Tanuki-Manga

... gdyż już od szczeniaka interesowały mnie thrillery o psychopatach.

Jednak autorka poruszyła ważki problem syndromu sztokholmskiego w mandze i anime. Wiele romansów można by streścić tak:

On: łazi za Nią, podgląda przez okno, interesuje się codzienną aktywnością Jej.
Ona: ma uczucie, że ktoś ją obserwuje.
On: przenosi się do jej szkoły/klasy, aby być z Nią.
Ona: odruchowo nienawidzi Jego i okazuje Jemu wstręt w sposób początkowo aluzyjny, potem otwarcie.
On: nie przyjmuje tego do wiadomości.
Po jakimś czasie: wywabia ją w miejsce, gdzie są sami i mogą szczerze powiedzieć, co do siebie czują.
Ona: – Ty stalkerze taki i owaki, przestań za mną łazić! Nie życzę sobie, zejdź mi z oczu!
On: – Itazura no jamete (bo przecież Ona tylko żartuje, to niemożliwe, żeby mówiła poważnie).
Ona: wrzeszczy mu do ucha, bo już wyczerpała subtelniejsze metody dania do zrozumienia: – DAJ KIRAJ!
On: jej w pysk (plask!), bo nie może zdzierżyć „dajkiraja”.
(Bo ona tak naprawdę go kocha, tylko sama jeszcze tego nie wie.)
Ona: po otrzymaniu plaskacza momentalnie zakochuje się w Nim i żyją długo i szczęśliwie.

W przypadku tej akurat mangi rola męska i żeńska jest odwrócona, ale schemat jest ten sam.

Jestem świeżo po lekturze mangi. Zgodzę się z recenzentem co do thrillera najwyższej jakości, choć w odróżnieniu od autora preferuję Onikakushi­‑hen. Akcja Uprowadzenia przez demony spada na czytelnika jak grom z jasnego nieba, a uczucie paranoi rośnie w postępie geometrycznym, podczas gdy w Dryfującej bawełnie atmosfera lęku i osaczenia narasta stopniowo, by w kulminacyjnym momencie chwycić za gardło.

Tutaj również przyczepiłabym się do radosnej twórczości polskich tłumaczek. O ile wcześniej Rena była „słodziasta”, to tu jest „słodziaszna” – co jest jeszcze bardziej sztuczne.

Jednak największym zgrzytem była zmiana babci w dziadka. No wiecie, gdyby babka miała wąsy… jednak polskie tłumaczki potraktowały to przysłowie zbyt dosłownie… Dziadek miał na imię Souhei, a babcia, jego żona – Oryou. A tu co i rusz natykamy się na jakiegoś tajemniczego „Oryou Sonozakiego". A przecież Oryou też była kobietą.

Twórcom świetnie udało się odtworzyć klimat paranoi, który urzekł mnie w anime, a jeszcze wcześniej w filmie aktorskim.

Jedynym, co przeszkadzało mi w pełni czerpać przyjemność z lektury, był fakt, iż znałam zakończenie z Higurashi Kai.

W polskim tłumaczeniu można jeszcze przyczepić się do „słodziastości” Reny. Wiadomo, że w oryginale Rena przekręca słowo kawaii na „kaaii”, ale taki niuans dostrzegą jedynie osoby płynnie posługujące się japońskim – w anime wydawało mi się, że słyszę poprawnie wymawiane kawaii i podejrzewam, że wielu niejapońskich widzów również to przeoczyło…

W związku z tym polska tłumaczka mogła odpuścić sobie tę nadgorliwość i normalnie napisać „słodkie” lub „słodziutkie”, zamiast wymyślać sztucznie brzmiące neologizmy typu „słodziaste”.

(Niestety, polskie wydanie kolejnego tomu – Watanagashi­‑hen – zawiera jeszcze więcej takich „kwiatków”.)

Za to dobrym posunięciem Waneko (według mnie) było wydanie „dwa w jednym”, czyli zamiast dwóch cienkich tomików – jedna gruba księga tworząca zamkniętą całość.

Dzięki za ostrzeżenie, co by się trzymać z dala od tego. Choć zanim wymieniłaś imię autorki, podświadomie spodziewałam się, że będzie to Mayu Shinjo… schemat i poziom tfurczości porównywalny.

