Tanuki-Manga

Nie byłem chyba jedynym, który czekał na ten tytuł. Wydawca zapowiadał bowiem pozycję z gatunku hentai, a tego rodzaju wydawnictw na polskim rynku nigdy nie było zbyt wiele (a ściślej, cała jedna, wydana w połowie lat dziewięćdziesiątych). Nic więc dziwnego, że oczekiwania były spore. Nie bez znaczenia był też fakt, iż rysowała to autorka prezentująca już pewien poziom. A jednak Pani Willi to chyba jeden z bardzo niewielu przypadków, kiedy niemal wszyscy czytelnicy i krytycy byli zgodni – zgodni w jednoznacznie negatywnych opiniach na temat tego tytułu. Jako recenzentowi nie sposób mi się do tych opinii nie przychylić.

Zacznijmy od fabuły… O ile zadamy sobie trud odnalezienia tu czegoś takiego. Główny bohater, nieznany z imienia student/licealista (trudno powiedzieć), przybywa do wielkiej rezydencji, w której po znajomości miał otrzymać pokój. Okazuje się, że ów dom zamieszkiwany jest przez cokolwiek ekscentrycznie ubierającą się i wyglądającą właścicielkę oraz dwie meido. Bohater szybko dowiaduje się, że właścicielka nie przepada za facetami, mając ich wszystkich za zboczeńców. Cóż, nie bez racji.

Dalszy ciąg to kilka miniaturowych epizodów, których celem jest prezentacja golizny lub seksu. Jednakże ten ostatni, który, z racji klasyfikacji Pani Willi do gatunku hentai, powinien zajmować ¾ całej objętości, mieści się na czterech – pięciu stronach. Na dodatek niewiele tam tak naprawdę pokazano. Miłośnicy hentajów mają pełne prawo czuć się boleśnie zawiedzeni. Autorka tłumaczy, że Pani Willi miała mieć charakter komediowy. Owszem, ale nie brak przecież tytułów erotycznych, które są zabawne, a „mięsa” w nich nie brakuje.

Kreska nie dostarcza powodów do radości – jest bardzo prosta i widać gołym okiem, że autorka śpieszyła się, aby zdążyć z terminem wydania. O ile bowiem zdarzają się ładnie i bogato narysowane kadry, o tyle przeważają słabe. Nie brak tu też błędów natury technicznej. Szczytem szczytów jest wklejony na jednej ze stron komputerowy rysunek: nie wygląda to szczególnie estetycznie. Sześć ostatnich stron zapchanych zostało niezbyt wysokiej jakości paskami w stylu super­‑deformed, z okładki straszy zaś niezbyt elegancko narysowana dłoń. Biorąc pod uwagę, że znam autorkę i wiem, jak potrafi rysować, Pani Willi jest pod względem graficznym rozczarowaniem.

A jednak ta pozycja ma co najmniej jeden plus. Jest nim olbrzymia liczba tzw. cameo, czyli pojawiających się na drugim i trzecim planie postaci oraz nawiązań do popularnych tytułów. Jest ich na tyle dużo, że istnieje niewielka szansa wyłapania wszystkich za pierwszym razem. Znajdziemy tu bohaterów mang i anime, postaci z gier wideo, symbole, ubiory, a nawet osoby znane z fandomu. Wyszukiwanie ich to niezła zabawa i na dobrą sprawę jedyny chyba powód, dla którego warto sięgnąć po ten tytuł. Nie przypominam sobie, aby w jakimkolwiek innym polskim komiksie fanowskim występowały cameo w takim natężeniu.

Zapowiadała się nowa jakość. Pani Willi miała być pierwszym polskim hentajem po bardzo wielu latach, które minęły od ukazania się Uroczej. Miało być pięknie, a wyszło… Jak zwykle. Niestety, okazało się, że pozornie prosta rzecz, jaką jest narysowanie tytułu z tego gatunku, wcale tak prosta nie jest. W efekcie powstał jeden z najsłabszych doujinshi, jakie ukazały się w Polsce. Drobne plusy tego niestety nie poprawią, gdyż po zestawieniu ich z minusami, te ostatnie zdecydowanie przeważają.