Tanuki-Manga

Dawno chciałem przeczytać tę mangę i się nie zawiodłem! Jest nieco idealistyczna, większość rzeczy, stara się pokazać z lepszej strony albo chociaż znaleźć od razu do nich rozwiązanie. Ale to dobrze! Mamy już wystarczająco smutnych queer historii. Główny bohater jest trans i poznajemy jego historię: od bycia w szafie, poprzez znajdowanie odwagi w sobie aż do coming outu. W tle są ubrania – bo dzięki nim czuje się „bardziej jak mężczyzna”, nie martwcie się, nie są osią fabuły. (Ja nie interesuję się modą i przeżyłem lekturę.) Jest bardzo pozytywnie i budująco mimo że jest tu też dużo realizmu. To zamknięta i dobrze przemyślana historia, postaci tworzące tło są różnorodne i fajnie zobaczyć jak osoby spoza LGBT poznają i chcą zrozumieć głównego bohatera. A w tym wszystkim to naprawdę dobra manga o otwieraniu się na ludzi i nawiązywaniu przyjaźni. Fakt, że to pierwsza manga tej osoby to dla mnie dodatkowe WOAH, bo było prawie płakane na kilku momentach więc… jeszcze w Polsce wydaje ją Waneko i myślę, że totalnie ją teraz kupię. :'3
Spodziewałem się wielu rzeczy ale nie tego, że mnie aż tak zachwyci i już po lekturze mam dalej takie poczucie satysfakcji. Strasznie się cieszę, że teraz jest możliwość znaleźć i kupić, praktycznie od ręki, takie pokrzepiające queer mangi, aż trochę zazdroszczę obecnej młodzieży, ale dobrze, należy im się, mam nadzieję, że sporo osób sięgnie po ten tytuł. :’3

Ja uważam że jest to jedna z sympatyczniejszych i uroczych mang z gatunku yaoi, które zostały u nas wydane i wszystkim ją serdecznie polecam! Naprawdę nieźle się uśmiałem w niektórych momentach, chociaż to prosta historia i wszystko, od postaci po żarty, jest w niej podane w takiej niewymagającej formie. Kreska jest całkiem przystępna, schludna, może trochę za mocno wpasowuje się w pewne stereotypy ale da się to przeżyć.
Historia jest oklepana z założenia ale sprawnie przekazana. To naprawdę świetny przerywnik lekturowy, szczególnie na letnie, leniwe popołudnia. Ogromnie się cieszę, że ją u nas wydali.

To było piękne.

W 63 okazuje się, że tamten rozdział był dopiero wstępem do traumatycznych wiadomości dla Erena. Nice.

Jak możecie, przecież był taki wspaniały zwrot akcji, dobry bohater okazał się jednak tym złym!

Czytałem tę mangę dwa razy i za każdym razem inaczej zinterpretowałem koniec i teraz już właściwie nie wiem. \m/

Wczoraj skończyłem czytać i jest to teraz jeden z moich ulubionych tytułów, bo każda postać, koniec końców (a czasami w międzyczasie) okazała się obrzydliwa.

Nie wydaje mi się, ale teraz zastanawiam się, czy coś przegapiłem. P:

To kiepska manga, nie polecam, ale za to jej adaptacja filmowa… dawno się tak nie uśmiałem.

Jeśli chodzi o motyw kliknij: ukryte  z tym jak Eren zjadł swojego ojca, to faktycznie, prawie od początku były do tego wskazówki i wiadomo było, że prędzej czy później Eren musi się dowiedzieć. Ale na pewno nie spodziewałem się, że stanie się to w takich okolicznościach! Sam wygląd Erena po tej informacji (bodajże ostatnia strona rozdziału) mnie dobił. Już to gdzieś widziałem.  kliknij: ukryte  W drugim rozdziale gdy jest świadkiem śmierci swojej matki. I wtedy jego rozpacz przybrała postać nienawiści do stworzeń, które ją przyniosły. A teraz? Kiedy kliknij: ukryte  na dobrą sprawę to on jest mordercą? Eren jest jednym z tych bohaterów, których nigdy nie chcę zobaczyć w sytuacji, gdzie zaczynają obwiniać czy nienawidzić siebie. Eren, walcz. .///.

