Tanuki-Manga

Pierwszy rozdział mangi Hellsing przedstawia pamiętną akcję w wiosce Cheddars, w czasie której Victoria Seras, młoda policjantka, zostaje najpierw napadnięta przez stado ghuli, a następnie molestowana seksualnie przez wampirycznego pastora. Na ratunek, o ile można to nazwać ratunkiem, przychodzi jej tajemniczy wampir Alucard, robiąc przy okazji krwawą i efektowną rzeźnię. Śmiertelnie ranna Victoria zgadza się zostać wampirem i wstąpić do organizacji Hellsing, zajmującej się eksterminacją nieumarłych.

Kolejny rozdział cofa nas o dziesięć lat wstecz, by ukazać okoliczności, w jakich Integra Hellsing, wtedy jeszcze nieopierzona smarkula, przejęła po śmierci ojca przywództwo nad organizacją. Oraz oczywiście pokazać Alucarda, robiącego krwawą i efektowną rzeźnię. W trzecim odcinku Victoria bierze udział w swej pierwszej akcji i zaczyna poznawać swoje nowe możliwości. A Alucard robi krwawą i efektowną rzeźnię. Robi ją także w trzech ostatnich rozdziałach, w czasie misji w Irlandii i konfrontacji z siłami specjalnymi Watykanu.

Wszystkie trzy przedstawione w tomiku operacje stanowią oderwane od siebie historie (o ile „historią” można nazwać krótkie uzasadnienie masakry), jedynie w kilku miejscach zasygnalizowane jest, że mogą być zapowiedzią większego wątku. Odpowiedź znajdziemy jednak dopiero w następnych tomach.

Oprócz sześciu rozdziałów w tomiku zawarta jest jeszcze dodatkowa historyjka, Cross Fire. Opowiada o przygodach dwóch zwariowanych wysłanniczek Watykanu – noszącej się po męsku Heinkel oraz skrywającej mroczny sekret zakonnicy Yumiko. Panie bynajmniej nie są subtelniejsze w działaniu od swych anglikańskich odpowiedników z Hellsinga, odróżnia je w zasadzie tylko to, że nie walczą z wampirami, a z „wrogami wiary” – w tym wypadku islamskimi terrorystami, którzy porwali zakładników. Zawsze to jakieś urozmaicenie.

Manga została wydana na bardzo wysokim poziomie – dobrej jakości bielutki papier, czarno­‑biała okładka i kolorowa obwoluta, przyciągająca wzrok jaskrawą czerwienią. Wszystkie efekty dźwiękowe w komiksie zostały przetłumaczone i zgrabnie wpasowane w rysunki. Na brzegu obwoluty umieszczono krótką notkę autora mangi, w której podaje on trochę informacji o sobie – ich dobór jest jednak taki, że rodzi więcej pytań niż daje odpowiedzi. Oprócz tego pod koniec tomiku znajdziemy odautorski komentarz na temat mangi oraz perypetii z jej tworzeniem i wydawaniem. Obydwie notki okraszone są szkaradnymi obrazkami w konwencji super deformed, będącymi (niestety) znakiem rozpoznawczym Kouty Hirano.

Na naszym rynku raczej próżno by szukać pozycji podobnej do Hellsinga, na pewno więc warto zapoznać się z pierwszym tomem po prostu by wyrobić sobie o nim opinię. Dla miłośników czarnego humoru oraz czytelników odpornych na brutalne sceny pierwszy tom powinien stanowić odprężającą rozrywkę. Decyzję, czy sięgnąć po następne, będą już musieli podjąć sami.