Tanuki-Manga

uwielbiam, kiedy ktoś przytacza ten cytat z Sienkiewicza i wypacza jego sens xD chyba, że chodzi o to, by autorka sobie wstydu oszczędziła lol…
Ale do rzeczy
 kliknij: ukryte  myślę, że to ciągle jest strasznie głupawo śmieszne i w tych kategoriach daje radę. Serio :D I nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek pozwolił, by sępaj naprawdę umarł, to nie jest tego typu historia. I myślę, że chodzi o to, by Kae zrozumiała, że to jego tak naprawdę kocha~ i będzie jedyny słuszny finał… chyba, ze Junko na spółę ze swoimi wydawcami zdecyduje się ciągnąć to dalej. Ale ile można?

Podpisuję się pod recenzją :D Bardzo miłe czytadło całkowicie zepsute przez „bonusy”.

Dziękujemy za info.

uwaaah  kliknij: ukryte  dałam się tak oszukać! seiyuu­‑kun wydawał się taki sympatyczny, już miałam nadzieję, że dochodzimy do jakiejś konkluzji uczuciowej. W końcu przyjaciel z dzieciństwa i w ogóle, a tu takie rozczarowanie… boli tym bardziej, że drań wyraził upodobanie do karaage i mi się w zacieszu przełożyło na wiadomokogo :( *rzuca butem*. Ble autorko, można było z wdziękiem zakończyć, a ta głupią dramę kręci.

 kliknij: ukryte  Nie ma seksów, ledwo się całują, a i to z oporami… ;)

Czytałam to kiedyś i rzuciłam z hukiem po dwóch(?) rozdziałach, teraz powróciłam i cóż… bawię się nieźle, ale mam wrażenie, że jak tylko przestanę uważać i zapomnę, że mam mieć 120% głupawki, to trafi mnie jasna cholera :D Sępaj jest ah najlepszy, kouhai jest głupawo kawajny, klasowi koledzy totalnie beznadziejni, Shima wspaniała, a Kae to klasyczna idiotka o złotym sercu z nieklasycznie wypaczonym fudziosiowo mózgiem :D Jeśli zabrać fudziosiowanie… nie zostaje nic wartego uwagi ani w bohaterce, ani w historii…

Kocham Gido, kocham tę kobietę. Nie dość, że historia jest niesamowicie urocza z przeuroczymi bohaterami… aw, Suguru T_T rozdział o mochi sprawił, że dostałam mokrych oczu… to jeszcze świetnie napisana, „łatwa w obsłudze” książka kucharska. Sprawdzam sobie powolutku te przepisy, w miarę możliwości i wszystko jest pyszne ;3

Zrosiłam lekturę tej mangi łzami. Rzęsistymi łzami śmiechu. Graficzny koszmarek. Pozycja obowiązkowa dla łowców cudów anatomicznych! 8D Yaoi hands & co straszą na niemal każdej stronie. Zresztą wystarczy spojrzeć na okładkę~

Fabularnie jedna wielka głupiutka klisza, ale widziałam gorsze…

hahahaha ale ubaw… :|  kliknij: ukryte  jestem w żałobie i zła na pana autora. Od czapy, wszystko tak strasznie od czapy! A Hisokę na stos, niech płonie!


Nie no, serio… co to miało być? Ten przeciągający się pojedynek mnie dobijał, a teraz jakieś killing spree.

Bardzo proszę, mam nadzieję, że się nie zawiedziesz ;) hmmm wydaje mi się, że hameln to jednak inny rodzaj krzywości. Chyba, że masz na myśli krzywą osobowość MC xD
Beelzebuba jeszcze nie czytałam, miałam na myśli szeroko spotykane klisze bez celowania w konkretne tytuły.

z tego samego powodu, dla którego mangowe Kami­‑sama no Iutoori nie jest połączone z filmową adaptacją: ktoś się zagapił. W tym konkretnym przypadku ja. Poprawione.
Następnym razem z uwagami technicznymi w kwestii mangowych ogryzków zapraszam na pmkę lub profil.

rozdział 351 był ładny, ale strasznie od czapy. Oczywiście Kuroro i Hisoka w wersji SD to wielki zaciesz, ale jak już zbaczamy z głównej osi fabularnej, to wolałabym zobaczyć gdzie Killua plażuje… Poza tym  kliknij: ukryte  skąd u pana Lucifera shalnarkowe techniki? zaniepokoiło mnie to. Czyżbym coś przegapiła? Shalnark to moje ulubione dziecko z trupy :<

To był bardzo ładny rozdział, z wielu powodów.

No i właśnie o to chodzi, Thou shalt not die – Kimi Shinitamou koto nakare, to najsłynniejsze dzieło Akiko Yosano.
Trzeba czuć skojarzenie, inaczej zasadnicza część zabawy znika.

