Tanuki-Manga

Szczerze powiedziawszy, nie mam najmniejszej ochoty recenzować tego tomu. Ani czytać ponownie. Nie, żeby to był zły tom… No, może pod pewnymi względami był zły. Było w nim tyle zła, że mi wystarczy już do końca tej serii i jeszcze kawałek dalej.

Dalszy ciąg retrospekcji przybliża nam wydarzenie, które doprowadziło do „powstania” naszego „Ciela”. Razem z głównym bohaterem kroczymy pustymi korytarzami rodzinnej rezydencji, potykamy się o trupy, odkrywamy martwych rodziców, a w końcu, razem z bratem bliźniakiem, zostajemy porwani i sprzedani przez handlarzy niewolnikami. Siedzimy w klatce, co chwilę wyciągani jako główna atrakcja na przyjęcia potężnej grupy pedofilów, ukrytych pod maskami czcicieli szatana. Kuroshitsuji od początku miało w sobie sporo mroku, jednak zawsze było coś, co mogło rozładować ciężką atmosferę – tego, co się dzieje w tym tomie, nie da się zneutralizować żadną wstawką, uśmiechem, zabawną postacią. Tu nie ma niczego zabawnego, a gdyby się pojawiło, powiedzieć, że byłoby niesmaczne, to nic nie powiedzieć. Tragedia wręcz wylewa się z kart komiksu i dopiero pojawienie się wezwanego demona pozwala wypuścić nieco powietrza z płuc. Bo oczywiście wiemy, jak doszło do spotkania „Ciela” z Sebastianem, znamy to z dawnych krótkich retrospekcji, które już były niepokojące, mimo sporej fragmentaryczności. Tutaj dostajemy wszystko.

Trzeba przyznać, że Yana Toboso potrafi rysować ekspresyjnie, a w razie potrzeby nawet zmienić styl, aby położyć nacisk na szczególne stany umysłu postaci. Ten tom pełen jest nieszczęścia i grozy, zaś ilustracje autorki przekazują wszystkie negatywne uczucia w sposób wystarczający, aby poczuć się źle. W następnym tomie najprawdopodobniej szybko skończymy retrospekcje i przejdziemy do wątku głównego, który również raczej przyjemny nie będzie, biorąc pod uwagę nastawienie do młodszego brata, z jakim przybył w poprzednim tomie prawdziwy Ciel. Możemy spodziewać się najgorszego.

Wydawnictwo musiało mieć sporo roboty z czyszczeniem tych wszystkich onomatopei na pełnych krwi i pozornie chaotycznych stronach, wywiązało się z tego jednak wzorowo, zwraca również uwagę zróżnicowanie czcionki tychże onomatopei, duże i dopasowane do dźwięku i sytuacji. Standardowo dostajemy na skrzydełku kilka słów komentarza autorki (jak zwykle mało treściwego) oraz ilustrację pod obwolutą, jakąś taką mdłą po przeczytaniu całości…