x
Tanuki.pl korzysta z plików cookie w celach prowadzenia
reklamy, statystyk i dla dostosowania wortalu do
indywidualnych potrzeb użytkowników, mogą też z nich korzystać współpracujący z nami reklamodawcy.
Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.
Szczegóły dotyczące stosowania przez wortal Tanuki.pl
plików cookie znajdziesz w polityce prywatności.
Ostatnio zamawiałam jeden tom mangi, na którą długo czekałam. InPost podrożał, więc bez sensu wydawało mi się płacenie za przesyłkę ponad połowy kosztu tej mangi. Nadałam więc temu sens wydając więcej pieniędzy (iks de) i dokupując inny tytuł, żeby przesyłka bardziej się opłacała. Długo szukałam czegoś dla siebie i „Nasze marzenia o zmierzchu” jakoś najbardziej rzuciły mi się w oczy.
Nie znalazłam zbyt wielu opinii, ale tych kilka było bardzo podobnych; „piękna manga, ładna kreska, ciekawa historia.” Trochę zakup w ciemno, ale nie spodziewałam się rozczarowania.
I słusznie, na pewno się nie rozczarowałam. Manga jest rzeczywiście piękna. Bardzo nienachalna. Nie wiem, jak to inaczej ująć. Mamy do czynienia z grupką mniejszości seksualnych i poniekąd płciowych, a mimo to nie czujemy się zarzucani specyficznymi problemami, mimo że one tam przecież są przedstawione. Z tymi problemami mogą się identyfikować też ludzie którzy do tych mniejszości nie należą – ta historia jest unikalna, ale równocześnie jest też uniwersalna w jakiś sposób. Opowiada przede wszystkim o ludziach, a wszyscy parzcież tymi ludźmi jesteśmy.
Postacie są bardzo naturalne, co jedna ma ciekawszy charakter. Zwłaszcza Tsubaki jest tutaj zagwozdką. Przez cały czas zastanawiałam się, o co mu właściwie chodzi.
Mamy tutaj kilka większych wątków, niektóre się zamykają, inne pozostają otwarte – jak na cztery tomy, fabuła jest idealnie rozplanowana.
Przewija się parę ważnych kwestii a kilka dialogów naprawdę dało mi do myślenia. Na przykład to, że martwiąc się o kogoś i chcąc go na siłę uszczęśliwić, możemy tego kogoś nieświadomie lekceważyć.
Albo to, że nie wszyscy chcą być zrozumiani. Nie zależy im na tym, możecie to sobie wyobrazić?
Albo spróbujcie sobie wyobrazić, że nie wszyscy pragną tego samego, a tłumaczenie się ludziom z rzeczy których się nie pragnie jest strasznie wyczerpujące.
Niby oczywiste, a jak przychodzi co do czego, to nikt tego nie rozumie.
Miło też, że w tytule o mniejszościach seksualnych w końcu pojawia się też postać, która, jakby to powiedzieć… stoi do tych wszystkich preferencji w opozycji. W połączeniu, a jednak zupełnie obok tej tęczy.
Miałam co do tej postaci takie podejrzenia, ale kiedy wreszcie padły z jej ust te słowa, to naprawdę byłam tym poruszona.
Czuję szczerą wdzięczność.
Jedna osoba na sto. To jedna lub dwie osoby w każdym roczniku, w każdej szkole. To dużo czy mało?
Ta historia jest za krótka, żebyśmy wszyscy się niej znaleźli, a jednak ona o nikim nie zapomina, a co ważniejsze – nikogo nie ignoruje.
Albo spróbujcie sobie wyobrazić, że nie wszyscy pragną tego samego, a tłumaczenie się ludziom z rzeczy których się nie pragnie jest strasznie wyczerpujące.
Niby oczywiste, a jak przychodzi co do czego, to nikt tego nie rozumie.
Bo ludzie najczęściej patrzą na życie poprzez filtry osobistego doświadczenia oraz własnych przekonań.