A ja zgadzam się z innym zdaniem recenzentki – mianowicie z fragmentem traktującym o znużeniu. Tak naprawdę autor mangi serwuje nam  kliknij: ukryte  jedno i to samo danie, tyle że w pięciu smakach. Przedstawione historie różnią się jedynie paroma detalami, takimi jak nazwiska dziewcząt i nazwy ich zmartwień. Początek i koniec jest taki sam.
Tak naprawdę mógł poprzestać na jednym rozdziale, czyniąc z tego oneshot – powstałoby coś krótkiego i wspaniałego, zamiast przydługiego i i coraz mniej ciekawego. Lepiej było pozostawić pewne niedomówienia niż znużyć  kliknij: ukryte  opowiadaniem w kółko tej samej historii.

Pierwszy tom – wspaniały. Czytając go, miałam wrażenie, że ekranizacja skrzywdziła mangę. Ale to wrażenie wkrótce minęło…
Drugi – obleśny.  kliknij: ukryte  Te płody z przyległościami to facet mógł sobie darować – wygląda na to, że te sprawy: ciąże, porody, płody, macice, łożyska – to jakiś fetysz zboczonych panów na całym świecie; pewnie dlatego, że ich samych to nie dotyczy, to im się chce takie idiotyzmy wymyślać… Aż mi się chce zacytować niejaką Milvę: Filozofy zas…, siędzie taki, gęsie pióro w nocniku macza i osielstwa wypisuje (...) zawżdy uczenie zaczynają i zawżdy na d… kończą… Jednak po panu Ito nie spodziewałam się tak niskiego poziomu.
Trzeci – dołujący. Nie to, żebym oczekiwała  kliknij: ukryte  happy endu, ale z angstem też trzeba umieć nie przesadzać. Miałam nadzieję, że  kliknij: ukryte  chociaż główna bohaterka się uratuje, żeby miał kto żywy opowiadać. A tu zonk…

Dlatego, choć film aktorski bił po oczach sztucznością, nie wszystkie zmiany w nim były na gorsze.

Jedna rzecz, która bezapelacyjnie urzekła mnie w mandze, to grafika. Nie cierpię kanciastych facjat ze ślepiami na pół twarzy, za to lubię, kiedy Japończycy wyglądają jak Japończycy (zwłaszcza dorośli). Za to plus.

Po przeczytaniu Twojej recenzji przez długi czas unikałam taj mangi, ale w końcu ją przeczytałam, zachęcona jej krótkością.

Trochę przesadziłeś. Maria wprawdzie wygląda i zachowuje się jak klon Usy, ale jeśli już komuś wskoczyłaby do łóżka, to raczej  kliknij: ukryte  Kazumie, nie senseiowi – ja tam nie zauważyłam żadnej kokieterii wobec tego ostatniego… Uczucia bohaterki wobec doktora były najwyżej letnie, a  kliknij: ukryte  zwrot w stronę Pana Supersamca jest tak szybki, że aż sztuczny. A właśnie miałam nadzieję na coś w rodzaju  kliknij: ukryte  Usagi Drop czy Suki, dakara suki... To raz.

Dwa, że iloraz inteligencji bohaterki akurat nie ma nic do rzeczy, bo jeśli ktoś opłaca czesne dziewczyny, której się nie przelewa, to z reguły musi być to osoba posiadająca pieniądze i mająca prawo nimi dysponować,  kliknij: ukryte  czyli dorosły, a nie jakiś smarkacz – zwłaszcza, że ten ostatni jest stypendystą, a taki sposób dostawania się do elytarnych szkół dla bananowej młodzieży jest wykorzystywany najczęściej przez zdolnych, a niebogatych. W oryginalnej powieści Jean Webster sponsor dziewczyny również był dużo starszy od niej, a panna najwyraźniej zaznajomiona była z lekturą książki.

Po trzecie, zachowanie bohaterki świadczyło o tym, że posiada dumę  kliknij: ukryte  i nie zamierza być płatną utrzymanką jakiegoś starego zdziwaczałego milionera, którego nie kocha (w każdym razie była o tym przekonana). Jednocześnie honor nie pozwolił jej budować własnego szczęścia na ruinach cudzego –  kliknij: ukryte  owego domniemanego starego milionera oraz Noi, Noy czy jak się to odmienia. Podejrzewam, że to może mieć jakiś związek z gi wobec swojego dobroczyńcy.

