Tanuki-Manga

U Kawabuchich trwają radosne przygotowania do powrotu głowy rodziny, nie każdy jednak cieszy się z tego powodu. Zdawałoby się, że z całej gromadki dzieci to Sachiko odczuwa największy niepokój, bo dobrze pamięta ojca alkoholika i atmosferę panującą w domu. Uspokaja ją dopiero rozmowa z Sentaro, który twierdzi, że praca odmieniła ich opiekuna i dziewczynka nie ma się czego obawiać. W rzeczywistości jednak to chłopak najbardziej obawia się spotkania z ojcem, a ponieważ nigdy do końca nie czuł się członkiem rodziny, postanawia wykorzystać okazję i zniknąć. Przed odejściem czeka go jeszcze rozmowa z Kaoru, który już wcześniej zauważył, że przyjaciel dziwnie się zachowuje. Co wyniknie z tej konfrontacji?

Na przestrzeni dotychczasowych tomów pani Kodama dawkowała humor i powagę w mniej więcej równych dawkach, choć bezsprzecznie na kartach komiksu dominowała melancholijna atmosfera. W ósmej odsłonie autorka postawiła na stuprocentowy dramatyzm ze śladową ilością komedii, bo oto, Drodzy Czytelnicy, zbliżamy się do finału opowieści, która bez wątpienia potrzebowała tzw. trzęsienia ziemi, żeby ruszyć w ostatnią prostą. Kaoru i Ritsuko nieśmiało, bo nieśmiało, ale jednak zaczęli ze sobą chodzić, echa plotek o ucieczce Yuriki przycichły i wydaje się, że Sentaro poradził sobie ze złamanym sercem. Czyżby przyszedł czas na jakieś szokujące odkrycie? A może niespodziewanie pojawi się miłosny rywal albo młody Kawabuchi nagle zmieni zdanie i stwierdzi, że jednak coś czuje do przyjaciółki z dzieciństwa? Na szczęście nie, ale sprawa dotyczy właśnie Sentaro, bowiem na wierzch wychodzą jego głęboko skrywane obawy, jakie żywił względem rodziny. Początkowo wygląda na to, że Kaoru zdoła go przekonać do pozostania i próby poradzenia sobie z własnymi lękami, ale sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana niż może się na pierwszy rzut oka wydawać. Przy okazji wreszcie w całości poznajemy historię nastoletniego perkusisty, która do najszczęśliwszych nie należy, zaś wątpliwości chłopaka sprawiają, że coś w nim jednak pęka… Cóż, lektury tej części raczej nie można nazwać przyjemną, ponieważ to, co do pory udało się bohaterom zbudować na gruncie nastoletnich pragnień i obaw, bardzo spektakularnie się wali, ale końcówka zdecydowanie zachęca do sięgnięcia po ciąg dalszy. W końcu został już tylko jeden tom głównej historii!

Pogrążony w zadumie Sentaro, którego znajdziemy na jak zwykle schludnej i przyjemnej dla oka obwolucie, to jasny sygnał, że robi się naprawdę poważnie. Na szczęście jakość wydania tak jak do tej pory zdecydowanie umila lekturę. Powiększony format, porządna edycja, naprawdę udane tłumaczenie oraz bielutki papier i dobrej jakości druk to standard, do którego przyzwyczaiło czytelników wydawnictwo, więc i tym razem nie ma na co narzekać. W środku ponownie nie znajdziemy dodatkowej historyjki, ale będziemy mogli przeczytać drugą część dodatku Przyjaciele Apolla o jazzowym zapleczu komiksu. Do tego jeszcze oczywiście posłowie, stopka redakcyjna i dwustronicowa zapowiedź ostatniego tomu, która sugeruje, że będzie się działo. Reklam nie stwierdzono.