Tanuki-Manga

Medusa przybyła do Death City i oddała się w ręce przedstawicieli Zawodówki Śmierci, twierdząc, że ma dla nich przydatne informacje. Jak dotąd wszystkie informacje, których im udzieliła, zostały sprawdzone i potwierdzone, dlatego mimo całej swojej niechęci do czarownicy, Śmierć decyduje się jej wysłuchać. Jednakże to, co proponuje Medusa, zaskakuje wszystkich. Otóż zdradzi im ona kryjówkę Arachnofobii, ale tylko pod warunkiem, że będzie mogła stanąć na czele misji szturmowej wysłanej tam przez Śmierć. Czarownica zamierza dowodzić, jak również wybrać osoby najlepiej nadające się do tego zadania. Brzmi jak oczywista pułapka, prawda? Mimo wszystko jest to jednak kusząca propozycja, ponieważ może i Medusa uwolniła Boga Demona, ale w chwili obecnej wydaje się, że to Arachne jest głównym przeciwnikiem bohaterów. W końcu nikt nie wie, że to Medusa odpowiada po części za szaleństwo Steina, a także zabiła Bijącego Joe. Natomiast wszyscy uczniowie wiedzą, że przyczyniła się do ujawnienia, a w konsekwencji tragicznej ucieczki Kim i Jaquline. A zatem, jeśli nawet dyrekcja zawrze układ z Medusą, czy znajdą się jacykolwiek ochotnicy, gotowi wziąć udział w misji pod jej dowództwem…?

Akcja rozkręca się coraz bardziej, coraz więcej można też dostrzec różnic pomiędzy mangą a jej animowaną adaptacją. Cały tomik poświęcony jest jednemu wątkowi – inwigilacji zamku Baby Jagi. A dzieje się tam, oj dzieje mnóstwo. Trochę szkoda, że chwilowo porzucono wątek profesora Steina i Marie, nie dowiadujemy się także, co dzieje się z Croną. Jednak akcji jest aż nadto i autor nie pozwala się nudzić – na jakiekolwiek braki fabularne zwracamy uwagę dopiero po lekturze. Zauważyłam zresztą, że pan Ohkubo nie lubi się rozdrabniać i „skakać” z akcją z miejsca na miejsce, tylko woli poświęcić każdemu wątkowi więcej uwagi w imię zasady „raz, a porządnie”. Mam więc nadzieję, że może w kolejnym tomiku dowiemy się więcej na temat postaci odsuniętych teraz na dalszy plan. Nie jest to jednak wcale takie pewne, bo misja bohaterów nie zakończyła się, a wręcz przeciwnie – dopiero zaczęło się robić poważnie. Na ciąg dalszy musimy jednak poczekać do następnego tomiku.

Wydanie prezentuje wysoki poziom, do jakiego zdążył nas przyzwyczaić wydawca. Mam tu na myśli głównie tłumaczenie – Paweł Dybała jak zwykle stanął na wysokości zadania. Prawdę mówiąc, trudno pisze się recenzje mang przez niego tłumaczonych, bo ileż można się zachwycać płynnością dialogów i świetnie oddanymi scenami komediowymi? Zwyczajnie nie ma o czym pisać, bo nie można się też do niczego przyczepić. Również druk i jakość papieru są bez zarzutu. Narzekać można za to na format – jest to typowe B6 (12 x 17 cm), czyli akurat niezbyt dużo. Na szczęście użyto odpowiednio dużej i czytelnej czcionki, więc de facto nie przeszkadza to w czytaniu, ale miło byłoby obejrzeć rysunki w większej wersji. Okładka jest – jak wcześniej – pozbawiona obwoluty i lakierowana. Ilustracja na niej zamieszczona jest jedną z moich ulubionych: przedstawia Makę i Soula w wieczorowych strojach (ach, ten Soul w garniaku, nikt mi nie powie, że nie prezentuje się obłędnie). Na końcu znalazł się oczywiście krótki komiks odautorski, jak również coś nowego. Najwyraźniej w momencie wydawania tego tomiku w Japonii ogłoszono, że zostanie wyprodukowana seria anime na podstawie Soul Eatera. Z tej okazji zamieszczono kilka rysunków z gratulacjami, przesłanych przez różnych mangaków autorowi – można obejrzeć bohaterów mangi w różnej kresce.