Tanuki-Manga

Po emocjonującej końcówce dziewiątego tomu nareszcie w moje ręce trafił tom dziesiąty! Przypomnę pokrótce, że w poprzednim tomie Oz, Alice i Gilbert wybrali się do byłej stolicy – Sablier, by poszukać wskazówek dotyczących Otchłani oraz osobiście sprawdzić, dlaczego to miasto zostało objęte zakazem wstępu. Zagłębiając się w czeluści zrujnowanego miasta, dają się omamić wizjom spowodowanym przez moc Otchłani, zostają rozdzieleni i każde z nich ma szansę dowiedzieć się czegoś więcej o sobie i swojej przeszłości. Niespodziewanie tym, kogo spotyka Oz, okazuje się przywódca rodu Baskerville'ów – Glen Baskerville. Co zrobi Oz w tej niebezpiecznej sytuacji i czemu to on dzierży w rękach ogromną kosę, która należy do B­‑Rabitta?

Nie dziwi specjalnie, że na okładce dziesiątego tomu znajduje się sam Glen Baskerville. Jeśli natomiast kiedykolwiek Was zaciekawiło, jakby wyglądała lalka Breaka – Emily oraz miś Echo – Jyanta, w ludzkich formach, to koniecznie zajrzyjcie pod okładkę, by zapoznać się z umieszczoną tam zwyczajową krótką historyjką. Kto liczy, że od razu będzie mógł poznać los Oza, ten musi poczekać jeszcze kilka stron, gdyż początek tomu to retrospekcje z przeszłości Gilberta i Vincenta oraz spotkanie Alice z jej własnymi wspomnieniami, a dopiero potem wracamy do samego Oza. Niewątpliwie sposób, w jaki ta scena zostaje rozegrana, jest zaskakujący. Następnie wracamy do prania mózgu biednego Gilberta i dowiadujemy się kolejnych rzeczy, pojawia się także kilka ważnych nowych postaci, które zdają się pociągać za sznurki tu i ówdzie. Sporo dowiemy się o tragedii w Sablier i jej przebiegu. Oza czeka niespodziewane spotkanie z ojcem, choć z pewnością nie jest ono wynikiem troski tatusia o to, iż jego syn trafił w niebezpieczne miejsce. Sama końcówka stawia fabułę w zupełnie nowym świetle, które nie każdemu czytelnikowi musi się spodobać – zupełnie nie spodziewałam się, by ta manga wplotła w fabułę elementy klątw, pieczęci, składania ofiar itd. i przyjęłam to z lekką niechęcią.

Przejdźmy zatem do omówienia strony technicznej kolejnego tomiku. Jak pochwaliłam tłumaczenie ostatnio, tak teraz znów mi zgrzyta. Rzucająca się w oczy szczególnie w tym tomie niekonsekwencja to tłumaczenie nazw Łańcuchów. Na jednej ze stron są wymieniane po kolei: Jabberwock, Raven, Dodo, Sowa, Gryfon. Ot, taki jaskrawy przykład niekonsekwencji w tłumaczeniu, bo nie wynika on z zapisu japońskiego tych nazw własnych. Jest i kilka małych zgrzytów, jak nazwanie Gilberta przez Jacka „paziem” i już pomijając, jak to komicznie zabrzmiało, paziami zostawali chłopcy ze szlacheckich rodzin, usługujący swoim panom, a Gilbert wysoko urodzony nie był – był zwykłym sługą.

Po ostatniej scenie w tym rozdziale nie sposób oprzeć się wrażeniu, że ten powiew świeżości, a jednocześnie powiew grozy zapowiada, iż fabuła mangi skręca w tym momencie na troszkę inny tor. Jak dotąd jej główną siłą napędową był wątek poszukiwania wspomnień, przede wszystkim przez Alice, a teraz zyskujemy drugi, równie potężny motor popychający do przodu fabułę. No, to czekamy na kolejny tomik i dalszy rozwój akcji.