Tanuki-Manga

W drugim tomie Alicji w Krainie Serc dzieje się dużo. Poznaliśmy już wszystkich bohaterów, więc najwyższy czas na rozwinięcie ich relacji z tytułową bohaterką, a także na odkrycie ich sekretów. Tomik zaczyna się od podwieczorku u Kapelusznika, który odbywa się o nieprzyzwoicie późnej porze, czyli o trzeciej w nocy. Oczywiście nie mogło na nim zabraknąć ani Alicji, ani problemów, takich jak humory (czyżby zazdrosnego?) szefa mafii i ośli upór Eliota, który twierdzi, że nie jest królikiem, a jego uszy po prostu urosły za duże. Z tego tomiku dowiemy się również, na czym dokładnie polega praca zegarmistrza i czemu właściwie zegarki są aż tak ważne w tym świecie. Ponadto na jaw powoli wychodzi druga twarz Ace’a, który wbrew pozorom jest jedną z najbardziej dziwnych, szalonych i najmniej przewidywalnych postaci w całej mandze. Wprawdzie drugi tomik (podobnie zresztą jak cała manga) skupia się przeważnie na relacjach Alicja­‑inni, ale znajdzie się też miejsce na przedstawienie wzajemnych relacji i zależności mieszkańców tej dziwnej krainy. Powoli można zacząć zauważać, jak obecność przybysza z zewnątrz wpływa na poszczególnych bohaterów. Kontrast światopoglądowy staje się coraz bardziej wyraźny, a Alicja musi zrozumieć, jak wieloznaczne może być pojęcie normalności.

Drugim tomem nie powinni być zawiedzeni ci, którzy pochłonęli tom pierwszy z niemałą przyjemnością. Historia brnie naprzód, nawet jeśli wskazanie głównego wątku może na razie nastręczać trudności. Na szczęście poszczególne wydarzenia są na tyle dobrze połączone, że czytelnik nie odczuwa poczucia chaosu w opowieści. Natomiast czytelnicy, których pierwszy tom nie do końca przekonał, mogą spróbować, czy sprawi to tom drugi (który moim zdaniem jest lepszy), ale jeśli znowu uznają, że to nie to, to radzę im „sobie odpuścić” dalsze tomiki.

Czytanie tego tomiku sprawiło mi dużą przyjemność, co jest zasługą zarówno treści, jak i dobrego polskiego wydania. Pierwszą zaletą jest rozmiar tomiku, nieco większy niż standardowy, spotykany dotychczas na naszym rynku mangowym. Ułożenie plansz na stronach jest dobre, chociaż parę razy przycięto dymki, ale nie przeszkadzało to w i tak przyjemnej lekturze. Tłumaczenie jest bardzo dobre, nie brzmi sztucznie, pochwała należy się także korekcie, ponieważ nie zauważyłam żadnych literówek czy innych błędów, które byłabym w stanie wyłapać, poza jednym wyjątkiem, kiedy to na 99. stronie nie oddzielono dwóch wyrazów. Numeracja stron występuje niestety zbyt rzadko, aby była przydatna. Tomik wydrukowano na białym papierze, ma on obwolutę, a obrazek na okładce jest inny niż ten na obwolucie i muszę przyznać, że jest przesłodki. Nasycenie czerni uległo poprawie w stosunku do tomu wcześniejszego. Dodatków właściwe brak, nie licząc zdjęcia kota autorki i jej uwag umieszczonych na tylnym skrzydełku obwoluty.