Tanuki-Manga

Manga bardzo mi się podobała – ani nie jest przesłodzona, ani przedramatyzowana, naprawdę dobre okruchy życia :) Opowiada o młodej dziewczynie uczącej się w szkole artystycznej, która chce zdać na uniwersytet i zostać malarzem jak jej tata,  kliknij: ukryte  który jest przestawiony jako lekkoduch – wyjeżdża niespodziewanie, nie mówi kiedy wróci, to głównie matka bohaterki zajmowała się zarabianiem na rodzinę. Ojciec przez większość mangi jest nieobecny, choć główna bohaterka z mamą i rodzeństwem cały czas o nim rozmawiają, m.in. o planowanym przez mamę rozwodzie. Jest to obyczajowa historia o problemach rodzinnych, pierwszych miłościach i przyjaźniach, wkraczaniu w dorosłość. Bardzo mi się podobał realizm całej historii i mało schematów typowych dla shoujo (nie wiem Momonchi jest zakwalifikowane jako shoujo, ale bohaterka jest w wieku typowym dla mang shoujo). Bohaterowie też są realistyczni, nie wyróżniają się bardzo, ale każdy ma swój charakter. Bardzo polecam Momonchi, pozytywnie się zaskoczyłam :) zwłaszcza jak ktoś lubi obyczajowe historie.

O to dziękuję za informację, dobrze wiedzieć że to kwestia tłumaczenia ;)

Manga nie jest zła, przyjemna historia o pracy młodej kobiety w biurze, bardzo ładna kreska; ale albo dialogi są dziwne, albo to tłumaczenie sprawia że się ja ciężko czyta – rozmowy bohaterów dla mnie są dziwne, nienaturalne i chwilami pozbawione logiki. To dla mnie największy minus tej mangi. Poza tym jak ktoś lubi takie klimaty to można przeczytać, dużym plusem jest ładna, oryginalna kreska i piękne okładki.

Z mang na temat przemocy szkolnej pamiętam że spodobało mi się np. Vitamin wydane w Polsce

Chyba najsłabsza manga Kei Toume jaka czytałam, brak jej klimatu innych prac autorki. Historia o dziewczynie która mści się w dziwny sposób na całej szkole i o kilku bohaterach którzy próbują uciec. To właśnie temat zachęcił mnie do przeczytania tej mangi, można stworzyć o tym ciekawa historię, zagłębić się w psychikę bohaterów, a tutaj wyszło z tego coś dziwnego  kliknij: ukryte  - przez pół mangi uciekają przed zabójczym robotem w kształcie kosza na śmieci z piłą (?), którego nasłała pragnąca zemsty bohaterka. Myślałam że będzie tu więcej o jej motywach, stanie psychicznym, itp. a tak ani nie jest to dobry dramat, ani dobra akcja…. Kreska jest charakterystyczna dla Kei Toume, różni się od typowej dla współczesnych mang, dla mnie to zaleta że od razu można poznać autora po kresce ;) Można przeczytać z ciekawości, ale myślę że są lepsze mangi na ten temat. Dużo bardziej podobały mi się Acony, Fuguruma memories czy Momonchi tej autorki, bardzo miło je wspominam :)

Manga zawiera kilka wzruszających historii o duchach przedmiotów opuszczonych przez ludzi, o ich wspomnieniach związanych z dawnymi właścicielami. Żyją w widmowym mieście, w którym pracuje tylko jeden człowiek – fotograf robiący im zdjęcia, który mieszka wraz z lalką; jest ona główna bohaterka tej powieści. Jej historia wzruszyła mnie najbardziej z zawartych w tomiku. Manga jest krótka, ma niewiele ponad 100 stron. Bardzo mi się spodobał klimat, trochę podobny do wydanego w Polsce „Acony” tej samej autorki. Kreska jest charakterystyczna dla Kei Toume, moim zdaniem bardzo do tej historii pasowała; dużym plusem jest to, że manga prawie w całości jest w kolorze. Polecam, zwłaszcza jak komuś się podobało „Acony” ;)

