Tanuki-Manga

Niespodziewanie dobra manga, aż byłem zaskoczony, bo spodziewałem się czegoś bardziej „dziewczęcego” (może nawet wiejącego gejem), a tu dostałem zbiór bardzo fajnych i pomysłowych historyjek z perspektywą rozwoju fabularnego. Jedynie wątek z królikiem nie wyszedł, pasowałby bardziej do „Latającego Cyrku Monty Pythona” niż do takiej mangi.

Niestety, obawiam się, że kreska może być nieco zbyt archaiczna jak dla polskich fanek.

[link] – jest już okładka polskiego wydania.

Ależ sam do nich należę. Wkuwanie języków obcych przychodziło mi trudno, a musiałem się w życiu uczyć pięciu, sumując całą moją edukację. Do dziś nie posługuję się tymi, które znam, na tyle biegle, by np. napisać w nich książkę, ale czytanie mang po angielsku wymaga, co tu kryć, znajomości tego prostego w zrozumieniu języka na poziomie okołogimnazjalnym. Pomijam już fakt, że tzw. polskie przekłady fanowskie robione są w formie przekładów z przekładów (tzn. nie z japońskiego, ale z angielskich tłumaczeń), co automatycznie obniża ich wartość.
Należę do pokolenia, które nie miało czegoś takiego jak polskie suby czy skanlacje. A mimo to, każdy zainteresowany bez problemu obcować z angielskimi materiałami. Czy to oznacza, że dzisiejsze nastolatki, mimo dłuższej i intensywniejszej nauki angielskiego, są jakoś szczególnie od nas głupsze? Nie sądzę. To po prostu lenistwo.

Szczerze? W czasach, kiedy angielskiego uczy się bodaj od przedszkola i ma się z nim kontakt na co dzień, lektura czegoś tak prostego jak manga w języku angielskim nie powinna być problemem dla nikogo.

Niewiele, bo dostępny jest ledwie jeden rozdział. Wygląda jak po prostu narysowana od nowa (lepiej) seria, ale oparta o te same motywy.

Zwrócę uwagę na fakt, że w mandze często jest mowa o tym, że bohaterka była już z wieku mocno zaawansowanym, kiedy brała ślub.

Rzecz gustu. Ja sobie takie wydania cenię. Raz, łatwiej się je kupuje (szczególnie za granicą), a czyta jak normalne książki.

Normą na świecie jest wydawanie starszych mang w zbiorczych wydaniach. Są one bowiem zwykle adresowane do starszych czytelników, którzy niekoniecznie mają czas by śledzić comiesięczne wydawanie tomów, a nie jest dla nich problemem jednorazowe wydanie większej sumy na taki zbiorczy tom. W Polskim przypadku dochodzi jeszcze kwestia niewielkiego nakładu takich mang.

Owszem, ale skoro Donia wspomniała, że nie lubi angstu, toteż odniosłem się do autorki, która pod względem jest swego rodzaju mistrzynią i jest z nim dość dobrze kojarzona.

[link] – pierwszy rozdział Karneval po polsku, udostępniony przez Waneko.

Zakończenie jest słodko gorzkie, acz owszem, nie wszyscy dożywają finału, a ponurych i dramatycznych momentów jest tu pod dostatkiem. Inna sprawa, że Ikeda potrafi tym wszystkim tak operować, iż nie ma się wrażenia przesady, rodem z np. mang Chiho Saito, gdzie zwykle bohaterka okazuje się pochodzącą z kazirodczego związku sierotą, uwikłaną w intrygę, której połowę stanowią homoseksualiści a drugą – świry, zaś wiążę się z kimś, kto w finale okazuje się stryjecznym kuzynem jej ciotecznego wujka, a kogo rodzice zostali zamordowani przez syna ich dziadka pochodzącego z nieprawego łoża.

Tak samo, acz mniej wariacko, bo jednak w czerni i bieli oraz statycznie. To jeden z nielicznych przypadków, kiedy kopnięte pomysły pana Shimbo okazały się strzałem w dziesiątkę.

[link] – Waneko udostępniło pierwszy rozdział Madoki po polsku.

(telefon komórkowy i Superman? serio?).

To akurat u Japończyków normalne. W „Kaze to ki no Uta” Keiko Takemiyi bohaterowie w XIX­‑wiecznej Francji czytają komiksy, a w „Count Cain” Kaori Yuki posługują się telefonami zdecydowanie nie z tej epoki. O rysującym mangi księciu Poniatowskim z „Aż do nieba” Riyoko Ikedy czy bistro w „Lady Oscar” tej samej autorki nie wspomnę nawet.

JPF ogłosiło wydanie tej mangi w Polsce.

Dobry tytuł, jak na Ito nawet niezbyt brutalny, za to z całkiem ciekawym pomysłem. Problemem, tradycyjnie u tego autora, jest zakończenie, ale sama opowieść przedstawiona w „Black Paradox” jest naprawdę udana i momentami intrygująca.

zamiast jak większość fanów pokochać główną parę

Większość znanych mi czytelników tego komiksu serdecznie nie znosi głównej pary, zaś ciągle spamowane „Miyaka!” „Tamahome!” stawało się zazwyczaj tematem żartów.

Wskazałbym na fakt, że oceny zapewne mocno poszybowały w dół po tym, co działo się w mandze po zakończeniu wątku Soul Society, a szczególnie już po tym, co autor w ostatnich latach zaczął wymyślać.

Waneko robi wyprzedaż tej serii, wszystkie tomy po 9 zł.

Ta okładka tutaj sugeruje, że mamy do czynienia z typowym shojo. A uśmiech to akurat rzecz niezbyt dobrze oddająca klimat tej mangi. Zaś ta wybrana przez JPF jest o wiele bardziej stylowa.

Okładka powinna pasować klimatem do mangi. Tu akurat ten styl pasuje. To w końcu nie „Naruto”.

JPF pokazał okładki polskiego wydania. Jak dla mnie, eleganckie i z klimatem.

„Dramat…” przy dużej dawce dobrej woli można uznać za metaforę – facet całe życie poświęcił budowie domu, a ceną za to było stanie się jego faktycznym filarem. Ale to już swobodna interpretacja, bo obstawiam że całość to jakieś japońskie urban legend.

O, a to ciekawe. To miało oficjalne angielskie wydanie, czy mówisz o fanowskim przekładzie?