Tanuki-Manga

Absolutny klasyk. Oczywiście przemawia przeze mnie masywny sentyment i oczywiście ma swoje wady, ale dawno nie czytałam czegoś tak przezabawnego, a kreska zdradza niesamowity poziom umiejętności. Humor wizualny, niezwykle czytelne, stylowe a zarazem anatomicznie poprawne pozy, a nawet – co doceniam dopiero po latach – subtelny, ale skuteczny character design. Manga ma swoje słabe strony, ale pozytywów jest na tyle żeby uczynić lekturę niezwykle przyjemną dla odpowiedniego czytelnika.

Muszę przyznać że manga mnie bardzo pozytywnie zaskoczyła. Nie tylko kreska jest ładna, ale postaci są najzwyczajniej sympatyczne. Fabuła może i niezbyt skomplikowana, ale też zupełnie niepretensjonalna. Dowodem jest sam fakt że z uśmiechem kibicowałam bohaterom. Ogólnie bardzo miła lektura, chociaż mam jedno zastrzeżenie- odniosłam lekkie wrażenie ściśnięcia historii, która chyba rozłożyłaby się wygodniej na przestrzeni dwóch tomów. Polecam!

Jak na razie mam 6 pierwszych tomów + „Bullets and Carnage” i myślę, że najważniejsze to nie mieć zbyt wygórowanych oczekiwań. Na tytuł natknęłam się w „Otaku” i było tam wprost powiedziane, że może nie jest to seria głupia, ale próżno doszukiwać się w niej zmieniających życie morałów czy głębokich historii. Jest to manga o kilku bohaterach strzelających do siebie/siekących mieczem z całkiem porządną historią w tle i mniej lub bardziej sympatycznymi, acz ładnie narysowanymi postaciami (osobiście bardzo mi się podoba projekt księżula, Ernsta chyba.). I tyle. Dorzucę jeszcze że dialogi i humor mi się podobają i mam fajną, wartą czytania serię – jeśli lubi się takie klimaty, rzecz jasna. Jest to dla mnie trochę taki mangowy odpowiednik filmów Marvela, do których podchodzę z podobnymi wyobrażeniami – i dobrze się bawię. Jak na razie z 7/10, zobaczymy jak skończę.

Zazwyczaj do romansideł podchodzę dość ostrożnie, ale przy tej mandze mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że mnie oczarowała. mimo, że to już 11 tom, dalej czekam ze zniecierpliwieniem na kolejne wydarzenia. Jestem świadoma, że nie każdemu przypadnie do gustu sposób poprowadzenia fabuły, ale ja w tej serii widzę to, czego mi często brakowało w innych. Niegłupia, ale słodka bohaterka, dojrzała relacja między bohaterami, wartka, ale nie przytłaczająca akcja… nic dodać, nic ująć- naprawdę mi się podoba!

Ok dzięki :)

Hej, ktoś wie czy ten pierwszy tom został już wydany, a jeśli tak, to gdzie go mogę kupić (w krakowie)? Próbowałam sprawdzić na stronie JPF, ale szczerze mówiąc trochę ciężko mi się tam połapać ^^" Niby jest że pierwszy tomik i ponoć data premiery już minęła, ale znowu ani empik, ani matras (czyli dwa miejsca, w których zaopatruję się w mangi…) tego nie mają. Byłabym wdzięczna za info

Sięgnęłam po pierwszy tom z czystej ciekawości- ot, coś się pojawiło, może warto zerknąć. Nie warto.

Może nie powinnam oceniać całej mangi po samym początku, ale zrobiła na mnie tak koszmarnie odpychające wrażenie, że kompletnie odechciało mi się wydawać kasę na kolejne części. To może wypunktuję:

1.Ogólny styl napisania całości. Już kilka osób zwróciło uwagę na pojawiające się przy każdym rozdziale opisy postaci i akcji (akcji? jakiej akcji?). Takie przykładowo ,,Dengeki Daisy” też miało takie wprowadzenie, ale tam było to ładnie i zgrabnie ujęte. Pomijając tą sprawę, denerwuje mnie wiele innych rzeczy. Na przykład:
Hikari: (blablabla)możemy zrobić imprezę urodzinową dla Keiego w willi Akiry.
Kei: Skoro tak wam zależy to może i ja przyjadę? (wtf? A jak niby zamierzały to zrobić bez niego?)
albo Nagi: Przy okazji, jestem kuzynką Keiego. Nazywam się Nagi Takishima. Narzeczona Keiego. (Przez blisko 20 minut próbowałam dociec, czy tej kwestii nie mówią przypadkiem dwie różne osoby)
albo kiedy Hikari spadała z konia ,,w takim razie… chyba mogę już…” (... mogę już co? zemdleć?)

2.Kompletny brak logiki. „Muszę pokonać Takishimę więc zrobię wszystko, żeby miał super urodziny!”, „Klasa SA cały dzień się obija, więc trzeba zobaczyć odpowiedzi do sprawdzianu, a kiedy się zostanie przyłapanym, zaproponować obejrzenie!” albo „Nigdy nie pokonasz Takishimy, więc nie możesz mówić nam, że w życiu ważna jest ciężka praca!” albo chyba najgłupsze „ojej, Nagi wyważyła drzwi, żeby zobaczyć się z Keiem, próbowała go porwać, ogłosiła się jego narzeczoną i udawała kłopoty, żeby jej pomógł! O co też może jej chodzić?”, że już nie wspomnę o idiotycznym systemie szkoły…

3.OHYDNA i w dodatku niemająca nic wspólnego z rzeczywistością kreska. Mogłabym wymieniać chyba każdą stronę, więc powiem tylko o małych głowach, wielkich uszach, włosach powiewających jak wiatraki przy wyjątkowo silnym wietrze, nadzwyczaj wkurzających górnych wargach, olbrzymich nogach, kościstych dłoniach i po prostu ogólnej brzydocie rysunków.