(Małe pytanie – w jakim języku czytałeś, w oryginale? Ja w angielskim, a tam stało, że panna chce być farmaceutką, nie lekarzem…)

Czyli nie taki diabeł straszny, jak go pani Takeuchi rysuje (czyli brakuje mu oka, nosa lub rogów i ogona :P), bo czytałam i oglądałam dużo głupsze wątki romantyczne. Po prostu lekka i niewymagająca myślenia lektura, jak ktoś ma za dużo wolnego czasu i potrzebuje się trochę odmóżdżyć.

Okropna kreska. Nie chodzi nawet o brak podobieństwa do oryginalnej mangi, tylko o zwykłe niedbalstwo. A to nastolatki wyglądają jak trzylatki (i nie jest to bonusowy SD, tylko normalna scena), a to głowa płaska albo gęba krzywa, ta sama osoba ma co chwilę inne rysy, do tego odziane w sz(m)atki made in Lumpex... Sceny walk niewyraźne, nie wiadomo kto kogo i czym zdzielił. Całość jest tak niestaranna, jakby rysownik był rówieśnikiem bohaterek…

Miałam nadzieję, że historia skupi się wyłącznie na bohaterkach pobocznych (Kyouko, Mami) i tytułowej Oriko. Ale nie, trzeba było wepchnąć na siłę dwie osóbki, które niektórym fanom już zdążyły się opatrzyć… W głównej historii – Madoka Magica i Rebellion – mają one rozbudowane, dynamiczne charaktery, a ich relacja jest niejednoznaczna i ciągle dojrzewa. W Different Story są postaciami pobocznymi, ale ich wątek nie jest nachalny i nie razi sztucznością… A tu pojawiają się znienacka i są karykaturami samych siebie: różowa panna Piszczące Ciepłe Kluchy i mhroczna panna Tylko Tknij Moją Ukochaną.

Powiedzmy, że oczekiwałam czegoś w rodzaju Different Story, czyli kawałka porządnej roboty. A tu cały czas miałam nieodparte wrażenie obcowania z twórczością pisaną (rysowaną) na kolanie, w wielkim pośpiechu. Szkoda, bo historia miała potencjał. Można po to sięgnąć, ale niekoniecznie… Tylko dla najwierniejszych fanów Madoki.

Też uważam, że dwie udane na sześć: o wampirze i o stalkerze. Reszta wieje nudą. Najgorsza ta o końcu świata, kliknij: ukryte  której bohaterką jest rozwydrzona bogata pannica z tzw. dobrego domu – głupia, pusta i do tego nieładna… jej partner to gbur i zbok, poza tym nic o nim nie wiemy. Projekty postaci koszmarne, trochę przypominają sklepowe manekiny, pardon, postaci z „Paradise Kiss” – (same kości i trójkątne podbródki, europejskie rysy twarzy, okrągłe oczy, blondyni, kręcone włosy itd. – taa, myślałby kto, że Japończycy…), tylko jeszcze bardziej niedbała kreska… Pustka i powierzchowność siląca się na głębię.

Tak abstrahując… teraz już wiem, z czego zerżnięta została fabuła IV filmu o Hamtaro…

Masz dobre pióro, poza tym wypunktowałeś niemal wszystkie idiotyzmy popełniane przez autorki mang dla dziewczyn. Czytałam, że główny bohater jest z reguły podobny do autora, np. Usagi Tsukno była wzorowana na pani Takeuchi, dlatego nie dziwi mnie twój opis bohaterki, najwyraźniej klona Usagi…
Do fanek kreski pani Takeuchi się nie zaliczam, więc dzięki za ostrzeżenie… Nawiasem mówiąc, z dwojga złego wolę japońskie wyobrażenia o katolicyzmie niż polskie realia :P

Ok, pasuję, bo żadna z nas nie przekona drugiej.
Nigdy nie mówiłam, że Casca  kliknij: ukryte  znosiła przemoc z rąk Gutsa. Kogo kocha, dowiemy się  kliknij: ukryte  na wyspie Skellig.

Również pod względem  kliknij: ukryte  ujawniania uczuć. Do tej pory nie wiem, co Szef o mnie myślał.

Sama skierowałaś rozmowę na te tory :) mój pierwszy post dotyczył Caski. Jedyny jej aspekt, który mi się podobał, to ta miłość i uwielbienie dla swojego przełożonego. Znam to uczucie… kliknij: ukryte  a Griffith/Femto w jastrzębim hełmie strasznie mi przypomina dawnego szefa, w którym sie podkochiwałam (widać jego zmysłowe, pełne usta z kącikami skierowanymi ku dołowi i oczy o zimnym spojrzeniu) (bez hełmu mniej, bo Szef miał włosy bardzo krótkie).

