Tanuki-Manga

Namawiany dniami i nocami Kosei w końcu zgadza się akompaniować Kaori podczas kolejnego etapu konkursu, na który, nawiasem mówiąc, cudem udaje im się zdążyć, a i to wyłącznie dzięki pomocy Ryoty i Tsubaki (jakiż to szczęśliwy zbieg okoliczności, że oboje są sportowcami, a nie leniwcami bez kondycji). Nie sposób nie zastanawiać się, co z tego wyjdzie. Po pierwsze – chłopak, kiedy jeszcze grał, był solistą, a nie akompaniatorem. Po drugie i najważniejsze – w wewnętrznym świecie Koseia podczas ataków paniki za każdym razem nuty znikają, a on sam przestaje słyszeć dźwięki wydobywające się z klawiszy.

Nie ma co, Naoshi Arakawie udało się mnie zainteresować. Byłam bardzo ciekawa, co wydarzy się podczas konkursu. Słodko­‑mdłe zakończenie z happy endem odpadało, ale całkowita klęska przeczyła idei „nawrócenia” protagonisty. Rozwiązanie całkowicie mnie usatysfakcjonowało. Jednocześnie w tomiku pozostaje wystarczająco miejsca, by zupełnie naturalnie wpleść zalążki innych wątków, które rozwiną się najpewniej w dalszych tomach: uświadamiania sobie własnych uczuć przez Tsubaki oraz omdleń i „anemii” Kaori (i jakoś tak, patrząc na sposób, w jaki kreowana jest postać szalonej skrzypaczki, a zwłaszcza tego, że jest „uosobieniem wolności”, mam przeczucie, że to wszystko idzie zdecydowanym krokiem w stronę nieszczęsnego, banalnego schematu „żyję na 300%, bo jestem śmiertelnie chora i został mi rok”…).

Ramka na obwolucie drugiego tomu ma kolor różowy jak kwitnące wiosną wiśnie – co bardzo ładnie komponuje się z tytułem mangi. Sama ilustracja jest urokliwa i przedstawia bohaterów w typowy dla nich sposób – Kaori skacze do przodu, przebojowa i pewna siebie, a Kosei leci bezwładnie na łeb, na szyję. Pod względem technicznym tomik prezentuje się wewnątrz tak samo dobrze jak z zewnątrz, a moja jedyna uwaga dotyczy kwestii Kaori na stronie 142, kiedy dziewczyna dziękuje Arimie i cieszy się, że znowu zaczął grać – używa przy tym słowa „pianino”, podczas gdy jestem na 99 procent pewna, że chodziło o „fortepian”.