Tanuki-Manga

Trzeci tom rozpoczyna się w mieście atakowanym przez demoniczne hordy uwolnione przez Zardiego. W obronie masakrowanych ludzi staje Rodrick, którego moc może i nie ima się samego Władcy Demonów, ale na szeregowe potwory wystarcza w zupełności. Nasz bohater szybko się przekonuje, że bycie zbawcą i obrońcą uciśnionych to robota wyjątkowo nieprzyjemna – gdzie nie pójdzie, łażą za nim tłumy intonujące „Azel nasz zbawca!”. Natomiast niezwykle zadowolony z zaistniałej sytuacji jest młodszy brat bohatera imieniem Rabi, który, jak się zdaje, nie miałby nic przeciwko objęciu przez Rodricka władzy nie tylko nad miastem, ale i nad światem. Szybko jednak okazuje się, że są to nie tyle jego własne pragnienia, ile wola Maruko – ducha kapłanki azelów, która opętała ciało chłopca… Podczas gdy w mieście ważą się losy zbawienia świata, w zamku hrabiego Berka demony pracują nad zmianą aranżacji wnętrza na bardziej pasujące ich mrocznej naturze. Sam zaś Berk nie może już doczekać się spełnienia przez Zardiego i Tetiusa ich części paktu, tj. oddania mu Lauresa do zabawy („Chciałbym jak najprędzej wpleść palce w te jego kruczoczarne włosy!”). Już niebawem jego pragnienia zostaną spełnione, ku uciesze czytelniczek Seimadena.

Jeżeli chodzi o fabułę Seimadena, na obecnym etapie czytelnicy pozbyli się już wszelkich złudzeń co do jej jakości, czas więc poznęcać się trochę nad kreską. Na pierwszy rzut wygląda ona całkiem nieźle, ale jeżeli przyjrzeć się bliżej, wychodzą braki warsztatowe. W trzecim tomie jest to szczególnie widoczne w postaci Rabiego. Autorka wyraźnie nie potrafi rysować dzieci, poszła więc na łatwiznę, doczepiając wielgachny łeb do małego tułowia, z efektem jak na stronie 38… Niestety, ów Rabi (a właściwie wykorzystujący jego ciało duch Maruki) jest tu jedną z częściej pojawiających się postaci, co zdecydowanie obniża walory artystyczne całości. W recenzowanym tomie pojawia się sporo fanserwisu yaoi, przede wszystkim w postaci Lauresa obmacywanego przez głównego psychopatę serii, czyli hrabiego Berka. Gdyby to był inny komiks, nie Seimaden, podejrzewałbym parodię, ale niestety – w przypadku dzieła You Higuri można mieć raczej pewność, że wszystkie te sceny ze skutym Lauresem i oblizującym go Berkiem były tworzone całkowicie na poważnie… Poza tym dostajemy kilka nagich torsów i tyłek Tetiusa na stronie 78.

Wydanie prezentuje ciągle ten sam poziom, zarówno jeżeli chodzi o wady, jak i zalety. Czyli jak zwykle – dobra okładka, niezły papier, okazjonalnie słaby druk i nieprawidłowo przycięte kolorowe strony. Szczególnie jednak irytują zupełnie zbędnie pozostawione japońskie onomatopeje, które na niektórych kadrach (np. na str. 39) zasłaniają spore fragmenty treści. Na str. 180 można znaleźć ciekawostkę, mianowicie tłumaczenia japońskich tekstów z kolorowych stron trzeciego i poprzednich tomów.

Nieco większe zmiany zaszły w dodatkach. Na stronach 175­‑178 znalazł się „Dodatek specjalny”, na który składają się dwie strony z ilustracjami przedstawiającymi bohaterów Seimadena we współczesnych strojach oraz jedna strona, na której autorka przedstawia odpowiedzi na najczęściej pojawiające się pytania czytelników (np. czy Laures może latać na uszach). Poza tym wydawnictwo zamieściło jeden fanart, zwycięską pracę z konkursu na stronie yaoi.pl. Inaczej niż większość fanartów zamieszczanych w polskich wydaniach mang, ten prezentuje się bardzo dobrze, ale też trzeba powiedzieć, że jako zwycięska praca konkursowa przeszedł przez solidną selekcję. Tomik tradycyjnie już kończą cztery strony reklam.