Tanuki-Manga

Wszyscy bohaterowie – zarówno cała drużyna Spartoi, jak i Kid – znaleźli się w Księdze Eibona. Drużynę czeka nie byle jakie zadanie, bo muszą przejść wszystkie siedem rozdziałów, by dostać się do przyjaciela. Nie bez kozery jest ich akurat siedem – każdy rozdział bierze swoją nazwę od jednego z grzechów głównych i w każdym z nich czekają na bohaterów pokusy i próby związane z danym grzechem. Zaczyna się oczywiście od „Nieczystości”, w której drużyna będzie musiała zmierzyć się między innymi ze… zmianą płci. Należałoby jednak zachować ostrożność – tego, kto nie będzie potrafił oprzeć się kolejnym pokusom i nagromadzi zbyt duży bagaż grzechu, na końcu Księgi czeka szaleństwo. Natomiast Kid przechodzi bardzo ciężką próbę – czy podda się szaleństwu? Jeśli nie będzie dostatecznie silny, być może Spartoi zamiast uratować przyjaciela, będzie musiała wyeliminować kolejnego wroga…

Jak można się spodziewać, tomik osiemnasty obfituje w akcję. Bohaterowie biegną przez kolejne rozdziały w tempie iście ekspresowym, zatrzymując się na dłużej tylko chwilami. Historia z pewnością wciąga i tomik jak zwykle czyta się błyskawicznie. Dzieje się sporo – na przykład pomiędzy jedną walką a kolejną dowiadujemy się, że to doprawdy naiwne myśleć, że człowiek po śmierci, nawet takiej w trakcie walki z użyciem magii, może eksplodować – to raczej pewny znak, że przeżył i coś kombinuje. Twierdzenie to stawia pod znakiem zapytania śmierć Arachne, mającą miejsce już kilka tomików temu… Ponadto spotykamy znów naszego ulubionego bohatera, czyli Excalibura – uważam, że to zaiste genialne posunięcie ze strony autora, bo jak lepiej sprawdzić podatność na wpadanie w gniew naszych bohaterów, niż wrzucając ich do jednego pomieszczenia ze świętym mieczem? Jedyna rzecz, która mnie zastanawia, to fakt, że w pewnym momencie bohaterowie zostali rozdzieleni i każda grupa mierzy się z innym rozdziałem – na razie nie wyjaśniono, dlaczego tak się stało, a wydaje mi się to dosyć dziwne i niezrozumiałe. Być może odpowiedź na to pytanie poznamy w następnym tomiku.

Jakość wydania jest bardzo dobra. Okładka została utrzymana w tej samej, przejrzystej stylistyce co reszta serii – tym razem widzimy na niej Black Stara, a kolorem dominującym jest błękit. Niestety manga pozbawiona jest obwoluty, co czyni ją bardzo podatną na uszkodzenia takie jak zagięcia czy rozwarstwianie się rogów. Po otwarciu tomiku widzimy ilustracje tytułowe, stopkę redakcyjną, streszczenie dotychczasowych wydarzeń w bardzo nietypowej formie oraz spis treści. Dalej znajdują się już rozdziały mangi – tym razem jest ich cztery, od 73 do 76. Na końcu tradycyjnie zamieszczono zapowiedź następnego tomiku oraz krótki odautorski dodatek. Pod względem jakości użytego papieru i druku tomik jest bez zarzutu – czerń jest głęboka i nasycona, strony wydrukowano wyraźnie, a papier jest wystarczająco gruby, by obrazki nie prześwitywały na kolejną stronę. Polskie tłumaczenie jak zwykle stoi na wysokim poziomie – język bohaterów jest żywy i naturalny, dialogi potrafią też rozbawić tam, gdzie trzeba. Ustrzeżono się błędów – czy to językowych, stylistycznych, czy interpunkcyjnych. Jedyny błąd, jaki dostrzegłam w tym tomiku, to złe wstawienie tekstów w dymki w rozdziale 74 –w niektórych miejscach wypowiedzi nachodzą na siebie lekko, utrudniając odczytanie. Ponieważ jednak dotyczy to scen, w których Excalibur rozmawia z bohaterami, doszłam do wniosku, że to celowy zabieg, mający podkreślić jego paskudną manierę wcinania się w wypowiedzi innych osób.