Tanuki-Manga

W drugim tomie Meago Sagi Autorka praktycznie zrezygnowała z wątku nadnaturalnego, niemal całkowicie przenosząc akcję w sferę obyczajową. Czytelników być może zaintryguje nieobecność matki Miny; w recenzowanym tomiku Autorka postanowiła wyjaśnić tę tajemnicę.

Fabuła 2 tomiku rozpoczyna się od zaskakującej konstatacji – oto z takim trudem zdobyta księga okazuje się całkowicie bezwartościowa. Zirytowany Gent Gloomy wykonuje wręcz genialne posunięcie (jak na bohatera komiksu wzorowanego na mangach) – w celu zasięgnięcia informacji udaje się do biblioteki uniwersyteckiej. Przypadkowe spotkanie Miny i Genta prowadzi do znalezienia przez Minę zdjęcia swojej matki, a dziewczyna wpada na pomysł nakłonienia ojca do zwierzeń, dotyczących jego spotkania z matką i okoliczności narodzin jej samej… Tak rozpoczyna się historia, koncentrująca się na postaci Emily Brown – matki Miny, i ukochanej Boba Reida. W główny wątek Autorka zręcznie wplotła wspomnienia Boba Reida. Osobiście uważam ten spory fragment za najbardziej jak dotąd udaną część Meago Sagi – uczynienie pierwszoplanowymi postaciami (choćby na pewien czas) nieco dojrzalszych bohaterów okazało się bardzo dobrym pomysłem, przynajmniej z punktu widzenia nieco starszego czytelnika. Niestety w fabule nie sposób nie zauważyć sporej dozy autorskiego chciejstwa. Zbieg okoliczności goni nieprawdopodobne wydarzenie, a zakończenie (choć od pewnego momentu raczej przewidywalne) należy potraktować ze sporym zawieszeniem niewiary.

Mimo wyżej wymienionych wad, muszę przyznać, że tomik wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie. Nie będąc znakomitą scenarzystką czy rysowniczką, Magdalena Kania ma unikatową umiejętność sprawnego łączenia przeciętnych elementów w dzieło będące czymś więcej niż tylko ich sumą. Na uwagę zasługuje fakt, że „główny wątek”, związany z ze światem nadnaturalnym, nie posunął się prawie wcale, a jednocześnie nie wpływa to negatywnie na odbiór całości. Rzadka to sztuka, a jak pokazuje przykład niektórych tasiemcowatych serii, twórcy komiksu bardzo przydatna. Pozwolę sobie także gorąco zachęcić Autorkę, aby częściej na pierwszy plan wysuwała ciekawsze i dojrzalsze postacie (jak Agi Hackle czy Bob Reid). Mina i Meago mogą wydawać się łatwiejsi w „prowadzeniu”, ale ten typ bohatera na dłuższą metę robi się niezwykle irytujący. Z drugiej strony, wiadomo, że gust zmienia się wraz z wiekiem; para głównych, niezbyt rozgarniętych bohaterów (mimo deklarowanych osiemnastu lat Miny i kilkuset lat Meago, w ich zachowaniu jest sporo dziecinności charakterystycznej raczej dla młodszych osób) może okazać się bardziej atrakcyjna dla młodszych nastolatków, do których, jak się wydaje, skierowany jest komiks.

Jako dodatek do właściwej opowieści dostajemy odcinek specjalny – Man vs. Wild, w którym to Reid pokazuje czytelnikom, co to znaczy sztuka przetrwania w prawdziwie dzikich ostępach. Kadry zawierające narysowaną z tej okazji leśną larwę uważam za jedne z najlepszych w tomiku – tak artystycznie (larwa jest kochana i rozczulająca, aczkolwiek zjedzona), jak i koncepcyjnie (humor pierwszej klasy). Komiks rozpoczyna się dwoma kolorowymi stronami, przedstawiającymi Meago i Genta, a na sam koniec pojawia się siedem stron nawiązujących do Meago Saga fanartów, w większości dosyć słabych (dobrych starczyłoby najwyżej na dwie strony).

Wydawniczo tomik prezentuje się przeciętnie jak na komiks wydany w Polsce i bardzo dobrze jak na komiks wydany przez Studio JG. Wady, o których pisałem w recenzji 1 tomu, zostały w większości wyeliminowane. Wyjątkiem jest cieniowanie, które jak było słabe, tak takie pozostało (np. strona 109.). Można było zrobić to trochę lepiej, co wyraźnie pokazuje Otaku MAX, w którym fragment pierwszego tomu wydrukowany został już prawie idealnie.