna otwierać przed czytelnikami pewne tajemnice i dochodzić do sedna tych oczywistości na jakie czytelnik/widz czekał od samego początku. Zostały jeszcze kilka faktów jakie nie zostały ukazane.

Strasznie się do niej zapaliłam. Myślałam , że na świecie nie ma nic lepszego!!!Ale teraz , gdy stało się w shippuudenie takie pokręcone… ale co tam! Lubie to

.. nic więcej. Wciąż czytam na bierząco kolejne rozdziały, ale już nie mam przysłowiowej 'radochy' i tych świetlików w oczach. Mam parę, ponad tuzin manguszek z JPF o niezbyt rozgarniętym blondynie. Mam również wobec niego 'dług wdzięczności', bo to on właśnie mnie wciągnął mnie w mangowy świat.

Manga ma w sobie 'to coś', nie jest majstersztykiem, ale jako shounen jest perfekcyjny. Dużo gagów, śmiesznych sytuacji, mordobicia aż po uszy, parę bardziej psychologicznych myśli, kilka łzawych fragmentów owinięte wstążeczką bohaterów, których.. których jest cała masa. Masa adekwatna do ilości rozdziałów. Mam nadzieję, że Naruto będzie jeszcze długo wydawany, bo czytanie go sprawia mi na prawdę dużo radości*. Po prostu cos dla szarego człowieka, który jest zmęczony ciagłym myśleniem. Infantylny, ale poważny. Cieszy, ale nie fascynuje. Taki jest Naruto.
* chociaż teraz juz mniej. Nie wiem, czy to przez upływ czasu, brak świeżości, czy  kliknij: ukryte  wyrżnieciu większości ciekawych bohaterów. ;)

Naruto może urzekać a i innych może prowadzić do konwulsji.Przygody nie zbyt(na początku!)rozgarniętego chłopaka ale odważnego,darzącego do spełnienia swych celów.
Ucieczka z wioski przyjaciela,trening powoduje ,że zmienia się.W ostatnich chapterach mangi widzimy nie zwykłą zmianę głównego bohatera.Naruto wydoroślał!!!
Kto ogląda to na pewno męczyło już ślepe dążenie do „uratowania Sasuke”.Było to dla mnie śmieszne bo z wielu względów a na pewno po walce z Itachim Konohe nie darzy przyjaźnią.
Co do recenzji tej mangi to jest bardzo ale to bardzo przestarzała i ocena recenzenta jest niezbyt odpowiednia dla tego tytułu.
Od dziecinnego klimatu i pełnego humoru i fajnych przygód przechodzimy(a anime – shippuuden)do poważnego tonu rozwoju wydarzeń gdzie akcja nabiera szybkiego rozwoju wydarzeń.
Jak można zauważyć co jakiś czas(jak to jest w shunen) są walki.
W takim tasiemcu jak Natuto można spodziewać się jeszcze długiego trwania serii.Każdego tygodnia czekam z cierpliwości na następny rozdział.Polecam!!!

Kiedyś była to moja ulubiona manga. Obecnie czytam tylko nowe rozdziały. Osobiście uważam iż ta manga ma ciekawych bohaterów, lecz jak dla mnie to że główny ma w sobie i to że ciągle chce się stawać silniejszy to…zbyt proste…takie robienie tego bohatera totalnie najważniejszym. Fabuła dla mnie zbyt prosta.

To prawda manga Naruto oraz jej autor potrafią zdenerwować czytelnika ale jednoczenie jest coś w tym co ciagnie człowiek do dalszego czytania i wyczekiwania na dalszy rozwój wydarzeń. Ja na szczęście pogodziłem czytanie „Naruto” z czytaniem „Bleach” i dzięki temu jakoś da sie wytrzymać wachania jakości kolejnych chapterów.
Co do tzw. kreski to naprawde jest lepsza od tej ze starszych odcinków i widać że autor nadal uczy sie na własnych błędach (10 lat i nadal jest coś do poprawienia;D ), a fabuła przyczynowo­‑skutkowa jest najlepszą karta atutową tej mangi.
Mi dobrze sie ja czyta i czy damy jej wolna rękę aby nas do siebie skusiła zależy tylko od naszego nasawienia do niej.

