Tanuki-Manga

Whoa, to się poczułam zaskoczona. Przeczytałam całośc parę miesięcy temu, ale nie pomyslałabym, że ktokolwiek chciałby to wydać w Polsce. Mam strasznie mieszane uczucia wobec tej mangi. Z jednej strony podoba mi się próba pokazania osoby niepełnosprawnej, z drugiej, jak to zwykle bywa główna bohaterka była dla mnie niestrawna…

Tak bogiem a prawdą co całościowo okładka jest tragiczna…

A tytuł brzmiał znajomo. Jedna z tych mang, które rzuciłam jak oparzona i to chyba po pierwszym czy drugim rozdziale. Nie wiem co w tym jest, ale im dalej w las tym bardziej przeszkadza mi idea nauczyciela i uczennicy połączonych czymś więcej. Ten problem napotykam nie tylko w sytuacji gdy samiec jest nauczycielem, ale również gdy po prostu jest znacznie starszy. Im ja się robię starsza tym bardziej mnie mierzi, bo dla mnie te dziewczynki to dzieci. Az z ciekawości obłypię pierwszy tomik, ciekawe jak tłumaczenie daje radę.

P.S. Spieszmy się kochać włosy, tak wolno odrastają ;__;

OMG xD Daję sobie to na opis dzisiaj…

Zgadzam się, od paru rozdziałów Hori zachowuje się jak potwór i niestety po tym najbardziej widać, że nie jest to shoujo.

Miya­‑chan. Let's say Miya­‑chan.

Ja miałam to szczęście, że tuż przed sięgnięciem po Horimiyę czytałam jakieś straszliwe badziewie. I do Horimiyi zachęcił mnie jeden(!) art z głównymi bohaterami. Zdarza się czasem, że charakter postaciom wyłazi aparycją (aczkolwiek tutaj to tym większa sztuka bo nie robi tego jedna osoba). Nie spodziewałam się absolutnie niczego i byłam zdegustowana tym co czytałam wcześniej. Co razem z jesienną deprechą pt „nikt mnie nie kocha”, sprawiło, że w Horimiyi zakochałam się od pierwszego wejrzenia. A raczej w Miyamurze. Ta postać mnie kupiła zupełnie. W skrócie, jak się ma oczekiwania, że coś jest dobre to zwykle się kończy na „no dobre, ale mogło być lepiej”. Jak ktoś nie ma żadnych oczekiwań to Horimiya jest perełką, na którą ja trafiłam znienacka.

P.S. Też nie mogę przeboleć tego cięcia ;____;

Nie jestem zadowolona, prawdę mówiąc już pierwszy rozdział niesamowicie mnie rozdrażnił. Już widzę tę matkę z dzieckiem, która się ufnie oddaje w ręce faceta, który ją wcześniej zmacał i którego podejrzewa o bycie zboczeńcem… I to tarmoszenie włosów, argh. Chciałabym zobaczyć mangę z odwróconymi rolami, gdzie to ona jest trochę zaniedbana ale pewna siebie, a nie taka sirota…

Ugh, ciągle nie przekazałam tego, co naprawdę miałam na myśli w recenzji. Piękno tej sceny polega na tym, że jej… nie ma. Nic nie zostaje pokazane dosłownie (niektórzy czytelnicy sugerowali po prostu cenzurę navera), ale jak ktoś lubi się dopatrywać ukrytego znaczenia w szczegółach, to może sobie mnóstwo dopowiedzieć. To, czego nie lubię w josei, czy shoujo to te nachalne, wymuszone i obrzydliwe sceny, gdzie nie ma za grosz intymności czy uczuć. Jestem bardzo wymagająca, dla mnie musi być więź emocjonalna, żeby scena mi się podobała i była uzasadniona. To, co ja podejrzewam o bycie przed i po jest właśnie dokładnie tym, co lubię. Nie ma walenia po oczach anatomią czy oczywistymi, wyświechtanymi szczegółami. Ale są przesłanki w zachowaniu postaci, mimice, ogólnym nastroju i tym jak właściwie działa sam stosunek i dlaczego czasem ludzie to robią w, zdawałoby się nieodpowiednich momentach.

