Tanuki-Manga

Phantom Five z Edwardem Midfordem na czele oraz Cielem stojącym za całością daje, że tak kolokwialnie napiszę, czadu. W zrobieniu kolosalnego wrażenia na mieszkańcach Londynu pomagają im wynalazki Sieglinde, która pełni teraz rolę takiego kuroszkowego Diodaka, tyle tylko, że „wymyślającego” urządzenia oraz przedmioty powszechne w naszych czasach. Hrabia swoim Funtom Music Hall postanawia dopiec Blavatowi i jego Sphere Music Hall – ale to tylko pozory, bowiem jego cel jest nieco bardziej konkretny i bezwzględny, co mu nawet później parę osób wytknie…

Stary, dobry, nieprzejmujący się trupami, po których stąpa, Ciel – czyli taki, którego lubimy najbardziej – zaskakujący swoich wrogów, będący krok przed nimi, patrzący na nich z góry, jednego problemu nie potrafi rozwiązać: Lizzy nadal nie wróciła do domu i nie wiadomo, gdzie aktualnie przebywa. W tym tomie jeszcze się nie dowiemy, co się z nią stało, za to kilka stron przed końcem atmosfera drastycznie zgęstnieje, zrobi się mroczniej, coś ewidentnie zawiśnie w powietrzu, załopoczą „flagi śmierci”, a ostatnia strona zostawi nas z nie lada zawieszeniem akcji, najprawdopodobniej prowadzącym do większego wątku, ściśle związanego z przeszłością Ciela.

Przyznam, że po pierwszym szoku i niedowierzaniu idole Ciela i Blavata zaczęli mnie szybko nudzić, a ich nieprzystawalność do czasów, ba, do samego hrabiego była zbyt duża. Nie pasowali nawet do tak mocno tonącej w celowym kiczu oraz anachronizmach historii jak ta, więc cieszy mnie, że ich występy już się skończyły. Wątek co prawda nadal nie znalazł rozwiązania, więc zapewne jeszcze przez chwilę będę żyła w niepewności, czy aby te wygibasy w fikuśnych wdziankach nie wrócą w przyszłości, ale biorąc pod uwagę, że szykuje się coś większego i groźniejszego, być może autorka stwierdzi, że jednak nie warto psuć klimatu odnajdywaniem przez postaci własnego blasku…

Na okładce znajduje się Othello, jeden z Bogów Śmierci, który w tomie pojawia się w parze z Grellem. Pod obwolutą jest oczywiście jego alternatywna wersja. Na początku tomu mamy jedną kolorową kartę z zespołem muzycznym stworzonym przez Ciela, na końcu zaś nie znajdziemy tym razem żadnych dodatków ani specjalnych rozdziałów, całość jest wypełniona głównym wątkiem, a dla tych, którzy nieco zapomnieli, na początku tomu streszczono ogólnie ostatnie wydarzenia. W przypadku tego tytułu aspekty techniczne praktycznie nie ulegają większym zmianom – a tym razem dodatkowo nie rzucił mi się w oczy żaden błąd.