Niezupełnie.
Pierwsze dwa akapity nawzajem sobie zaprzeczają.  kliknij: ukryte  „Nie mógł chodzić, był jak żywy trup”, ale „chciał być wielbiony i podziwiany”? To w końcu jedno czy drugie? A co do mężczyzny, nie radzę niedoceniać tego aspektu. Jeżeli moje zdanie uważasz za niemiarodajne, spytaj jakiegokolwiek faceta.
Ponadto, na skutek  kliknij: ukryte  tortur nie był już do końca sobą, a szaleństwo dodaje sił fizycznych. Skoro był w stanie o własnych siłach uciec, powożąc zaprzęgiem… Zresztą, to nigdy nie był zwykły człowiek, zawsze był kimś więcej.
Myśli… To, że ktoś czegoś w sobie nie akceptuje, nie znaczy, że tego nie ma.  kliknij: ukryte  Uczucia mogły pochodzić zarówno od demonicznego dziecka, jak i od niego samego. A ludzi, którzy oszukują samych siebie, myśląc że są twardsi niż w rzeczywistości, jest więcej niż sądzisz.
 kliknij: ukryte  Wiem, że „kiedy człowiek otrzymuje dawkę cierpienia ponad miarę, jego serce zamarza”. Ale ta zasada dotyczyła każdego członka Ręki Boga – otrzymanie niemal boskiej mocy w zamian za utratę uczuć. W teorii, bo w praktyce wszystkie osoby, które wymieniłaś, miały uczucia. Slan i Zodd wyraźnie odczuwali sympatię do Gutsa, ciężko ranna Roshinu szukała rodziców, aby umrzeć w ich objęciach. Krótko mówiąc, proces zamrażania uczuć nie był doskonały, jak widać.
Podpuścić Gutsa? Czemu nie? Wyroki pana Miury są niezbadane. Wielu fanów przewiduje, że  kliknij: ukryte  Griffith chce sprowokować go do zawarcia paktu z Behelitem i przemiany w demona. Obecnie nie miałby satysfakcji z pokonania słabszego przeciwnika, ale jako równy z równym… Przypomnij sobie, jak Itachi urabiał Sasuke (tak, wiem, że „Berserk” to dorosły seinen, a nie dziecinny shonen, ale  kliknij: ukryte  Guts mimo bagażu doświadczeń jest bardzo naiwny, co już stwierdziła Slan).
Tak, że jedyne, czego jestem całkowicie pewna, to tego, że w tej mandze niczego nie można być pewnym. Poczekajmy na kolejny tom.

Dziękuję. Ja czytałam w wersji polskiej, dlatego nie skojarzyłam skrótu. Zamierzam poszukać owego dodatku.
Powinno być Slan czy Sulan? Bo spotkałam obie wersje.

Bije Gutsa  kliknij: ukryte  za to, że w bitwach struga bohatera i może zginąć. Tak naprawdę troszczy się o niego i mimowolnie podziwia, ale za Chiny Ludowe się do tego nie przyzna. Potem bije go po scenie miłosnej, gdy on znów chce odejść. Rozumiem, że taki ma temperament, ale nie chciałabym, żeby mi ktoś tak okazywał troskę…
Liczę wiek Caski od początku jej wspomnień, nie mangi.  kliknij: ukryte  Kiedy zabiła szlachcica­‑pedofila, miała ok. 11­‑12 lat. Z Griffithem spędziła kilka lat, wyrosła na piękną kobietę, mimo to on nadal traktował ją jak smarkulę (ewentualnie zdolnego oficera), zauważył ją jako kobietę dopiero, gdy Guts posiadł ją pierwszy. Nie twierdzę, że chodziło mu o  kliknij: ukryte  pożądanie, tylko o władzę, posiadanie, rywalizację – chciał odzyskać swoją „własność”. Utwierdzenie się… sądzę, że  kliknij: ukryte  już nie musiał, jej zachowanie mówiło samo za siebie, raczej chciał udowodnić, że nie jest bezpłciową kukłą, a mężczyzną z krwi i kości – bo tego kat jeszcze nie zdążył go pozbawić… Bo gdyby nie był pełnowartościowym mężczyzną, utraciłby autorytet jako dowódca.
Uczucia… Czemu nie? W pierwszych tomach mangi Guts walczy z krwiożerczym hrabią, kliknij: ukryte  który został apostołem za cenę ofiary z żony. Nawet jako potwór, zachował miłość do córki, której nie chciał poświęcić jako drugiej ofiary, nawet gdy mogło mu to uratować życie. Wprawdzie był demonem niższej rangi, ale jednak…
To, co Griffith mówił o swoim celu, mówił i wcześniej. Poza tym każde jego słowo i czyn  kliknij: ukryte  były obliczone na wywołanie określonej reakcji. Dlatego słowa o tym, że  kliknij: ukryte  „nic nie czuje i niczego nie żałuje” miały zapewne rozjątrzyć Gutsa (przewidywalnego i łatwo dającego się podpuścić) i skłonić do jakiegoś pochopnego czynu. Poza tym, od kiedy demony są wiarygodne i prawdomówne? Zdarzało mu się kłamać i zwodzić (Charlotte, Sonia, Pontyfik)... Dlatego jakoś w jego szczerość nie wierzę.
P.S. IoE – nie kojarzę tego skrótu, możesz rozwinąć?