Również zgadzam się z tym, to podsłuchiwanie i nieporozumienia mnie nieco zdenerwowały, dobrze że niedługo potem  kliknij: ukryte  Hak w końcu wyznał swoje uczucia, ale nie rozumiem na co teraz czeka Yona i czemu nic wtedy nie powiedziała. Aktualnie zostali rozdzieleni znowu, mam wrażenie że to wszyscy jest celowe opóźnianie…

Dużo słyszałam o tej mandze, zanim ją zaczęłam czytać, odstraszała mnie trochę liczba tomów (na ten moment 28+), ale zachęcona dobrymi opiniami w końcu się zabrałam.
Po kilkunastu rozdziałach bardzo mnie wciągnęła, czyta się szybko i przyjemnie. Historia jest ciekawa, bohaterowie co chwila pakują się w coś nowego i nie sposób się nudzić ;)
 kliknij: ukryte  Po odnalezieniu smoków wędrują po kraju i poza granicami, rozwiązując różne problemy poszczególnych klanów. Poznajemy całą Koukę, poszczególnych przywódców, klany i ich problemy (np. nierówności społeczne, czy nielegalny handel). Ten aspekt mangi bardzo mi się podobał, wątki społeczno­‑polityczne są tu dużym plusem. Yona jako księżniczka Kouki, choć wygnana z zamku, pragnie dbać o swój kraj.
Główni bohaterowie są bardzo sympatyczni i wszystkich da się lubić. Yona z czasem zmieniła się bardzo na plus, choć nie była to radykalna zmiana – dalej jest tą samą dziewczyną, tylko znacznie silniejszą i bardziej świadomą. Cztery smoki może nie są zbyt oryginalne, aczkolwiek bardzo ich polubiłam, tak jak i Haka. Razem wszyscy tworzą fajna „rodzinę” ;)
Najbardziej intrygującą postacią jest Soo­‑won – z jednej strony bywa bezwzględny, z drugiej jest dobrym władcą, chce dla Kouki jak najlepiej.
Jeśli chodzi o minusy, to zdecydowanie przeszkadzał mi wolny rozwój romansu  – po ponad 100 rozdziałach Yona uświadomiła sobie że kocha Haka, gdy wreszcie w 137 go pocałowała, to zaraz wymyśliła wymówkę. Po 150 Hak jej wyznał miłość, to zamiast mu odpowiedzieć, do tej pory nie może z siebie nic wydusić. Ile można czekać, żeby normalnie porozmawiali ;) Bardzo ich lubię razem i trochę staje się już męczące to oczekiwanie.
Drugim minusem to trochę powolny rozwój głównego wątku, dotyczący Yony, Soo­‑Wona i Króla Ila. Jest jeszcze wiele niewiadomych – co się dokładnie stało kilkanaście lat temu, dlaczego Król Il zabił brata, jakie były ich relacje. Co jakiś czas są krótkie informacje – np. że Soo­‑won miał zakaz bawienia się przy grobowcu Hiryuu, czy że matka Yony wiedziała o jej czterech smokach – ale ten wątek jest wciąż spychany na dalszy plan.
Mam nadzieję że te wątki zostaną niedługo poruszone, bo w sumie większość spraw wewnętrznych i zewnętrznych została rozwiązana, myślę że po konflikcie z państwem Kai powinno coś ruszyć w tych kwestiach. Przygody bohaterów i kolejne intrygi są ciekawe, aczkolwiek chętnie bym poczytała o ich relacjach, Haku i Yonie, Soo­‑wonie i przeszłości (swoją drogą bardzo lubię wspomnienia, jak byli razem we trójkę).
Ogólnie bardzo polecam mangę, dobre przygodowe fantasy ;)

7. Ojciec Soo­‑Won'a zbanowal ksiege mitow o zalozeniu krolestwa Kouki, Hiryuu i jego smokach.

W jakim momencie było coś powiedziane na ten temat? Przeczytałam wszystkie rozdziały, które wyszły jak do tej pory (168) i nie pamiętam tego. Z góry dzięki za odpowiedź ;)

