Tanuki-Manga

Jak można było się spodziewać, banda Kanedy już po kilku stronach drugiego tomu przekonuje się, że zabawa na ulicach może być bardzo ryzykowna. Tym razem jednak nie chodzi o interwencję policji (to raczej uważane jest za dodatkową atrakcję); do akcji wkracza bowiem inny gang, Klauni. Bijatyka między oboma grupami na razie nie wywołuje poważniejszych konsekwencji, jednak już niebawem Klauni zostaną wciągnięci w wir wydarzeń rozgrywających się dookoła Tetsuo.

Drugi tom to w zasadzie koniec normalnego życia (jakie by ono nie było) dla głównych bohaterów. Największa zmiana dotyka pod tym względem Tetsuo, który w końcu uświadamia sobie, jaką włada mocą i zdobywa nad nią pewną kontrolę. Dotychczas przeciętny chłopak z marginesu społecznego zaczyna „rządzić” i nie wygląda to zbyt sympatycznie. Trudno powiedzieć, że władza go deprawuje – raczej wreszcie może robić to, na co zawsze miał ochotę, a na co wcześniej sił i możliwości nie starczało. Kaneda wiąże się z podziemiem politycznym – chcąc czy nie, zmuszony jest coraz bardziej polegać na pomocy Kei, Ryu i ich towarzyszy, a sam z kolei pomaga im. Z wyżyn władzy sprawy może nie wyglądają tak źle, ale znany już z pierwszego tomu pułkownik też zaczyna zdawać sobie sprawę, że nadchodzą ciekawe czasy i nawet wielocyfrowy budżet niewiele pomoże. Numer 41 – Tetsuo to jednak przede wszystkim akcja, widowiskowe pościgi i strzelaniny, fabuła naprawdę poważnie zacznie wyglądać dopiero za kilka tomów polskiego wydania.

Opublikowany zaledwie kilka miesięcy po Wypadku Tetsuo tom prezentuje o wiele wyższy poziom wydania. Numer 41 – Tetsuo otrzymał solidną obwolutę z dobrego, choć dosyć cienkiego papieru, pojawiła się też numeracja stron. Okładka, choć nadal ciemna i niewyraźna, nie zniechęca już do zakupu i wychodzi poza koncepcję „losowo wybrany kadr w kolorze”. Poza tym bez zmian – gruby, matowy i nieco pożółkły papier, dobry druk, brak rażących błędów w redakcji czy korekcie. W recenzji pierwszego tomu nie wspomniałem o liternictwie; w Akirze JPF zastosował bardzo prostą, pochyłą i dosyć dużą czcionkę. O ile wiem, nie przypadła ona do gustu niektórym czytelnikom, ale wydaje mi się bardzo dobrze dopasowana do komiksu. Format B5 wyeliminował problemy znane z innych mang tego wydawnictwa (jak np. Ouran czy Naruto), typu zlewanie się wyrazów lub druk zbyt mały, aby dało się go odczytać bez szkła powiększającego. Irytować może wychodzenie wyrazów poza dymki – na pewno można to było lepiej dopasować. W tłumaczeniu pojawiło się więcej wulgaryzmów (nieszczęsne „kuźwa” nadal występuje), przez co nie ma już takiego rozdźwięku między zachowaniem a wysławianiem się postaci.

Koniec lat 90. to jeszcze nie czas fanartów w każdym tomiku, ale jakieś skromne dodatki już się pojawiły. Na pierwszym skrzydełku obwoluty znalazło się niezwykle szczegółowe streszczenie pierwszego tomu, na drugim zaś prawdopodobnie (prawdopodobnie, bo nic z niego nie rozumiem) to samo streszczenie w języku japońskim. Biorąc pod uwagę, że taki a nie inny podział na tomy został wprowadzony przez JPF, można domyślać się, że autorem owego streszczenia był nie kto inny, jak sam Shin Yasuda. Wskazują na to również zdania w stylu „W wybudowanej nad Zatoką Tokijską nowej stolicy Japonii – Neo Tokio – miały się odbyć igrzyska olimpijskie, więc zaczęto szybką odbudowę i próbę odtworzenia bogactwa sprzed kataklizmu wojennego wiru”. Poza tym dostajemy tylko reklamy; trudno w to uwierzyć, lecz w 1999 r. cała oferta JPF mieściła się na jednej stronie.