Pomysł, aby w głównych rolach obsadzić same znane nazwiska, jest zwyczajnie genialny. Kiedy spływający rzeką niedoszły samobójca przedstawił się jako Dazai Osamu chrumknęłam a wręcz chrumkłam. Mamy tu doprawdy całą japońską klasykę, a w późniejszych rozdziałach pojawia się też klasyka zachodnia i ocieraniu łez radości nie ma wręcz końca. Aby w pełni docenić urok tego pomysłu potrzebna jest jednak chociaż pobieżna znajomość życiorysów i twórczości pierwowzorów bohaterów. To właśnie postaci są największą siłą tej historii. Wykreowano je naprawdę zgrabnie i z humorem. Ale? Ten największy plus jest też, niestety, największym minusem. Bohaterów jest zwyczajnie za dużo, strony mangi zapełnia stado indywidualności, które wchodzą sobie w drogę i zaćmiewają się wzajemnie, dając dowód prawdziwości przysłowia, że co za duzo, to niezdrowo…
Fabuła? Coś, co pierwotnie zapowiadało się na lekką komedię, szybko transformuje się w wojnę na moce Agencji Detektywistycznej – ci dobrzy, z Mafią – ci źli. A potem pojawia się jeszcze Gildia – jeszcze inni źli, których chcą zaorać wszystko. I niby obie złe organizacje mają jakieś Plany i uzasadnione Intencje, i bardzo Knują, to… w efekcie wszystko sprowadza się do prezentowania kolejnych Nazwisk i ich Mocy, co pomalutku zaczęło mnie męczyć. Początkowy entuzjazm diabli wzięli.
Jedyne co pozostaje, to cieszyć się ładną kreską i „smaczkami”, do czasu, kiedy natężenie „smaczków” zacznie mdlić.

niech będzie, że moje przewrażliwienie i zły moment. Może nawet moderacja powinna całą dyskusję od mojego pierwszego komentarz wyciąć lol…

Raz na pewno mi się zdarzyło zwrócić uwagę ;)
Tanukowe znajomości to mało miarodajna informacja.
Uderzyło mnie „Satoru na koniec mówi”  kliknij: ukryte  w kontekście, że w anime akurat pogrąża się w zimnych otchłaniach rzeki. (tak tak, główni bohaterowie nie umierają…) ;)

Użytkownicy, którzy tak skwapliwie chowali swoje domysły w wątku pod anime, wychodzą odrobinę na idiotów.

Nie wiem, czy to wina wzburzenia, czy przeświadczenia, że skoro wyszło anime, to zajrzą tu tylko osoby, które już „wszystko wiedzą”, ale spojlery mogłeś pochować…

Jak i wielu innych rzeczy, o czym świadczy rozpoczęcie tej dyskusji ;p

Demografia określa potencjalnego odbiorcę oraz (bardzo ogólnie) sposób prowadzenia fabuły, nie jej treść. A już w żadnym wypadku nie wskazuje na płeć głównego bohatera. Tyle lat się to wałkuje, a problem ciągle wraca…
Banana fish jest zaklasyfikowane jako shoujo, a Ty się No.6 czepiasz. ha ha

Powiem tak: już dawno nie czytałam czegoś tak dobrego. A jest to tak dobre, że w tej chwili niemal gryzę palce z głodu, bo pochłonęłam rozdział nr 122 i chcę więcej. Tak dobre…
Ogólnie podeszłam do tej historii z lekką rezerwą, bo opowieściom o wikingach nigdy nie można ufać, ale Yukimura jest autorem najdoskonalszej, w mojej opinii, mangi z Okitą w obsadzie, więc zaryzykowałam. I oh, niesamowite jest.
Główny bohater ewoluuje w cudowny sposób, przepełnia mnie zachwyt. Poza tym jest uroczy. Większość z nich zresztą jest, na swój sposób. Poza tymi, którzy są obrzydliwi.
Podoba mi się dbałość autora o szczegóły. Zarówno w rysunku, który jest oszałamiający, jak i w przedstawieniu świata. Być może nie jest to idealne odwzorowanie realiów, ale nie mówimy tu przecież o jakimś dokumencie.
Podoba mi się, że chociaż wszelkiej maści kaleczenie ciała jest tu na porządku dziennym, to oszczędzono mi do minimum widoku gwałconych kobiet. Jakoś tak niektórzy autorzy lubują się w tego typu obrazkach…
Co do zarzutów o „spadek jakości” w arcu farmerskim. To nie spadek jakości, moi szanowni, ale spadek tępa czytania. Kiedy przestajemy czuć ten metaforyczny wiatr we włosach przy przewracaniu kartek, może zrobić się ciężko. W moich odczuciu manga nabiera jednak nowego smaku i to naprawdę wspaniałe, że autor odważył się na taką zmianę.
Tak czy inaczej najbardziej przypadł mi do gustu ten najnowszy, kupiecko żeglarski, arc. Motyw podróży do mnie przemawia. Znalazło się miejsce dla humoru i, mój bosz, Gundrid jest wspaniała! Gdzieś tam daleko na horyzoncie majaczą już pewnie jakieś miłoście, ale na razie relacje w załodze są tak cudownie aromansowo­‑kumpelskie, że aż mnie zatyka z zachwytu.

Skoro tak to Cię gnębi, to sugeruję sięgnąć po słownik ortograficzny. Powinieneś w nim znaleźć cały ładny rozdział na temat dzielenia wyrazów. Ogólna zasada jest taka, że dzielisz wyraz na sylaby, a „iał” nie jest sylabą.

Przejrzałam najnowszy rozdział, a teraz czytam ten swój poniższy, zeszłoroczny komentarz. Haha, pluję sobie w brodę i biję w pierś. Zdecydowanie zbyt szybko wyciągnęłam wnioski. Pamiętam oczywiście, dlaczego miałam takiego bulwersa, ale jednocześnie wstydzę się tego okropnie. Zwłaszcza tych, śmiesznych teraz, posądzeń względem autorki xD masakra! Badzo się cieszę, że nie porzuciłam lektury tej mangi, z tego czy innego powodu…

Nie, to nie jest okej.