Bardzo przyjemnie się czytało :) Zwłaszcza polecam jak ktoś ma kota, sytuacje z mangi będą mu dobrze znane.
Autor rysuje charakterystyczną dla siebie kreską, jak z jego horrorów, co w połączeniu z obyczajowa historia daje ciekawy efekt, jego koty w wersji przerażającej są bardzo zabawne ;)
Bardzo mi się podobał pomysł wrzucenia zdjęć Czworcia i Szóstka do środka oraz pytania do autora.
Polecam miłośnikom kotów i nie tylko, warto spróbować, zwłaszcza że to tylko 110 stron ;)

Mangę czytało mi się przyjemnie, tłumaczenie jest bardzo dobre, dialogi brzmią naturalnie.
Fabuła jest epizodyczna, co dla mnie jest małym minusem, tomiki czytałam z przerwami.  kliknij: ukryte  Ale podobno w kontynuacji Kanoko ma być cały czas w jednej szkole, więc mam nadzieję, że manga będzie miała ciągłą linie fabularną.
Każdy rozdział opowiada o Kanoko w coraz to nowej szkole, bohaterka śledzi z boku różne sytuacje, ale z reguły i tak w końcu zostaje w nie wplątana. W każdym rozdziale pojawia się jej kolega z jednego z gimnazjów Tsubaki, który pod różnymi pretekstami ją odwiedza. Ewidentnie widać, że dziewczyna mu się podoba, choć ona w ogóle tego nie zauważa (pod względem relacji międzyludzkich Kanoko jest dość nieobyta, z racji tego że większość czasu spędzała sama). Moim zdaniem nie kwalifikowałabym mangi (przynajmniej tej trzytomowej części, nie mam na myśli całości łącznie z kontynuacją) do typowego romansu – relacja między bohaterami to raczej początek  kliknij: ukryte  przyjaźni, być może czegoś więcej – na razie nie do końca zdają sobie sprawę z własnych uczuć, zwłaszcza Kanoko. Coś zaczyna się zmieniać dopiero w trzecim tomie, ale myślę że ich relacja rozwinie się w tym kierunku dopiero w liceum.
Spodobała mi się główna bohaterka – wyróżnia się zdecydowanie od kobiecych postaci w shoujo, nie wpisuje się w żaden schemat, jest nieco sarkastyczna – to miła odmiana. Interesująca jest również jej przemiana – od osoby, która wybiera samotność, do takiej, która pierwszy raz się z kimś zaprzyjaźnia i robi to dość nieporadnie.
Pozostali bohaterowie są sympatyczni, często ukazani w przerysowany sposób.
Jedyne co mnie odstraszało od tej mangi, to wściekleróżowe okładki, ale mają one chyba być zabiegiem celowym, jest ona w końcu satyrą na shoujo.
Ogólnie polecam, jak ktoś szuka czegoś lekkiego, zabawnego, z nietypową główną bohaterką ;)
7/10

Studio JG ma wznowić Spice&Wolf w marcu :D

Świetna manga, z realistycznymi psychologicznie bohaterami – Sawako, jej mama, reszta postaci zostały dobrze przedstawione. Niestety takie historie dzieją się nieraz w szkołach, nauczyciele nie reagują, rodzice nie wiedzą, mówią jak nauczyciel Sawako:  kliknij: ukryte  Jesteś słaba, lepiej nic nie będę mówił, to minie (...), a mało kto staje w obronie osoby prześladowanej.
W „Vitamin”  kliknij: ukryte  na szczęście mamy przykład osoby, która się podniosła pod przejściach, znalazła pasję i jeszcze utarła nosa swojej szkole. Ten aspekt mangi bardzo mi się spodobał – mimo ciężkiej tematyki, całość jest jednak optymistyczna i pokazuje, że można wyjść z ciężkiej sytuacji. Naprawdę cieszę się, że Autorka zdecydowała się tak zakończyć tę opowieść. Takie historie nieraz kończą się tragicznie, np. film „Nasza klasa” z 2007 roku, traktujący o podobnej tematyce. „Vitamin” jest z jednej strony opowieścią tego typu, pokazującą przemoc i jej skutki, z drugiej strony historią, która pokazuje, że trzeba się nie poddawać.
Pięknie i naturalnie zostały pokazane relacje bohaterki z rodzicami –  kliknij: ukryte  najpierw ich reakcja na to, że nie chce chodzić do szkoły, obawa o przyszłość, zamartwianie się o córkę, w końcu akceptacja i wspieranie Sawako; zwłaszcza urzekł mnie moment, gdy przy całej szkole mama jej klaskała. W scenie z nimi obiema na końcu mangi naprawdę się wzruszyłam.
Na koniec dodam, że scena jak Sawako  kliknij: ukryte  drze świadectwo na oczach nauczyciela i całej szkoły była znakomita po prostu ;) Pokazała co sądzi o tych wszystkich ludziach, którzy tak ją traktowali.
Warto się zapoznać z „Vitamin” – porusza ona ważny temat, który często zostaje przemilczany; daje do myślenia.
9/10

