Tanuki-Manga

Na Hokkaido wciąż trwa zima i nasi bohaterowie dzielnie szuflują śnieg z dróg i chodników znajdujących się na terenie szkoły. Autorce jednak tęskno już było do wiosny, ponieważ okładka tego tomu zawiera optymistyczne wiosenne zielenie, w towarzystwie żywej czerwieni, błękitu i pomarańczu, a na czytelnika patrzy radośnie starszy z braci Hachiken. Wewnątrz otrzymujemy po raz kolejny bardzo przyzwoicie wydany tomik: druk jest intensywnie czarny i odpowiednio ostry, onomatopeje i napisy przetłumaczono, czyszcząc przy tym elegancko miejsca, w których występowały. Numery stron pojawiają się tam, gdzie można było je umieścić bez zasłonięcia kadrów.

Młodszy z Hachikenów w dalszym ciągu poszukuje sposobu na zmuszenie opornego umysłu koleżanki do przyjmowania nowej wiedzy – nadal wykorzystując w przykładach miłość Aki do koni. Niestety pomysły zaczynają mu się już kończyć i ze zgrozą dochodzi do wniosku, że będzie zmuszony poprosić o pomoc starszego brata, który w trakcie nauki do egzaminów wstępnych na uniwersytet zebrał pokaźną kolekcję podręczników. Ten jednak, dokładnie tak samo jak i Yugo, nie pali się do wizyty w domu rodzinnym, więc chcąc nie chcąc, nasz bohater pierwszy raz od rozpoczęcia nauki w Ezono odwiedza rodziców. Zdążył się już wyraźnie zmienić w nowym środowisku, przemyślał też to i owo, nie jest więc w stanie pominąć milczeniem komentarzy ojca na temat jego podejścia do życia. Jak można się domyślić, wizyta, choć krótka, wpędza wszystkich w grobowe nastroje. Żaden z członków rodziny nie spodziewał się chyba, że to wydarzenie popchnie mamę do niezapowiedzianego przyjazdu do Ezono. Dociera do niej, że tak naprawdę nie ma pojęcia o życiu młodszego syna. Nie zna jego nauczycieli, przyjaciół, nie wie, czym może zajmować się na co dzień w rolniczej szkole z internatem. To spotkanie z kolei przebiega w atmosferze zupełnie różnej od panującej parę dni wcześniej w domu Hachikenów – głównie za sprawą uczniów i pracowników szkoły. Stwarza możliwość spokojnej rozmowy, bez rzucania w siebie nawzajem oskarżeniami i w efekcie pierwszy raz od dłuższego czasu Yugo nawiązuje z mamą nić porozumienia. Jeszcze dość wątłą, ale rozstają się w przyjaznej atmosferze.

Oprócz poważnych życiowych problemów i przemyśleń, tomik musi zawierać przynajmniej jeden rozdział, w którym nieopatrznie rzucona uwaga rozrasta się do rangi ogólnoszkolnego „eventu” na wszystkie klasy i roczniki – tak też jest i w tomie dziewiątym, gdzie w wyniku niewinnej rozmowy przy sprzątaniu chlewni Hachiken zostaje przewodniczącym komitetu kupna i uboju świni… Nauczył się już nieco lepiej oceniać swoje siły, przekazuje więc nadzór nad finansami przedsięwzięcia Tamako, znanej z poważnego traktowania powierzonych jej obowiązków. Nie będzie dla czytelnika zaskoczeniem, że całość kończy się dołączeniem nauczycieli do zbiórki. Dostajemy też fragment czysto edukacyjny, o technikach uboju świń i rozbierania tuszy.

Tomik kończą egzaminy semestralne, a dzięki radom z notatek starszego z Hachikenów cała klasa młodszego z braci podnosi swoje wyniki w testach. Teraz wszyscy z niecierpliwością czekają na zbliżające się Boże Narodzenie, w Japonii obchodzone jako święto czysto komercyjne, traktowane przede wszystkim jako okazja do spędzenia romantycznego wieczoru z ukochaną osobą. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że uczniowie technikum rolniczego w Oezo nie są do końca normalni i cieszą się na sezon uboju kurczaków i świń, nie na jakieś tam białe torty bożonarodzeniowe… Świąteczny nastrój ostatecznie psuje panom afera ze świńskim wirusem na komputerach w ogólnodostępnej pracowni, w wyniku której zmuszeni są wciągać za karę wieprzowe miso z ryżem zamiast pysznych tortów i słodkich napojów na imprezie w internacie.