Mnie się jeszcze podobały 19/21 i Song of the cloud.

To trochę zabrzmiało jakbym odmawiała Jungowi prawa do bycia zakochanym, wręcz przeciwnie. :D

Moim zdaniem scena seksu miała miejsce, w momencie jak sprawa ze stalkerem się rypła i Sul zrozumiała, ze Jung maczał w tym palce. Mieli tę niefajną rozmowę (pamiętam jak mentalnie gryzłam paznokcie z emocji, te rozdziały były naprawdę napakowane jeśli o to chodzi), gdzie Jung był przerażony, że ona go zostawi. Skończyło się na tym, że ona sobie poplamiła ubranie kawą. Kolejny rozdział rozpoczyna się, gdy Sul wychodzi spod prysznica i zachowuje się nieco inaczej niż normalnie. To są szczegóły i jest to bardzo subiektywne odczucie, ale na mój gust było coś bardziej między nimi. On miał za szczęśliwą mordkę po tym wszystkim. Przy czym nie upieram się, każdy to odbiera jak mu się podoba, ja uznaję, ze scena była i była jak najbardziej na miejscu.

Osobista awersja do miękkiej, patałachowatej kluchy :D im starsza się robię tym bardziej mi przeszkadzają bohaterki w tym typie, co nie znaczy, że komu innemu się nie spodoba.

Czytałam i czytam (Ścieżki po raz drugi jak dostaję tomiki) obie mangi i Orange jest dość specyficzną mangą. Mnie (a trochę tych shoujo w życiu przeczytałam) zaintrygowała nieco bardziej niż Ścieżki, bo ma wątek fantastyczny. Ścieżki są bardziej „realistyczne” – nie zawierają elementów nadprzyrodzonych – ale bywają ciężkostrawne. Ucieszyłabym się bardziej gdyby bohaterka Orange była nieco sensowniejsza, bo pod tym względem Futaba wygrywa. Jeśli chodzi o kupno mang to zaopatrzyłabym się w Orange. Ścieżki są specyficzne, lepiej je przeczytać wcześniej pożyczając i potem zdecydować, bo to trochę większy wydatek (13 tomów).

Btw zgadzam się z tytułem komentarza, stąd fragment w recenzji gdzie wspominam, że spodziewałam się kilka razy, że Sul albo Jung wyjmą noże i kogoś zadźgają :D

Ah, bo napisałaś, że doczytałaś jedynie sezon drugi i nie wiesz gdzie znaleźć więcej :)

Nie rozumiem tylko dlaczego nie chcesz czytać tłumaczenia Odd squadu, które jest dobre i zaaprobowane przez autorkę (i wygląda normalnie). Oni przetłumaczyli sezon 3 do 40 rozdziału.

I ja się delektuję każdym rozdziałem :)

Ale Naver to koreańska strona?

Tekstowe tłumaczenie to tłumaczenie w większej części dosłowne (czasami pojawiają się dziwne konstrukcje gramatyczne ale poza tym raczej nie ma wątpliwości co zostało powiedziane). Pojawia się równocześnie tłumaczenie Webtoon LINE, ale ja osobiście wolę wersję Odd squadu.

Jak najbardziej rozumiem, że komuś może przeszkadzać czytanie jedynie podsumowań, ja byłam w takiej potrzebie dowiedzenia się co się dzieje dalej, że godziłam się na bazowanie na tym i skrypcie (ja sobie otwieram dwa okna, pod spodem mam komiks, na wierzchu tekst i sobie scrolluję obydwa na przemian – trochę upierdliwe ale działa). Jest to pierwszy przypadek kiedy coś takiego ma miejsce w mojej karierze, zwykle czekam grzecznie na tłumaczenie. To też miara tego jak bardzo Cheese mi się podoba.

Niżej odpisałam gdzie można znaleźć dalsze tłumaczenia/podsumowania :)

Na forum [link] można przeczytać podsumowania rozdziałów.

Ponadto są też dostępne tłumaczenia dziewczyny, która zdaje się współpracuje teraz z Odd squadem nad tłumaczeniami. [link]

Żeby nie było wątpliwości, prace Odd squadu to legalne tłumaczenia zaaprobowane przez autorkę.