Świadoma empatia to nie jest coś, z czym się rodzimy. Można być od narodzin osobą bardziej współczującą, ale osobiście jestem zdania, że to ilość doświadczenia własnego i pośredniego (obserwacje) sprawiają, że łatwiej można „wejść w buty drugiego człowieka”, czyli rozszerzyć świadomość. Żadna wiedza z książek, czy akademicka tego nie zastąpi. (oczywiście nie biorę tu pod uwagę cech osobistych, które empatię zwiększają, lub utrudniają jej doświadczanie). Pisząc „doświadczenie” mam na myśli to, które człowieka uszczęśliwia i te przeciwne, raniące.
Unikam nazewnictwa „złe – dobre”, bo w perspektywie czasowej sens danego doświadczenia często jest przeciwny do jego pierwotnego postrzegania.
Mój Tato zawsze mi powtarzał, że nikt za mnie życia nie przeżyje .
Inni mogą udzielić nam wsparcia, albo zrozumienia, albo (niestety) przeciwnie, będą patrzeć tylko poprzez własne filtry, które często im fałszują rzeczywistość (np. ktoś wyparł, że to samo przeżył, czy w jakiś sposób postąpił.)
A zrozumienie drugiego człowieka? To już naprawdę nie jest takie proste…
Bo ludzie najczęściej patrzą na życie poprzez filtry osobistego doświadczenia oraz własnych przekonań.
W swoim komentarzu nie pytam dlaczego tak jest, nie o to zupełnie mi chodziło. Wytłumaczenie jest banalnie proste i nie ma tak naprawdę większego znaczenia, zwłaszcza w tej historii. To moje „wyobraźcie sobie” miało być taką zwykłą figurą stylistyczną, żeby przyciągnąć uwagę, nawiązaniem do problemów zawartych w mandze
W zasadzie chodzi o coś przeciwnego. O to, że nie trzeba wszystkiego i wszystkich rozumieć, że niektórzy tego po prostu nie chcą. Nie proszą o czyjeś zrozumienie i empatię.
Projekcja swoich uczuć i pragnień na innych ludziach jest błędem – my nie wiemy, czego oni chcą. To właśnie próby wejścia w czyjeś buty kończą się w tej historii nieporozumieniem i przykrościami, tak samo zresztą jak próba pomocy komuś kto o to nie prosił, bo „moja empatia podpowiada mi że tak będzie dobrze”.
Po lekturze tego tytułu dotarło do mnie, dlaczego czyjaś troska o kogoś może być równoznaczna z lekceważeniem tej osoby. W końcu znalazłam to słowo żeby opisać co samej nieraz zdarza mi się czuć, bo ludzie ze swoim „współczuciem” zakładają, że jest mi źle.
Nie zakładajmy że wiemy, co czyni drugą osobę szczęśliwą.
Bez zalogowania
12.05.2022 21:27 Re: Złota rybka
Projekcja swoich uczuć i pragnień na innych ludziach jest błędem
Oczywiście, podobnie jak projekcja własnego modelu przeżywania życia.
Myślę też, że większa świadomość instynktowna i znajomość mowy ciała pozwala unikać wchodzenia komuś z butami w jego życie, w jego prywatność, czy w ból.
Po lekturze tego tytułu dotarło do mnie, dlaczego czyjaś troska o kogoś może być równoznaczna z lekceważeniem tej osoby
Bo ludzie są w większości egoistami. Nie po to zwykle pomagają komuś, żeby ten ktoś poczuł się dobrze, ale zazwyczaj po to, aby samemu poczuć się kimś lepszym, lub ważniejszym, albo po prostu po to, by zmniejszyć własny dyskomfort wynikający z obcowania z kimś o potencjalnie obniżonym nastroju.
kircia napisał(a):
Nie zakładajmy że wiemy, co czyni drugą osobę szczęśliwą
Oczywiście. Nie jesteśmy przecież daną osobą i nie przeżyliśmy tego co ona. I nawet podobne doświadczenia tworzą ledwie zarysy dla wyobrażenia.
Jest w tym wszystkim tylko jedno „ale”.
Cienka linia oddziela taktowność od obojętności.
A wracając do bohaterów tej opowieści – nie przeczytałam jeszcze tej mangi, więc odniosę się do nich konkretniej po jej przeczytaniu, dobrze?
Już napisałam Ci w innym miejscu to, co chciałam napisać – jeśli przeczytasz, to czekam na rozmowę!
