Tanuki-Manga

Jako recenzentka powinnam zachować bezstronność i obiektywizm, mam tego pełną świadomość. Niestety jako czytelniczka nie jestem w stanie tego zrobić. Powiem więc jasno i wyraźnie – Ritsu Onodera to jedna z najbardziej irytujących i nieznośnych postaci, jakie kiedykolwiek przyszło mi poznać. Czasami nie mogę wyjść z podziwu, że sama autorka nie ma go jeszcze dość i nie postanowiła zakończyć jego niedorzecznej egzystencji w jakiś szczególnie tragiczny, a jednocześnie satysfakcjonujący dla czytelnika sposób…

Pod tym względem nie ma tu niespodzianek – tom ósmy Sekaiichi Hatsukoi tylko utwierdza mnie w powyższym przekonaniu. Na nieszczęście moje – i tych z Was, którzy żywią podobne uczucia względem głównego bohatera tej historii – ponownie większa część tomiku skupia się na nim i jego kłopotliwej relacji z Takano. W ramach świętowania urodzin Onodery redaktor naczelny zmusza swojego kochanka, by udał się z nim do Kioto. Świętowanie naturalnie w dużej mierze odbywa się w sypialni, zanim jednak do tego dochodzi, panowie jedzą wspólnie kolację i podejmują kolejną próbę nawiązania rzeczowego dialogu niezwiązanego z pracą, aby wreszcie, po latach rozłąki, dowiedzieć się czegoś o sobie nawzajem. Tu niestety po raz kolejny objawia się powód mojej ciągłej irytacji postacią Onodery. Bohater niezmiennie narzeka na to, że tak niewiele wie o swoim szefie, gdy jednak ten próbuje szczerze mówić o swoich uczuciach i potrzebach, Ritsu natychmiast popada w popłoch i przechodzi do postawy obronno­‑agresywnej, próbując jednocześnie jak najszybciej umknąć Takano. Po czym znów narzeka na niemożność dogadania się ze starszym mężczyzną, nieświadomy, że tak naprawdę problem zdaje się leżeć po jego stronie…

Pewnym urozmaiceniem, które autorka wplata do typowej szarpaniny między Onoderą a Takano, jest postać Haitaniego – redaktora pisma „Weekly Earth”, z którym niegdyś pracował Takano. Dawni znajomi wydają się raczej wrogo do siebie nastawieni, czego Onodera nie jest w stanie zrozumieć. Niewiarygodnym wręcz zbiegiem okoliczności Haitani coraz częściej spotyka na mieście Onoderę i zdaje się czerpać przyjemność z irytacji, jaką wzbudza ten fakt w Takano. Czyżby była to zapowiedź ewentualnej rywalizacji o względy Onodery…?

Druga część tomiku poświęcona zostaje Kisie i Yukinie. Zaczynam się poważnie obawiać, że pani Nakamurze kompletnie wyczerpała się wyobraźnia twórcza, ponieważ po raz kolejny wracamy do tematu zazdrości Kisy o jedną z koleżanek Yukiny. Choć młodszy mężczyzna przekonuje swego partnera, że znajoma jest tylko koleżanką z roku, Kisa nie potrafi w to uwierzyć i posuwa się do śledzenia swojego chłopaka. Z tą parą bohaterów szczęśliwie sytuacja jest o wiele lepsza, niż z Onoderą i Takano. Spięcia zdarzają im się często, potrafią je jednak dość szybko prostować, używając najlepszej ze znanych metod – szczerości. Kiedy Kisa wreszcie wyznaje, że odczuwał zazdrość o stopień zażyłości między Yukiną a jego koleżanką, a w szczególności fakt, że ta mówi chłopakowi po imieniu, problem zostaje natychmiast rozwiązany. Oczywiście tylko do czasu kolejnego, który – tym razem już nie dla Kisy i Yukiny, a dla Shouty i Kou – szykuje zapewne autorka mangi.

Tom ósmy Sekaiichi Hatsukoizaskoczył mnie dużą ilością dialogów, które zarówno od strony tłumaczenia, jak i korekty prezentują dobry poziom. Niekiedy przeszkadzał mi nierówny styl wypowiedzi bohaterów – raz używają nazbyt wzniosłych i literackich zwrotów, innym razem bez mrugnięcia okiem wyzywają się od kretynów i głupków. Szczęśliwie w woluminie ósmym większość interakcji między Onoderą a Takano zachodzi z dala od miejsca pracy, dlatego te wyzwiska nie rażą tak bardzo, jak w tomach, w których były używane w biurze, w obecności innych pracowników. Niemniej całość czyta się lekko i cieszy fakt, że wzroku nie rozpraszają żadne literówki czy inne błędy edytorskie.