Manga jest już zakończona i ma 13 tomów.

Ostrzegam, będą spoilery. Osoba, która szuka jedynie rekomendacji niech zwyczajnie ominie mój komentarz. Aczkolwiek tak, to jest komiks WART przeczytania.

Pewnie, że można sobie dopowiedzieć realistyczną i spójną historyjkę do tego co wyprawiał L. Ale dla mnie to nie wszystko. Ja naprawdę wierzę w to, że on był magikiem. Prawdziwym. Nie tylko osobą, której umysł został wypaczony przez stres i presję. Pewnie, że jest to historia o dojrzewaniu i odpowiedzialności i o życiu. Ale ja mimo wszystko odmawiam uznania, że o, wszystko jasne. To była piękna historia, miejscami przerażająca (samo miasteczko sprawiało, że było mi zimno), miejscami urocza (dylematy i walka z uczuciami jajogłowego). Nie mogłam też przez cały czas czytania przestać widzieć George'a w Lu. Ai mniej mi przypominała Yukari, ale L od samego początku miał podobną aurę jak George. Troszeńkę mi to skrzywiało perspektywę. Bardzo podobała mi się ewolucja charakteru Jajogłowego. Z niecierpliwością czekałam na moment, aż ktoś pęknie mu balonik. Bardzo też liczyłam na rozwinięcie wątku z nim i Ai. Nie miałam żadnych wątpliwości, że to co łączyło ją z L zdecydowanie nie podpadało pod romantyczną miłość. I bardzo dobrze. Kilka lat temu byłabym rozczarowana zakończeniem, teraz jestem zachwycona. To było dobre zakończenie, DOBRE. Nie realistyczne, nie naciągnięte. Dokładnie takie jak trzeba.

 kliknij: ukryte  Ano właśnie, mnie też było żal, ale nie tego nawet, że nie dostał tej idiotki tylko że został sam. A Rita jak mało kto zasługiwał żeby go kopnąć w tyłek i zostawić, to prawda.

I to było fajne. Chociaż także okrutne, bo co ten biedny chłopak musiał przeżywać. Tu mu niby mówi, że taka w nim zakochana, on jej też jak siostry nie traktował, a z drugiej nie ma nawet szans jej normalnie dotknąć. Przykre…

 kliknij: ukryte  Yup, niestety. Moim zdaniem Kou za malo dostał w tyłek za swoje zachowanie. A zachowywał się skandalicznie i jakkolwiek zwykle jestem całym sercem za pairingiem tak tym razem wcale nie wiem czy to najlepszy pomysł. Kikuchiego nie lubię, ale i Kou wszystkiego najlepszego nie życzę. Jestem strasznie ciekawa jak to wypadnie bo większość znaków na ziemi i niebie wskazuje, że jednak Kou dostanie lachona.

Jeśli ktoś chce wiedzieć na czym polega specyficzność Tonari no Atashi, a nie boi się spoilerów (dużego kalibru) proszony jest o uwagę. kliknij: ukryte  Tytuł ten jest jedną z nielicznych, a zasługujących przez to na uznanie mang, w której to ten drugi jednak dostaje panienkę. Jest to dziwowisko warte zobaczenia nawet jeśli się specjalnie nie gustuje w gatunku. Na pęczki jest mang w których główna bohaterka czuje coś do bohatera, on jej z jakichś powodów nie chce, bohaterka stwierdza, że ona się zmieni, że znajdzie innego po czym okazuje sie że jednak nie, ona bez głównego żyć nie może i usycha. Tak więc skrzywdzony drugi zostaje potraktowany po macoszemu i odstawiony od piersi podczas gdy ten pierwszy dostaje wszystko co najlepsze. W tym wypadku co prawda ten drugi również zostaje postawiony w niefajnej sytuacji i ilość dramatyzmu pozostaje cały czas na wysokim poziomie. Jednakże koniec końców główna bohaterka dochodzi do wniosku, że nie ma sensu gonić za starą miłością i należy pogodzić się z tym, że czasem pewne rzeczy w życiu nie wychodzą. Chociaż ten pierwszy nadal pozostanie specjalną dla niej osobą to jednak mimo wszystko bez tego drugiego bardziej nie wyobraża sobie egzystencji. Moment kiedy ten pierwszy uznaje, że też leci na bohaterkę w tym wypadku wypada faktycznie smutno. Bowiem to nie tak, że bohater nie był nią zainteresowany. Po prostu widział, że wbrew temu co dziewczyna mówi, z jej strony jest zdecydowanie za wcześnie na jakiekolwiek głębsze zainteresowanie. To on nigdy nie traktował jej jak siostry, i to ona zawsze traktowała go jak brata właśnie. Z jej strony szczenięce, cielęce zauroczenie niewiele miało wspólnego z faktyczną miłością.