Co się właśnie stało????????//
W każdym razie ostatnio same zwroty akcji i chociaż co miesiąc czekam na nowy rozdział, to za każdym razem trzęsę portkami na to co się zaraz stanie, bo niczego nie można się spodziewać a nawet jeśli, to Isayama już dba o to by podać to w jak najbrutalniejszy sposób.
Dziękuję.

 kliknij: ukryte  To przeradza się powoli w bardzo kiepską komedię. Wszyscy się o nią martwią, o to, że dalej męczy się z Kou, odradzają jej to, ona ściemnia, że wcale o nim nie myśli ale tak naprawdę nie robi nic innego, załatwiła sobie Kikuchiego jako zastępstwo, ostatnio nawet Syun powiedział jej (mniej więcej), że już jej się w tyłku przewraca a ona „hm, może i tak”. Denerwuje mnie to, bo na wszystko wydawało mi się takie delikatne w tej mandze. Potem nawet kiedy podjęła decyzję, było ok, Kikuchi zachowywał się jakby mu na niej zależało, Kou dostał to na co zasłużył i nagle… nope, wracamy do początku. : / I nawet jeśli cieszą mnie postacie, które nie są kukiełkami i walczą o swoje, to Kou jest po prostu napastliwy i w ogóle nie szanuje jej uczuć. Uh.

Ostatnio ta manga wraca do punktu wyjścia i wcale mi się to nie podoba. Już to czytałem. Boję się, że czeka nas bardzo nudna ścieżka dylematów z niczego i wrócimy do punktu, który JUŻ BYŁ i bohaterka znów będzie musiała wybierać pomiędzy dwoma chłopakami. Naprawdę wolałbym żeby ta historia jak najszybciej się zakończyła, bo mimo wszystko, to jedna z lepszych mang shoujo z jakimi miałem okazję się zapoznać.

Esencja Elfen Lied. Dobra robota.

Oczywiście, nie obyło się bez wstawek rodem z Nardo, które trochę mi zgrzytały ale to była dobra historia, żałuję, że nie została poprowadzona dalej.

Woah. kliknij: ukryte  W czterdziestu stronach napchać tyle wątków i taką ilość dramatycznych zwrotów akcji, choć rodem z filmów sensacyjnych. Poród, samobójstwo, zemsta, ucieczka przed mafią, zdrada… niektóre serie przez tomy nie mają takiego nagromadzenia wątków.Raczej nie zachwyci, ale na pewno zapewni rozrywkę.

Ten tytuł to było jedno z moich największych rozczarowań. Sięgnąłem po niego, bo widziałem kadry z mangi i kreska mnie zauroczyła. Jednak cokolwiek ten tytuł chciał przekazać – nie wyszło. W tym momencie, gdzieś po roku od przeczytania, nie pamiętam z niego praktycznie nic.

 kliknij: ukryte  Miałem już nadzieję, że Saske wreszcie ukatrupi Sakurę a tu iluzja, uwu. W każdym razie wygląda mi to na początek ostatecznej walki. Wreszcie. Proszę.