Zostawię tu tylko wskazówkę dla zainteresowanych tematem – jak komuś spodoba się opis i wie, że ta manga jest dla niego, to chyba nie muszę polecać. Mogą też spróbować Ci, którzy się wahają – może Was zaskoczy.
Moim ulubionym elementem jest graficzne, dosłowne przedstawienie uczuć bohaterów – czasem widzimy, że ktoś dosłownie rozpada się na kawałki, odlatuje na chmurce w siną dal czy nawet UFO porywa kogoś w snopie światła – te obrazowe metafory emocji postaci są jednymi z piękniejszych, jakie kiedykolwiek widziałam.
Moim zdaniem zasługują, żebym chociaż o nich tu wspomniała.
M
I.
18.01.2020 10:51
Seria wydawana w Polsce przez wydawnictwo Dango: [link] Polski tytuł to „Nasze marzenia o zmierzchu”
Złota rybka
Nie znalazłam zbyt wielu opinii, ale tych kilka było bardzo podobnych; „piękna manga, ładna kreska, ciekawa historia.” Trochę zakup w ciemno, ale nie spodziewałam się rozczarowania.
I słusznie, na pewno się nie rozczarowałam. Manga jest rzeczywiście piękna. Bardzo nienachalna. Nie wiem, jak to inaczej ująć. Mamy do czynienia z grupką mniejszości seksualnych i poniekąd płciowych, a mimo to nie czujemy się zarzucani specyficznymi problemami, mimo że one tam przecież są przedstawione. Z tymi problemami mogą się identyfikować też ludzie którzy do tych mniejszości nie należą – ta historia jest unikalna, ale równocześnie jest też uniwersalna w jakiś sposób. Opowiada przede wszystkim o ludziach, a wszyscy parzcież tymi ludźmi jesteśmy.
Postacie są bardzo naturalne, co jedna ma ciekawszy charakter. Zwłaszcza Tsubaki jest tutaj zagwozdką. Przez cały czas zastanawiałam się, o co mu właściwie chodzi.
Mamy tutaj kilka większych wątków, niektóre się zamykają, inne pozostają otwarte – jak na cztery tomy, fabuła jest idealnie rozplanowana.
Przewija się parę ważnych kwestii a kilka dialogów naprawdę dało mi do myślenia. Na przykład to, że martwiąc się o kogoś i chcąc go na siłę uszczęśliwić, możemy tego kogoś nieświadomie lekceważyć.
Albo to, że nie wszyscy chcą być zrozumiani. Nie zależy im na tym, możecie to sobie wyobrazić?
Albo spróbujcie sobie wyobrazić, że nie wszyscy pragną tego samego, a tłumaczenie się ludziom z rzeczy których się nie pragnie jest strasznie wyczerpujące.
Niby oczywiste, a jak przychodzi co do czego, to nikt tego nie rozumie.
Miło też, że w tytule o mniejszościach seksualnych w końcu pojawia się też postać, która, jakby to powiedzieć… stoi do tych wszystkich preferencji w opozycji. W połączeniu, a jednak zupełnie obok tej tęczy.
Miałam co do tej postaci takie podejrzenia, ale kiedy wreszcie padły z jej ust te słowa, to naprawdę byłam tym poruszona.
Czuję szczerą wdzięczność.
Jedna osoba na sto. To jedna lub dwie osoby w każdym roczniku, w każdej szkole. To dużo czy mało?
Ta historia jest za krótka, żebyśmy wszyscy się niej znaleźli, a jednak ona o nikim nie zapomina, a co ważniejsze – nikogo nie ignoruje.
Re: Złota rybka
Bo ludzie najczęściej patrzą na życie poprzez filtry osobistego doświadczenia oraz własnych przekonań.
Świadoma empatia to nie jest coś, z czym się rodzimy. Można być od narodzin osobą bardziej współczującą, ale osobiście jestem zdania, że to ilość doświadczenia własnego i pośredniego (obserwacje) sprawiają, że łatwiej można „wejść w buty drugiego człowieka”, czyli rozszerzyć świadomość. Żadna wiedza z książek, czy akademicka tego nie zastąpi. (oczywiście nie biorę tu pod uwagę cech osobistych, które empatię zwiększają, lub utrudniają jej doświadczanie). Pisząc „doświadczenie” mam na myśli to, które człowieka uszczęśliwia i te przeciwne, raniące.
