Tanuki-Manga

Spoglądająca z różowej okładki Misaki zachęca do lektury czwartego tomu Welcome to the N.H.K. Dobór barw jest nieprzypadkowy, gdyż autor tym razem opowiada przede wszystkim o miłości, jak zawsze przy tym nie ułatwiając bohaterom życia. Niełatwo jest im bowiem, przy tak niskiej samoocenie, o skuteczne wyrażenie swoich uczuć. Nawet najprostsze gesty i oczywiste pragnienia są dla nich ledwo dostrzegalne przez napady depresji, zazdrości, lęku, żądzy i traumatycznych wspomnień. Co prawda problemy sercowe w obliczu innych tarapatów, w jakie wplątał się Tatsuhiro, wydają się błahe, ale ich suma osiąga w pewnym momencie masę krytyczną. Protagonista po raz kolejny ląduje na skraju załamania nerwowego i trzeba go ratować przed konsekwencjami nieprzemyślanych zachowań.

Dowiadujemy się także sporo na temat Kaoru Yamazakiego, który wbrew pozorom także nie ma łatwego życia. Choroba ojca powoduje, że rodzina kontaktuje się z synem i chce, by wrócił do domu w roli gospodarza, porzucając studia (na których i tak musi się utrzymywać bez żadnego wsparcia finansowego). Pojawia się także kilka niepokojących wątków z życia Misaki i po raz kolejny tylko kunszt autora oraz humor, z jakim potrafi opowiadać o najbardziej traumatycznych przeżyciach, sprawiają, że czytając mangę nie popada się w przygnębienie, tylko w stan zawieszenia między rozbawieniem a melancholią. Spostrzeżenia są jak zawsze życiowe i skłaniające do refleksji.

Waneko przyłożyło się do wydania czwartego tomu równie solidnie, co do trzech poprzednich i wszystkie moje wcześniejsze uwagi można bez wahania odnieść do tej części. Mam nadzieję, że wydawnictwo już na stałe zaadaptuje większy format dla podobnych serii. Wysoka i stabilna forma tłumacza także cieszy, tym bardziej, że nie brakowało dialogów, przy których można było zaszaleć (ale też trzeba się było wykazać taktem), jak choćby męska rozmowa towarzysząca libacji alkoholowej. Stosunkowo liczne przypisy pozostawiono bezpośrednio na stronach pomiędzy kadrami, ale w miejscach na tyle oczywistych, by nie trzeba było obracać mangi na wszystkie strony w poszukiwaniu objaśnień.