Bardzo zabawna i przyjemna manga :) Koty, ich pozycje i ich nieraz śmieszne zachowania są przedstawione dokładnie tak, jak w rzeczywistości – patrząc na niektóre obrazki mówiłam sobie: „Skąd ja to znam!” ;) Humor mi się podobał, niektóre historyjki były naprawdę śmieszne, np. ta na końcu pierwszego tomu, ta z  kliknij: ukryte  porannym karmieniem kotów, z członkiem yakuzy co pisał do innych kociarzy i wiele innych. Kreska mi się podobała – może nie jest 10/10[link][/link], ale pasuje do serii, koty fajnie narysowane. Jak z mojego nicku widać jestem miłośniczką kotów i jako ich fanka uważam, że seria jest świetna :)

Przeczytałam 17 rozdziałów na razie, tyle było dostępnych do dnia dzisiejszego.
Sam pomysł przedstawienia tego co się działo przed główną akcją SnK,  kliknij: ukryte  komu pierwszemu udało się zabić tytana, jak powstawał sprzęt oraz ostrza zdolne przebić kark, historia powstawania oddziału zwiadowcow itp. sam w sobie był ciekawy, realizacja natomiast średnia.
Akcja nie jest tak dobra jak w głównej historii, choć potrafi chwilami zaciekawić i wciągnąć (może nie tak jak SnK, ale nie nudziłam się podczas czytania).
Jeśli chodzi postacie, to niestety muszę przyznać rację Autorce poprzedniego komentarza – główny bohater jest kompletnie nierealistyczny. Kyukuro,  kliknij: ukryte  którego w tym „domowym więzieniu” bito, głodzono, dręczono, używano jako rzeczy, na której można się wyżyć, a wcześniej był wystawiony na widok publiczny w klatce jako potwór, rzucano w niego kamieniami… po tym wszystkim jest zupełnie normalny, nie ma żadnego choćby zespołu stresu pourazowego, traumy, lęków, większych problemów w kontaktach międzyludzkich. Jedyne co pokazali, to że się rzuca na jedzenie. To trochę mało jak dla mnie, bo Autor mógł zdecydowanie bardziej się postarać w tym aspekcie. Szczytem wszystkiego była jego rozmowa z Charle w którymś z ostatnim rozdziałów:
 – Dlaczego chcesz dołączyć do Korpusu Zwiadowczego, po tych wszystkich okropnych doświadczeniach?
 – Ponieważ kocham ludzi tego świata (...) Siedząc w klatce, czułem ich myśli i uczucia (...)
Rozumiem, że mógł im po iluś latach wybaczyć itd., ale bezinteresowna miłość do ludzi, niedługo po ucieczce, gdy jest się całe życie dręczonym, jest dla mnie mało prawdopodobna, nawet w przypadku tak wyidealizowanego bohatera jak Kyokuro.
Reszta bohaterów szczególnie się nie wyróżnia, większość postaci dość schematyczna (choć niektórych można polubić), brak tu rozbudowanych charakterów.
W Before the Fall zainteresował mnie wątek z  kliknij: ukryte  karą dla więźniów politycznych – wywiezienie ich bezbronnych za mur, w zatajeniu przed społeczeństwem – ciekawe, czy nadal, kilkadziesiąt lat później, praktykuje się ten okropny zwyczaj…
Ogólnie można przeczytać, Atakowi Tytanów raczej nie dorównuje, ale jak ktoś szuka dodatkowej historii ze świata SnK, która dopowie parę spraw, to czemu nie. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana to nie jest, ale też nie nudzi i opisuje początki Korpusu Zwiadowczego.