 kliknij: ukryte  Mangę złapałem gdy na angielski przetłumaczonych było ok czterdzieści rozdziałów. Byłem nią zachwycony, bo od dawna nie czytałem nic nowego, co miałoby więcej niż dwa tomy. Zwykły, szary bohater, który nagle dostaje super moc – oklepane, ale zawsze do mnie przemawiało. Tyle, że Kaneki wydawał się postacią, która mimo wrzucenia w pewien schemat, nie wywiąże się z niego tak jak można by przypuszczać. Po kilku kolejnych rozdziałach wydało mi się, że rzeczywiście wszystko idzie w myśl motywu ze wstępu, że każdy kolejny panel przybliża nas do tragedii. Właściwie spodziewałem się, że manga zakończy się o wiele szybciej. Myślałem, że Kaneki skona na torturach i to będzie finał. To było bardzo naiwne myślenie, pełne pewnego rodzaju nadziei. Jednak wszystko poszło w innym kierunku, Kanki na kilka kolejnych rozdziałów skończył jako białowłosy mściciel. Nagle historia gwałtownie przyśpieszyła, pojawiło się tło pełne zagadek, postacie, na których skupialiśmy się do tej pory poszły w odstawkę. Te stylizowane na wrogów okazały się sojusznikami. To był miły zwrot akcji, choć zaczął rodzić tylko więcej obaw. Kaneki stracił swój cały urok i charakter i bałem się, że autor znudził się postacią. W rozdziałach zaczęły pojawiać się wskazówki, które wskazywały na zwieńczenie historii, jednak uparcie je ignorowałem. Dwa, czy trzy rozdziały przed końcem Kaneki zatrzymał się. Tutaj dostałem jeden z moich ulubionych paneli, który na chwilę wyrwał mnie z całej konwencji mangi z supermocami. Nagle zacząłem odbierać ten tytuł jako opowieść. Potem wszystko potoczyło się zbyt szybko, zaraz po otrzymaniu kolejnego punktu zwrotnego, historia się urwała.Przyznam, że do tej pory oczekuję jakiś wyjaśnień, wiadomości, że autor pracuje już nad kontynuacją, bo nie jestem w stanie zaakceptować takiego zakończenia.
W końcowych rozdziałach zyskała dla mnie jedynie postać Hide, któremu od dawna nie poświęcono dostatecznej ilości czasu. Scena, w której kliknij: ukryte  mówi Kanekiemu, że powinni już wracać do domu złamała mi serce. Z drugiej strony przypominało to bardzo  kliknij: ukryte  wszystkie wyobrażenia Rizy, które Kaneki widział w najbardziej kryzysowych sytuacjach.Co prawda, pewnie w tym momencie już tylko panikuję, ale ostatnio to za mną chodzi. To pewnie z lęku, że jeżeli  kliknij: ukryte  Hide naprawdę tam był, najpewniej już nie żyje, skoro był tylko człowiekiem.
Na razie pocieszę się lekturą Tokyo Ghoul: Jack, a tej mangi jeszcze przez długi okres nie będę traktować jako tytułu zakończonego.

Zatrzymałem się na 117 rozdziale i  kliknij: ukryte  nie mogę pozbyć się wrażenia, że autorka nie ma już chęci do prowadzenia tej historii. Być może są jakieś czynniki trzecie, ale nic o tym nie wiem. Ostatni rozdział czytałem rok temu, z tego co widzę, nic nowego nie wyszło, ale przyznam, że dokładnie nie szukałem. W każdym razie ostatnie rozdziały wyglądają jak tworzone na kolanie. Rysunki przypominają bardziej szkice, większość akcji nie ma żadnego uzasadnienia, wszystko wygląda jak zbędne dodatki. Wątek główny niby gdzieś tu krąży, ale nikt się przy nim nie zatrzymuje. Jest uroczo jak zawsze ale przeraźliwie nudno. Postaci straciły swój charakter, cały magiczny klimat, cała otoczka i świat dzielony na ofiary/wojowników, to wszystko gdzieś zniknęło. Teraz czuję się jakbym czytał kiepski DJ. Kocie uszka tego wszystkiego nie ratują.

Czternasty rozdział jest już do przeczytania i sprowadza się do czystego porno z fabułą na jednej stronie. Idealnie. Ciekawe jak długo ta manga pociągnie.

Dokładnie! Zazwyczaj jak widzę, że jakakolwiek manga traktuje o zaburzeniach, to mam rozdarte serce, bo bardzo, bardzo, bardzo chciałbym przeczytać, ale wiem, że będzie gówniana. To mnie boli, że obiera się poważny problem za oś fabuły a kończy się jak w każdym szkolnym kiepskim romansie.
Seven Days było świeże, cała kwiatowa seria była przeurocza i trzymała się rzeczywistości, przez co naprawdę wczułem się w uczucia bohaterów, a tutaj… Trzynasty rozdział był żenujący i nie potrafię go usprawiedliwić nawet gdybym chciał.
W dodatku kreska wydaje mi się bardziej niedbała, ale to już tylko narzekanie.

Był jakiś pomysł ale skończyło się tak jak zwykle.

Wydrukuję i oprawię sobie tę recenzję, przysięgam. :^

Nie rozumiem dokąd ta manga zmierza. I czemu między poszczególnymi wątkami jest taka przepaść. I czemu (!) tyle świetnych pomysłów zostało potraktowanych jak… w zasadzie brakuje mi jakiegoś porównania, które nie byłoby pasmem przekleństw i innych rynsztokowych smaczków.
Kuroshitsuji jest dla mnie jednym z największych rozczarowań. A w dodatku te nieudolne ekranizacje. No, może chociaż tegoroczna jakoś podniesie poziom.