Tanuki-Manga

Tomik siedemnasty kontynuuje komedię z poprzedniego tomu, czyli rozgrywki krykieta w wykonaniu uczniów Weston College. Odrębny tor działań obiera kamerdyner Ciela, na rozkaz swego pana porzucający rolę dyrygenta i ruszający w pościg za dyrektorem, który pojawił się właśnie na odległym tarasie. Coś tu jednak nie gra, ponieważ nawet Sebastian – ten Sebastian – nie jest w stanie dogonić tajemniczego dyrektora, który w pewnym momencie dosłownie rozpływa się w powietrzu. Mimo ważnej misji, jaką dostał młody hrabia Phantomhive, tomik ten ponownie poświęcony jest w większości grze w krykieta, a historia na właściwe tory wraca dopiero pod jego koniec. Oczywiście nie zapominam, że udział w grze był istotnym elementem strategii Ciela, która ostatecznie miała go doprowadzić przed oblicze dyrektora, jednak jej przebieg odbiega znacznie od zwykłego klimatu innych dłuższych wątków i przypomina pod tym względem raczej świąteczny przerywnik. Ciel mordujący dzieci wydaje się jednak bardziej atrakcyjną postacią niż ten uczestniczący z pełnym pasji zaangażowaniem w grze zespołowej. Owszem, hrabia używa zagrywek nie do końca zgodnych z zasadami fair play, a autorka wrzuca gdzieniegdzie w kadr przebłyski bezwzględnego charakteru Ciela, ale wypadają one dość blado (i są czasami nielogiczne, bo z jednej strony bohater twierdzi, że nie rozumie przegrywania z klasą, a z drugiej z powodzeniem wykorzystuje ten aspekt charakteru swoich współzawodników). Nie wspominając już o tym, że toną w górnolotnych mowach oraz pompatycznych podsumowaniach technik użytych w rozgrywkach (o nazwach takich jak „Sword Excalibur”…). Ta część wątku wydaje się więc dość nadęta i groteskowa.

Dopiero kiedy przebrniemy przez trzy czwarte tomu, w pełnej krasie wraca sprawa zaginięcia Derricka Ardena i zaczyna się robić trochę ciekawiej, ale napisanie tutaj czegokolwiek więcej zepsułoby zabawę czytelnikom. Wspomnieć warto tylko, że akcja w końcu przyspiesza i ujawnia całkiem sporo istotnych faktów, chociaż na ostateczne rozwiązanie wątku trzeba będzie jeszcze poczekać.

Pierwszym, co rzuca się w oczy po otworzeniu tomu, są nieodżałowanej pamięci kolory na ilustracji do siedemdziesiątego ósmego rozdziału. Wiem, że się powtarzam i że wydawnictwo nie ma na to wpływu – gdyby była taka możliwość, to strony te byłyby w kolorze. Problem polega na tym, że na wspomnianej ilustracji użyto ciemniejszych barw, więc w wersji czarno­‑białej, którą dostajemy, wszystko się ze sobą zlewa i w efekcie nie wygląda zbyt atrakcyjnie. Na ilustracjach do pozostałych rozdziałów ten problem już nie występuje. Ponownie w tomiku znajduje się sporo niewyczyszczonych, bo zbyt ingerujących w tekst onomatopei, ale wydaje mi się, że na stronie dwudziestej, w dolnym prawym kadrze, drobniutkim pismem w katakanie została także onomatopeja „haa”, którą akurat w tym przypadku bez problemu można było wyrzucić. Jeśli zaś chodzi o tłumaczenie, to nie mam zastrzeżeń, poziom poprzednich tomów jest zachowany, dodatkowo nie znalazłam żadnych błędów. Jedynie na stronie dziewięćdziesiątej piątej znajduje się samotny, pozbawiony kontekstu napis „ponieważ nie”, który najprawdopodobniej w ferworze pracy wylądował nie tam, gdzie powinien.

Tomik zawiera także siódmą część dodatku „Pod schodami Kuroshitsuji”. Tym razem Yana Toboso w miarę treściwie opisuje w nim swoje przygotowania do podjęcia tematu gry w krykieta. Trzeba tu przyznać, że autorka włożyła wiele wysiłku i czasu, żeby zrozumieć tę grę i umieścić ją w rysowanej przez siebie historii. Przydatne są również przypisy tłumacza, znajdujące się na końcu tomu i wyjaśniające przede wszystkim co istotniejsze elementy gry w krykieta. Na koniec nie można oczywiście zapomnieć o stałym elemencie Kuroshitsuji, czyli alternatywnej wersji ilustracji z obwoluty. Przyznam, że to wcielenie Edwarda Midforda w jakiś nieznajdujący racjonalnego wyjaśnienia sposób idealnie mi do niego pasuje…