Pozdrawiam

Jakiś miesiąc temu rozpoczełam czytanie tej mangi. Osobiście mi się podoba ale została mi jeszcze połowa da aktualnych zdarzeń xD Bo około 200 chapów. Nie przepadałam nigdy za anime czy mangą gdzie jest dużo mordów itp. Ale jakoś Naruto (Tak jak i Bleach) mnie użekły ;)i zamierzam dzięki niemu obejżeć i przeczytać Elfen Lajda i inne psychodeliczne mangi oraz anime xD Tak szczerze „Naruto” sprawia cuda.
Całą podstawówke przepłakałam, byłam strasznie niesmiała nie potrafiłam podejmowac decyzji ale gdy zaczełam oglądać to anime musiałam przyznać że bardzo ale to bardzo przypominałam Hinate. Zaczełam z niej brać przykład i teraz żadko kiedy użalam się nad sobą ;) Wyszłam z dołka i zaczełam patrzeć na świat optymistycznie. A to dlatego że strasznie zazdrościłam siły woli Naruto i Hinacie gdy ta walczyła z Neji'm . A że z natury jestem starsznie uparta postanowiłam ją naśladować xD I to przyniosło efekty. W szóstej klasie zaczełam ukazywać swoje zdania i talenty. odkrywałąm siebie… a wszystko dzięki „Naruto”
Pare lat od tego mineło a ja dopiero zaczełasm czytać mange…wstyd!

Naruto moim zdaniem to manga dla 11­‑latkow ktozy szukaja mangi z mala iloscia krwi, walki sa przedlurzane weidz akcja jest nudzaca 3/10

jest wiele mang o ciekawszej fabule, lepszej kresce, bardziej skomplikowanej psychice bohaterow a mimo to naruto jest manga na ktora co tydzien czekam z zapartym tchem ;) nie wiem na czym polega ten fenomen ale zadna manga nie zapada w pamiec tak jak ta ;) mimo 450 rozdzialow (na obecna chwile) ani troche nie odczuwa sie monotonii czy powtarzalnosci (w przeciwienstwie do bleacha :/)

moim zdaniem duzym plusem jest to ze autor nie boi sie zabijac bohaterow (w przeciwienstwie do bleacha, znowu…) przez co pojedynki naprawde trzymaja w napieciu ;) za kolejny plus (przynajmniej w pierwszej serii) mozna uznac to ze glowny bohater mimo ze szybko rosnie w sile, nie jest „niezwyciezony i jedyny ktory jest w stanie pokonac tego zlego” (w przeciwienstwie do dragonballa) – istnieje sporo osob znacznie od niego silniejszych (zarowno sprzymierzencow jak i wrogow)

ogolnie mimo przecietnej moim zdaniem kreski manga jest naprawde swietna – polecam ja wszystkim ;)

p.s.
w recenzji jest blad – konoha znajduje sie w kraju ognia a nie liscia :P

Ciekawa, szczegółowa lecz niestety przesadzona kreska, wciągająca fabuła i mrowie nietypowych, interesujących bohaterów. Ponadto fajne walki, techniki etc. Jestem na tak.

Naruto jest pierwszą mangą za którą się zabrałem, moim zdaniem jest typowo przygodowym komiksem w którym widzimy rozwój jak i historię poszczególnych postaci. Miło się czyta, kreska też niczego sobie. Moim zdaniem manga jest godna polecenia, ma w sobie to coś.

Manga jest niezła, aczkolwiek nie wciągnęła mnie całkowicie. Kreska jest ciekawa, ale widziało się lepsze. Cenię Naruto, jest bardzo ]ciekawym tytułem (manga jest o niebo lepsza niż anime, w którym napychają bzdur, nikt nie wie po co…). :) Polecam

hm chyba tytuł mówi wszystko. Nie wiem czemu jest to obecnie najbardziej popularna manga. Choć poprawka wiem dokładnie. Jest to głupia i kiepsko narysowana bajka. I jako tak sprawdza się idealnie. Dzieciaki są zachwycone i przynajmniej coś czytają. Jak trochę podrosną sięgną po Bleach'a.
4/10