Unikam nazewnictwa „złe – dobre”, bo w perspektywie czasowej sens danego doświadczenia często jest przeciwny do jego pierwotnego postrzegania.
Mój Tato zawsze mi powtarzał, że nikt za mnie życia nie przeżyje .
Inni mogą udzielić nam wsparcia, albo zrozumienia, albo (niestety) przeciwnie, będą patrzeć tylko poprzez własne filtry, które często im fałszują rzeczywistość (np. ktoś wyparł, że to samo przeżył, czy w jakiś sposób postąpił.)
A zrozumienie drugiego człowieka? To już naprawdę nie jest takie proste…
Re: Złota rybka
W swoim komentarzu nie pytam dlaczego tak jest, nie o to zupełnie mi chodziło. Wytłumaczenie jest banalnie proste i nie ma tak naprawdę większego znaczenia, zwłaszcza w tej historii. To moje „wyobraźcie sobie” miało być taką zwykłą figurą stylistyczną, żeby przyciągnąć uwagę, nawiązaniem do problemów zawartych w mandze
W zasadzie chodzi o coś przeciwnego. O to, że nie trzeba wszystkiego i wszystkich rozumieć, że niektórzy tego po prostu nie chcą. Nie proszą o czyjeś zrozumienie i empatię.
Projekcja swoich uczuć i pragnień na innych ludziach jest błędem – my nie wiemy, czego oni chcą. To właśnie próby wejścia w czyjeś buty kończą się w tej historii nieporozumieniem i przykrościami, tak samo zresztą jak próba pomocy komuś kto o to nie prosił, bo „moja empatia podpowiada mi że tak będzie dobrze”.
Po lekturze tego tytułu dotarło do mnie, dlaczego czyjaś troska o kogoś może być równoznaczna z lekceważeniem tej osoby. W końcu znalazłam to słowo żeby opisać co samej nieraz zdarza mi się czuć, bo ludzie ze swoim „współczuciem” zakładają, że jest mi źle.
Nie zakładajmy że wiemy, co czyni drugą osobę szczęśliwą.
Re: Złota rybka
Oczywiście, podobnie jak projekcja własnego modelu przeżywania życia.
Myślę też, że większa świadomość instynktowna i znajomość mowy ciała pozwala unikać wchodzenia komuś z butami w jego życie, w jego prywatność, czy w ból.
Bo ludzie są w większości egoistami. Nie po to zwykle pomagają komuś, żeby ten ktoś poczuł się dobrze, ale zazwyczaj po to, aby samemu poczuć się kimś lepszym, lub ważniejszym, albo po prostu po to, by zmniejszyć własny dyskomfort wynikający z obcowania z kimś o potencjalnie obniżonym nastroju.
Oczywiście. Nie jesteśmy przecież daną osobą i nie przeżyliśmy tego co ona. I nawet podobne doświadczenia tworzą ledwie zarysy dla wyobrażenia.
Jest w tym wszystkim tylko jedno „ale”.
Cienka linia oddziela taktowność od obojętności.
A wracając do bohaterów tej opowieści – nie przeczytałam jeszcze tej mangi, więc odniosę się do nich konkretniej po jej przeczytaniu, dobrze?
Re: Złota rybka
Zostawię tu tylko wskazówkę dla zainteresowanych tematem – jak komuś spodoba się opis i wie, że ta manga jest dla niego, to chyba nie muszę polecać. Mogą też spróbować Ci, którzy się wahają – może Was zaskoczy.
Moim ulubionym elementem jest graficzne, dosłowne przedstawienie uczuć bohaterów – czasem widzimy, że ktoś dosłownie rozpada się na kawałki, odlatuje na chmurce w siną dal czy nawet UFO porywa kogoś w snopie światła – te obrazowe metafory emocji postaci są jednymi z piękniejszych, jakie kiedykolwiek widziałam.
Moim zdaniem zasługują, żebym chociaż o nich tu wspomniała.
Polski tytuł to „Nasze marzenia o zmierzchu”