Tanuki-Manga

Głównemu bohaterowi znudziło się królowanie, ale na drodze powrotnej do Krainy Czarów staje mu jego dotychczasowy sługa, będący Po Drugiej Stronie Lustra odbiciem Szalonego Kapelusznika. Aby zagęścić sytuację, pojawia się sam Szalony Kapelusznik, a zaraz po nim Biały Królik. W rozmowie, jaka ma miejsce między tymi aktorami, Kapelusznik wyjawia swoje prawdziwe imię, zaś bezpośrednio po tym cofamy się w czasie i przestrzeni do świata w miarę realistycznego, w którym Lewis Carroll pisze książkę pt. Alicja w Krainie Czarów... W świecie tym poznaje on dziewczynkę, która użyczyła imienia bohaterce jego opowieści. Relacja, jaka ich zaczyna łączyć, to coś na kształt współzależności: od siebie nawzajem oraz od pisanej opowieści, w której oboje znajdują odskocznię od nudnej rzeczywistości czy problemów, jak np. nieuleczalna choroba dziewczynki. Jest to historia bardziej zwarta i zrozumiała niż wydarzenia w Krainie Czarów, w dodatku wyjaśniająca wiele, jeśli chodzi o wątki poszczególnych postaci. Jednocześnie jest najlepszym jak do tej pory fragmentem mangi, przedstawiającym stopniowe pogrążanie się bohaterów w szaleństwie, w miarę jak pisana opowieść nabiera fizycznej postaci.

Te retrospekcje zajmują większość tomu, a pod ich koniec pojawia się nawet postać głównego bohatera, jakby nie do końca dopracowana. Zanim tom się skończy, zdążymy jeszcze wrócić do właściwego(?) czasu i miejsca, czyli krainy Po Drugiej Stronie Lustra, i do aktualnego konfliktu z udziałem Szalonego Kapelusznika, Alicji i Białego Królika oraz absurdalnych dialogów jak ze snu, w którym nie wszystko musi się ze sobą kleić. Czytając tę historię, często odnoszę wrażenie, że kwestie wypowiadane przez postaci nie mają tak naprawdę znaczenia, acz może mieć to związek z tym, że nie mamy odpowiedniego wglądu w ich psychikę, aby ich działania i wypowiedzi jakoś głębiej osadzić. Bohaterowie bardziej przypominają aktorów niż postaci z krwi i kości, ale być może taki był zamysł autorek.

Trudno na tym etapie ocenić stronę techniczną wydania, jest ono zwyczajnie dobre, tak jak poprzednie, chociaż – też tak jak w przypadku poprzednich – tomik trzeba niebezpiecznie rozginać, żeby zobaczyć ilustracje przy braku wewnętrznych marginesów. Ilustracja na pierwszej karcie, podobnie jak na obwolucie, przedstawia bliźniaków Tweedle, dodatków brak, a tomik jak zwykle zawiera parę słów od autorek (na skrzydełku oraz z tyłu).