Czytając najnowsze rozdziały Naruto (te tłumaczone prosto z Shonen Jumpa) to coś mi się zdaje że może w końcu zbliżamy się do finału… Nie powiem historia wciąga. Jak magnes. Nie przepadam za Dragon Ball i jakoś tak opis (z wielu źródeł) że Naruto jest jego następcą od samego początku mnie zraził. A tu niespodzianka, w końcu jak się przełamałam i sięgnęłam po tą 'a fe, mordują'(^^') serię to się okazało że Dragon Ball może się schować. Głęboko.
Historie bohaterów (nie tylko głównego) są niekiedy tak chwytające za serce, że aż się łezka w oku kręci (łypnięcie w stronę Gaary… takie moje małe zboczenie ^^ Kisiel zrobił ze mnie głupiego fangerla xD ale to inna sprawa). A poza tym kreska… cudna, z tomu na top lepsza. Historia też. Pierwsze tomy przełknęłam z trudem, ale od 8 zaczęło mi się podobać, a teraz to już ani nie mówię, w ogóle nie wiem co się wydarzy, tak nagmatwał autor xD Nie no żart taki :) Zrobiło się całkiem poważnie. Tym co się na Dzień dobry zniechęcili radzę drugie podejście, bo według mnie, warto.

„Naruto” ma w sobie coś, co sprawia że chociaż liczba tomów zaczyna zmierzać w stronę pięćdziesiątki, wcale nie ma się dość czytania. Fabuła jest ciągła i logiczna, nie budzi wrażenia wtórności (co miało miejsce na przykład przy nieszczęsnym „Inuyashy”, który w końcu nie jest aż tak bardzo dłuższy od „Naruto”). Trzeba przyznać, że autor wie jak dawkować napięcie i trzymać czytelnika w zaciekawieniu. Szybko nudzę się różnymi tytułami, ale „Naruto” wciąż interesuje mnie tak samo jak wtedy, kiedy czytałam pierwszy tom.

z recenzentka a od siebie dodam moze jeden minus- bardzo ale to bardzo nachalna filozofie pt- w kupie sila kupy nikt nie ruszy. Typowo japonskie podejscie dyskryminujace jednostke i jej marzenia o ile te nie skupiaja sie na spoleczenstwie. Dlatego tez ci zli, to zazwyczaj po prostu ludzie ktorzy postanowili nie siedziec w kupie ;p

W dniu dzisiejszym jestem po 410 chapterze i wydaje mi sie, ze czasem autor tworzy na sile, chociaz niektore watki sa interesujace, czytajac wiekszosc ma sie wrazenie, ze to juz kiedys bylo… Mimo wszystko czytam dalej i mam nadzieje, ze jeszcze dlugo sie nie skonczy ^^ Najprzyjemniejsze jest obserwowanie dorastania mlodych bohaterow (zastanawia brak starzenia sie doroslych ;P). Zastanawia mnie, czy kiedykolwiek wyjdzie na jaw kto jest ojcem Naruto xD

Przecietna manga, z slaba fabula, i typowo dragon ballowym rozwojem postaci. Pomimo tego, sam nie wiem czemu ciagle ja czytam i sledze nowe odcinki, widac ma ta swoista magie, chyba wypada polecic ;]

Wspaniała manga z ciekawą kreską. Anime też, jednak tylko do momentu. Od odcinka 245 dodawane sa takie których nie było w komiksie(te są już strasznie nudne). Szkoda że w Polsce obowiazuje seria zacenzurowana, BARDZO SZKODA! Ominięte jest bardzo wiele szczegółów(jesli jest to słowo źle napisane, najmocniej przepraszam). I niestety osoba oglądająca anime, nie jest w stanie zorientowac się o co właściwie chodzi. Jest mi w dodatku bardzo smutno, ponieważ Naruto w POlsce najnowszy jest 180 odc. a w np.: Japonii 339 odc.

Pozostaje nam już tylko czekać…....

Naruto bylo pierwsza manga, za ktora sie zabralam.
Niby niektore techniki /chidori+rasengan/ sa praktycznie zgapione z Dragon Balla, to seria jest naprawde czarujaca i przyciagnie kazdego fana mang – i chlopakow i dziewczyny.
Polecam!

wydanych jest juz 19 tomoow…..