Tanuki-Manga

Dziewięciogłowy Smok staje w końcu naprzeciw swojego największego wroga, mistrza przewodniczącego, i dostaje szansę zemszczenia się na nim za śmierć swojego nauczyciela. Okazuje się, że przeciwnik nie bez powodu stoi na czele Murim: bez problemu odpiera ataki i sam wyprowadza potężne ciosy. Na skutek dramatycznego splotu wydarzeń, w wyniku którego okazuje się, że po pierwsze, znajomość sztuk walki nie na wiele się zdaje, gdy inni używają broni palnej, po drugie, przewodniczący jest szują po trupach dążącą do celu i po trzecie, za Chun­‑woonem stoi przestępcza organizacja Mroczny Krąg, której przywódca pozostaje w cieniu i pociąga za sznurki z ukrycia, sytuacja diametralnie się zmienia. Smok zupełnie traci panowanie nad sobą i przeistacza się w rozszalałą, żądną krwi bestię. Szkoda tylko, że dla zobrazowania tego stanu, poza zmianą sposobu rysowania oczu, użyto również kłębów wyziewów, wydobywających się z ust postaci. Nie sądziłam, że oprócz piany, z pyska można toczyć również parę. Według mnie wygląda to groteskowo, a nie przerażająco, choć niewątpliwie podkreśla zmianę, jaka zaszła w bohaterze. Przykro mi również, że w celu wywołania tej metamorfozy autorzy poświęcili jedną z ciekawszych postaci, wnoszącą do tego sporo humoru i ożywienia. Niestety za wiele innych możliwości nie było i wszystko zmierzało w tym kierunku.

Jakość wydania nie uległa zmianie. Na obwolutę tym razem trafiła panienka So­‑sul, po raz drugi na przestrzeni dziewięciu tomów. To nieco zaskakujące, biorąc pod uwagę, że na kartach manhwy poświęcono jej zdecydowanie zbyt mało miejsca, w zasadzie jej rola ograniczyła się do przekazania Shi­‑woonowi medalionu Feniksa. Żałuję, że nie rozwinięto bardziej jej wątku. Wykorzystana ilustracja bardzo mi się podoba, szczególnie cała kompozycja i rozświetlone okno w tle. W opisie fabuły, zamieszczonym z tyłu okładki i obwoluty, wypatrzyłam literówkę w nazwisku głównego bohatera: Chun­‑woo, zamiast Chun­‑woon. Innych błędów w tekście nie dostrzegłam. Na niepotrzebne myślniki na końcach zdań już po prostu machnęłam ręką, zwłaszcza że w tomie dziewiątym nie ma ich aż tak dużo, tylko cztery. Wolumin kończy się stopką redakcyjną i reklamą sklepu internetowego wydawnictwa Yumegari.

Przedostatnia część manhwy The Breaker wypełniona jest po brzegi akcją i widowiskowymi walkami. Sporo się przy tym wyjaśnia, więc widać, iż koniec jest bliski. Dziedzic Cheon­‑do wymienia tylko kilka ciosów ze Smokiem i nie na to niestety liczyłam. Jak na postać przedstawianą jako wybitną i wszechstronnie wyszkoloną, niewiele miał okazji, żeby się wykazać i zaprezentować swoje umiejętności. Szczerze wątpię, by ta tendencja nagle się odwróciła.