Co do kolorów, przyznaję, że posiłkowałam się serialem TV – polecam ze względu na klimat i świetną muzykę. Były tam i różowe portki i różowa szminka. Mój błąd, skoro to dyskusja o mandze, nie o anime…
Co mnie razi w jej charakterze, to właśnie ta ambiwalencja.  kliknij: ukryte  Bije faceta, ponieważ go kocha, po czym znosi przemoc z rąk drugiego faceta, którego po wszystkim nadal kocha. Lubię twarde kobiety, ale zrównoważone, nie popadające ze skrajności w skrajność. Lubiłabyś postać męską, która bije żonę, ponieważ ją kocha?… Ja też nie.
Co do Zaćmienia i Griffitha…  kliknij: ukryte  Prawie siostra? Może z początku, kiedy uratował ją jako małą dziewczynkę, a potem traktował jej uwielbienie z przymrużeniem oka. Potem, po odbiciu z rąk króla, zauważył między nią a Gutsem więź erotyczną, i zrozumiał, że „jego mała dziewczynka” jest już dorosłą, atrakcyjną kobietą i sam jej pragnie. Pamiętasz scenę, kiedy ranny Griffith próbował się na niej położyć, a ona prosiła, żeby przestał? Nie nazwałabym tego braterskim uczuciem… Guts stał się dla niego rywalem, którego zresztą sam sobie wychował: „moim przyjacielem może być tylko ktoś mi równy, mający własny sen”. Dlatego zawsze faworyzował jego=równego, nie Cascę=podwładną.
Nie „zrozumiałam źle”, bo postać Griffitha jest tak tak skonstruowana, że ilu czytelników, tyle interpretacji, nie ma „jedynie słusznej”. Osobiście skłaniam się ku tej, w której chodziło o:
 kliknij: ukryte 
- rywalizację dwóch samców alfa o samicę, zranione męskie ego (Griffith będąc rannym nie mógł posiąść Caski, a jako Femto był w pełni sprawny i mógł);
- ukaranie Gutsa za „zdradę”, jego odejście było katalizatorem całej lawiny wydarzeń, o co obwiniali Gutsa zarówno Casca, jak i reszta niedobitków Jastrzębi, trudno, żeby ten, który stracił najwięcej, nie żywił silnej urazy;
- „po prostu zabił” – wiele ofiar gwałtu wolałoby „po prostu” śmierć niż hańbę, nie wiedziałaś? Chodziło o dodatkowe udręczenie Caski i Gutsa. Podczas gwałtu Femto patrzył w oczy rywalowi: „patrz, jak biorę moją kobietę, a ty nic mi nie możesz zrobić”;
- żeby było śmieszniej, pomimo powyższych niskich motywów, na swój pokręcony sposób ich kochał, bo podczas zawarcia paktu należało poświęcić „ukochaną osobę”. Być może dlatego nie ścigał ich, kiedy zdołali uciec;
- potem, kiedy już było po wszystkim, nie musiał ich zabijać, bo danina już została zapłacona (pozostałe Jastrzębie), a ci dwoje nie stanowili dla niego żadnego zagrożenia.

O tym, „co Griffith myśli i czy posiada uczucia”, fani wypisują całe stronice na forach. Pan Miura nigdy nie wypowiedział się jednoznacznie na ten temat, bo Japończycy nigdy nie podają wyjaśnienia na talerzu. Więc każda interpretacja jest dozwolona.

