Tanuki-Manga

1.Wiesz zajrzyj na pierwsze chaptery- później na te od 150­‑200- i na końcowe.
2.Głównym bohaterem mangi jest właśnie Ichigo, a Inue od samego początku była niezbyt mądra. Poza tym cały czas mówimy o nastolatkach.
3.Humor faktycznie jest sprawą indywidualną, wiec pozostawię bez komentarzy.  kliknij: ukryte  Mnie na przykałd nie śmieszy „One Piece” czy „Skip Beat!”
4.Ostatnie chaptery nie traktują o shinigami, a ta manga jest właśnie o nich więc poziom obniża się automatycznie- w anime pojawiają się zapychacze, wydaję mi się że ta część Bleach'a pełni taką rolę. I zawsze mogło by być dno i 5 metrów mułu.

Czytam tę mangę od samego początku, więc mogę stwierdzić:
a) kreska zdecydowanie się rozwija, nabiera charakteru
b) postacie nie stoją w miejscu, Ichigo również zmienia się nie do poznania
c) powtarzający się schemat jest typową cechą seri shounen więc nie rozumiem rozczarowania czytelników
d) humor jest mocną częścią serii i dobrze równoważy niektóre przedramatyzowane fragmenty
e)  kliknij: ukryte  tylko bałwan porównywałby Naruto z Bleach'em
Po prostu jedna z najlepij prowadzonych mang- tasiemców. Kto powiedział że cały czas ma być ciekawie.

Jak to kiedyś napisano w recenzji innej mangi Shinjo Mayu. Zebrała fabułę z drogi marzeń, zgwałciła i pozostawiła w szpitalu psychiatrycznym. Tam też posyłam autorkę. Tak w ogóle to dlaczego wydawcy wypuszczają jej prace na rynek? Popyt na idiotyzm?

Moja droga, to nie Tylko braki w fabule. Kreska- zmasakrowana, charaktery- wykolejono i przyprawiona niepotrzebnymi łzami i dramatami, To była manga shounen, teraz ją tylko udaje.

Tak jak już napisałam, dopiero chaptery sprzed ok pół roku popsuły moje dobre zdanie o tej mandze. Najczęściej w miarę tworzenia przez autora, kreska nabiera płynności, tymczasem teraz jest na odwrót. Czysty psychodelizm.  kliknij: ukryte  A Allen i do cholery cała reszta stają się bandą melodramatycznych dupków

Cała intryga byłaby dużo lepsza gdyby się na niej skupiono. Postacie Soko i Akiry są nieco zbyt schematyczne ale należy brać pod uwagę rok wydania mangi. Ogólnie na cztery w skali szkolnej.

D. Gray Man była moja ulubioną mangą. Słowo honoru. Lecz kilkanaście ostatnio wydanych rozdziałów psuje ją nieodwracalnie. Gdzieś po drodze gubi się sens opowiadanie które tak bardzo mnie wciągnęło. Kreska się popsuła a fabuła jest naciągana jak gumka u majtek. A miało być tak pięknie.