4. Humor opierający się w 85% na nazywaniu Hikari ,,panną drugie miejsce” (heloł? Ona ma drugie miejsce w całej szkole, chyba powinna być zadowolona? I w ogóle jak oni wyławiają najlepszych uczniów? Poprzez wynik na egzaminach końcowych? I jak właściwie pozostała piątka dostała się do SA, bo jakoś nie widzę u nich żadnych przejawów geniuszu?)

Ogólnie wrażenia po lekturze wyjątkowo negatywne. Tylko dla niewolników głupawych panienek udających inteligentki i idealnych chłopaczków nieumiejących powiedzieć co czują. 1/10 nie daję, bo nie było to AŻ TAKIE dno, ale 2/10 to dla mnie właściwa ocena, no chyba że dalej jest ciekawiej. Ja nie czuję jakiejś specjalnej potrzeby brnięcia w dalsze tomy.

Samo „Gyo” może nie tyle mnie przeraziło, ile obrzydziło. Po prostu naprawdę ohydne.„Dramat pod głównym filarem” to po prostu porażka, od początku do końca nie wiadomo o co chodzi. Za to „Uskok na górze Amahara”, o, to było naprawdę wstrząsające, niepokojące… Najlepsza pozycja z tych trzech, moim skromnym zdaniem.

2 ostatnie rozdziały to po prostu dodatkowe historie, za krótkie, żeby wydać je w osobnym tomiku. A z tym słupem, doprawdy, nie wiem, jak on się tam znalazł. W ogóle cała ,,Tragedia pod głównym filarem” to jedno wielkie fiasko, nie wiadomo o co chodziło.

Dobra, ale w recenzji powinno się chyba chociaż napomknąć o tym, że samorząd i klub koralików są ze sobą powiązane, a tak się nie dzieje.

jeszcze nie przeczytałam całej mangi, jestem gdzieś na początku 3 tomu, ale muszę przyznać, że bardzo mi się podoba. kreskę uważam za po prostu przecudną, a najbardziej ujęła mnie opowieść „bezludne miasto”. trochę zgrzyta mi hideki, ale nie jest nawet taki zły. z całkowicie czystym sumieniem daję 9.

juhu, zamówiłam sobie pocztą oba tomy! powinny przyjść do końca tygodnia… ^^

mi się akurat kreska podoba…

podoba mi się, nie mogę się doczekać 7 części ^_^
ale… czy ktoś zauważył, jak karin zmienia się kolor włosów z tomu na tom?

1 tom- takie różowoczerwone
2 i 3 tom- fioletowe
4 i 5 tom- brązowe
???

najbardziej chyba wkurza mnie to, że z tymi potworami manga wygląda dla mnie zupełnie jak tokyo mew mew.
(oczywiście ma też mnóstwo innych słabych stron, ale nie chce mi się ich wymieniać.

jak napisać recenzję? proszę o szybką odpowiedź

mi osobiście się bardzo podoba, choć mam pewne uwagi:
za dużo scen z rzyganiem
z kuwetą szczerze mówiąc też
i dlaczego,,pańcia” ma takie dziwne oczy jak patrzyć z ujęcia 3/4? takie… wypustki..?
do kreski nie mam zarzutów; po prostu uproszczona. nie miała być nie wiadomo jaka, bo liczyły się raczej żarty i sam tekst. kończę fantastyczną oceną 7/10

Chciałam to dać do komentarza Hanako, ale się nie da. No więc jedno wiem na pewno: kreska to dla mnie: pierwsza klasa. Tylko jeden szczegół: faceci czasem mają za długie rzęsy.

Nie rozumiem, co właściwie ci przeszkadza w tym, że seria jest dla dzieci (ja mam zresztą 10 lat) ? Po prostu nie nadaje się dla starszych czytelniczek. Zresztą – jeśli ci się nie podoba, to czemu to czytasz? Skoro jesteś już ,,dojrzałą czternastką”, to czemu nie sięgniesz po te swoje ,,Naruto/Naruto Shippuuden, Bleach, Death Note, Elfen Lied, Soul Eater czy D.Gray­‑man”, zamiast czytać coś, czego nie polecasz nikomu? Jedyne, w czym się z tobą zgadzam, to to, że mogliby rozwinąć wątek pozostałych bohaterek.

szczerze mówiąc (mam nadzieję, że nie wzgardzisz przez to mną do końca życia) ja jak przeczytałam tą mangę miałam 10 lat, gdy miałam 10 lat ją polubiłam, w tymże wieku odrzuciłam, i nadal pozostaję przy dziesiątce. (jak ten czas się wlecze, nieprawdaż?) no, w każdym razie nie tylko dla 13 – 16 latek ;3

o nieeee, chcesz powiedzieć, że być może już nie będzie ranmy w polsce? o nie, nie mogę w to uwierzyć!