Tanuki-Manga

Od początku tej mangi sceny obyczajowe mi nie leżały, ale miałem problemy z precyzyjnym wyartykułowaniem swoich zarzutów. Teraz w końcu zrozumiałem – są one traktowane przez Niheia jako zapychacz. Z większości nic nie wynika dla postaci i fabuły, można by je podsumować prostym „schematycznie przedstawione postacie zachowują się schematycznie”. Cieszę się, że zdołałem z siebie wykrzesać tę skargę, bo to ostatnia stosowna chwila – w tym tomie pojawia się Tsumugi, a wraz z nią wątki obyczajowe w Rycerzach Sodonii robią się o niebo lepsze. Dla sprawiedliwości dodam też, że poboczny wątek związany z bliźniaczkami Honoka mimo prostoty jest całkiem wartościowy, bo poznajemy dzięki niemu te postacie lepiej, a nie były one wcześniej mocno eksponowane.

Na pewno nie można natomiast narzekać na warstwę militarną. Bitwa na asteroidzie jest jak na mój gust nieco za krótka, ale nadrabia to z nawiązką oryginalną lokalizacją i wartkim tempem akcji. Bitwa numer dwa, która zajmuje końcówkę tomu, też robi dobre wrażenie. Również nie jest za długa – to w zasadzie jeden manewr wojskowy, ale została oparta na ciekawej koncepcji, pokazującej, że Niheiowi nie kończą się pomysły.

Z fabułą w Rycerzach Sidonii jest ten stały problem, że nie zależy od działań bohaterów. Ujawnia się to również w tym tomie: bitwy sobie, obyczajowe perypetie Tanikaze sobie, a realne znaczenie mają przede wszystkim postępy Ochiaia w tworzeniu hybryd. Nieodmiennie jest to bardzo ciekawa postać, będąca zarazem błogosławieństwem, jak i przekleństwem „Sidonii”. Jego niejednoznaczność intryguje i wzbudza ciekawość, co będzie dalej, tym większą, że Ochiai wyraźnie się w tym tomie rozkręca. Tempo rozwoju akcji jest aż przesadne (trochę jak z walkami) i widać, że Nihei ciągle ma trudności z zaplanowaniem płynnej narracji, lecz z tomu na tom historia nabiera animuszu.