Tanuki-Manga

Siły Zawodówki Śmierci znajdują się w trudnej sytuacji – chociaż mają w swoich szeregach doskonałe Bronie i Władających, trudno im mierzyć się z wrogiem obdarzonym zdolnością nieustannego odradzania się. Z tego powodu zapada decyzja o przegrupowaniu wojsk, która w zasadzie ma więcej wspólnego z wycofywaniem się, czy wręcz ucieczką. Zdecydowana większość walczących – łącznie z Kidem – wsiada na statek i odlatuje, a na Księżycu pozostaje jedynie kilkunastu ochotników, którzy mają za zadanie powstrzymać wojska Boga­‑Demona do czasu powrotu reszty. Powstał bowiem nowy plan, mający na celu odcięcie wroga od regenerujących sił Asury. Jednakże wykonanie go nie będzie proste. Zawodówka Śmierci będzie się musiała zwrócić o pomoc do… Wiedźm. Czy po latach wzajemnego zwalczania się taki sojusz ma w ogóle jakiekolwiek szanse powodzenia? Jedno jest pewne: wizyta Kida (któremu została powierzona ta misja), na dodatek nieuzbrojonego, w świecie Wiedźm jest bardzo ryzykowna. Jednakże Śmierć nie ma innego wyboru, jak podjąć próbę negocjacji.

Ponownie – bardzo niewiele mogę napisać o tym tomiku, nie zdradzając jednocześnie wszystkiego. Bitwa trwa w najlepsze, układ sił zmienia się nieustannie. Obie strony będą walczyć do upadłego, bo do stracenia mają wszystko. Ta wojna z pewnością potrwa do końca mangi – czyli wbrew pozorom nie tak długo, bo zostały jeszcze dwa tomiki. Jedynymi fragmentami wolnymi od bitwy są negocjacje Kida, a także monolog Śmierci, z którego poznajemy genezę jego konfliktu z Wiedźmami i historię założenia Zawodówki Śmierci, ale także dowiadujemy się, jak powstały Bronie. Zwłaszcza to ostatnie jest interesujące – dotychczas myślałam, że taka jest konwencja świata przedstawionego. Okazuje się jednak, że ludzkie bronie istnieją w nim stosunkowo krótko, a proces ich powstania był zaskakująco podobny do tego, co Medusa robiła z Croną…

Jakość wydania stoi na dobrym poziomie. Tendencja coraz ciemniejszych okładek została utrzymana – tym razem jest tak mrocznie, że ledwo widać na niej bohaterów, a zwłaszcza ubranego na ciemno Kida. Okładka jest lakierowana i pozbawiona obwoluty, dlatego dość szybko się niszczy, nawet przy mało intensywnym użytkowaniu. W środku nie znajdziemy streszczenia dotychczasowej fabuły ani przedstawienia bohaterów; od razu po stronach tytułowych zamieszczono spis treści i kolejne rozdziały. Znalazło się ich w tym tomiku pięć: od 98 do 102. Po nich znajduje się już tylko zapowiedź następnej części oraz tradycyjny dodatek U Atsushiego – jak zwykle bardzo przewrotny, tym razem zajmujący tylko dwie strony. Jakość druku jest bardzo dobra: mocno nasycony i wyrazisty, co przy kontrastowej kresce autora jest bardzo ważne. Użytemu papierowi również nie mam nic do zarzucenia – jest na tyle gruby, że ilustracje nie przebijają na drugą stronę. Numeracja stron została zamieszczona na wewnętrznych marginesach, dlatego pojawia się na każdej stronie – niezależnie od tego, czy było na nią miejsce na zewnętrznej części kartek. Natomiast w tym tomiku pojawił się problem, z którym nie spotkałam się od dość dawna w wydaniach J.P. Fantastiki. Mianowicie zdarzyło się, że zbyt mocno przycięto strony, uszkadzając w ten sposób część ilustracji, a nawet gorzej – na stronie 151 naruszono dymek dialogowy wraz z tekstem. Muszę przyznać, że bardzo mnie to zaskoczyło, i mam nadzieję, że to tylko jednorazowe niedopatrzenie. Pod względem tłumaczenia mandze nie mam nic do zarzucenia. Tomik czyta się płynnie, dialogi są dynamiczne, a także dopasowane do bohaterów pod względem charakteru i pozycji. Nie znalazłam też żadnych błędów ani literówek.