A mnie rozwalił Amano kliknij: ukryte   – nie mylić z Umino... a także Minako śpiewająca karaoke, konkretnie chodzi o  kliknij: ukryte  „Rinbu Revolution”, opening z „Uteny”.

To „coś takiego” polega prawdopodobnie na jędzowatym charakterku, a także nietwarzowych ciuchach (ciasne różowe spodnie, wyglądające jakby ich nie było; długie buty sięgające prawie do pasa – ciekawe, jak „wygodnie” się walczy w takich fatałaszkach) i źle dobranym makijażu (przy tak ciemnej cerze lepiej nie używać jaskraworóżowej szminki, tylko bardziej stonowaną). Ale głównie chodzi o to jej ciągłe wściekanie się.
Raz udało jej się zdobyć odrobinę mojej sympatii, gdy  kliknij: ukryte  smutno patrzyła na Griffitha flirtującego z królewną. Chyba nawet wolałam ją z okresu wzdychania do Griffitha niż z okresu romansu z Gutsem, bo wtedy zrobiła się jeszcze bardziej niekobieca i wulgarna… Gdyby pozostała wierna szefowi, Guts znalazłby sobie inną, sympatyczniejszą pannę :)  kliknij: ukryte  a i Zaćmienie pewnie mogłoby mieć inny przebieg (czyn Griffitha spowodowany był m.in. zazdrością o rywala i gniewem za zdradę).

Mimo to, i tak ciężko ją polubić. Najpierw: marudny babsztyl warczący na Gutsa tylko dlatego, że właśnie ma złe dni (a kiedy ich nie ma, też na niego warczy). Też miałam na studiach taką koleżankę. Następnie: myśląca hormonami panna, która sama nie wie, czego chce (ta moja koleżanka też tak miała) kliknij: ukryte  , a raczej kogo – marzy o jednym, a oddaje się drugiemu, a potem na odwrót (tak, WIEM, że to był gwałt, ale ona nigdy, nawet WTEDY nie przestała go kochać – vide scena spotkania odrodzonego Griffitha i oszalałej Caski). Po wszystkim: agresywna dzikuska, która sprawia wszystkim problemy, uciekając, atakując siebie lub innych.  kliknij: ukryte  Aż się dziwię Gutsowi, który przecież jako mężczyzna z krwi i kości ma pewne potrzeby, nie zrobił skoku w bok z którąś z zakochanych w nim dziewczyn (bo przecież nie wykorzysta chorej Caski)... Paradoksalnie, kibicuję Farnese i Schierke, choć wiem, że żadna nie ma szans… Tak samo, jak wolę dojrzałą nad wiek Sonię od pustej i głupiutkiej gąski Charlotte.
Jedyna nadzieja w wyspie Skellig –  kliknij: ukryte  bo już wolę herod­‑babę od wariatki.

Albo „Bunny Tsukino”...

W sumie racja, jeśli chodzi o gry. Ale odkąd zaczęłam oglądać seriale i filmy w oryginale z napisami, zaczęły mnie razić tłumaczenia imion zarówno ludzi, jak i Pokemonów. Podobałby mi się taki papierowy odpowiednik „Pokemon Origins”.

Też uważam, że manga jest warta uwagi. Parę zastrzeżeń:
- tłumaczenie – można było zostawić oryginalne imiona, np. Kasumi zamiast Misty (a i tak w pewnym momencie tłumacz to przapuścił), czy Takeshi zamiast Brocka
- cienkie zeszyty zamiast tomików – prawdopodobnie wzorowali się z myślą o najgłupszym narodzie świata, dla którego przeczytanie więcej niż jednego rozdziału na jeden komiks to za duży wysiłek umysłowy, „Superman” czy „Spiderman” też u nich wychodzą jako cieniutkie zeszyciki z jednym rozdziałem, polskie zeszyty to odpowiednik ok. 4 amerykańskich
- szkoda, że tylko 4… może zrobią reedycję?

Dzięki, bałam się, że mnie ochrzanisz. Domyślam się, że chodzi o to znaczenie, po prostu mam zboczenie zawodowe (oisha­‑san, więc haisha to dla mnie kolega). Cieszę się, że uszczęśliwiłam Twojego wewnętrznego trolla i przy okazji swojego :) pozdrawiam