Ja się zaczynam zastanawiać czy oni kiedykolwiek do czegoś dojdą.

 kliknij: ukryte  Yoshioka ostatnio ma rozkminy podobne do tych początkowych. Mnie tylko fascynuje, że ona mu zapomniała/wybaczyła to co on jej robił, a zachowywał się jak pierwszorzędny idiota. Nie było też przepraszam, które byłoby jak najbardziej na miejscu w tej sytuacji. Nie czarujmy się, to nie jest drugie Tonari no atashi, myślę że Yoshioka jak najbardziej skończy z Kou. Szkoda mi tylko Kikuchiego bo naprawdę na nią leci.

Makino jest na pewno fanką kuchni włoskiej, czy też jakiejkolwiek innej wielbiącej makarony. Innego wyjścia nie ma!

 kliknij: ukryte  Za namową autorki recenzji postanowiłam dać HYD drugą szansę. Kiedy pierwszy raz sięgnęłam po tę mangę nie mogłam znieść idiotyzmu całej sytuacji jaka spotyka bohaterkę i tego jak okrutny w gruncie rzeczy był Tsukasa. Abstrahując od naprawdę szokujących pomysłów, które kończyły się siniakami i skaleczeniami, prawie gwałt to dla mnie już zdecydowana przesada, która nie powinna zostać wybaczona. To jedno, że sprowokowana została grupa innych chłopaków ale kilkakrotnie Tsukasa sam próbuje swych sił w tej materii. I to jest coś czego ja nie wybaczyłabym nigdy. Bo przemoc jako taka i niekontrolowanie swoich emocji to już jest dość znaczny bagaż, ale tego typu fundowanie ludziom traumy na całe życie? I ten kretyn wszechświatowy się dziwi, czemu ona go nie wielbi… No niespodzianka. Przeszkadzało mi też jak szybko Makino się w gruncie rzeczy przekonuje do Tsukasy. Już w 30 rozdziale widać pierwsze oznaki, że Tsukasa przestał być według niej aż taki zły i mroczny. Czy też inaczej, przestało jej to aż tak przeszkadzać. Ja wiem, że oni dochodzą do konkretów znacznie później, ale jak na tak charakterną bohaterkę spodziewałam się, że Makino wytrzyma trochę dłużej (najchętniej to widziałabym ją przejeżdżającą go walcem). Na dodatek zauroczenie Ruim mnie zirytowało. Jestem w stanie zrozumieć, że rzuciła się na pierwszy objaw sympatii jak hiena na padlinę i nie ma się czemu dziwić. Prześladowała ją cała szkoła więc każdy jeden dobry uczynek ze strony kogokolwiek był zapewne na wagę złota. Ale żeby od razu się w nim zakochiwać? Cały ten wątek był strasznie dziwny i bardzo mi się nie podobał. Najpierw ją olewał, potem jednak nie, potem poleciał za Shizuką, potem jednak się okazało, że kocha Makino. Zupełnie bez sensu. O rodzicach głównej bohaterki szkoda mówić…

Bohater na dodatek doświadczał cudownej transformacji częstej w shoujo – zmiana wyglądu włosów automatycznie oznacza wymianę charakteru. Na dodatek te jego włosy i fizyka najwyraźniej o sobie nie słyszały, ale to już drobny szczegół.

Aczkolwiek muszę przyznać, że przeczytałam całość i to na dodatek w dość krótkim czasie. Tak więc mimo zastrzeżeń polecam.

Warto, warto!