Tanuki-Manga

Zostawiliśmy Tsubaki w chwili, kiedy uświadomiła sobie swoje uczucie do Koseia. A że los zwykle lubi kopać leżącego, w tomie ósmym zrywa z nią chłopak, bo zakochał się w kimś innym. Jako powód podaje, że z tą nową, starszą i dojrzalszą, lepiej do siebie pasują, na zasadzie uzupełniających się przeciwieństw, ale wydaje mi się, że to zwykła wymówka, bo brak zaangażowania Tsubaki w związek z Saito (plus ciągłe paplanie o Koseiu) był widoczny gołym okiem nawet dla osób o romansowej intuicji wynoszącej 0,0.

W tym tomie bardzo dużo się dzieje. Tsubaki zaczyna powoli analizować swoje życie uczuciowe, co skutkuje bardzo ładną słodko­‑gorzką sceną między nią a Koseiem. Arima z kolei odkrywa, że Kaori na razie nie wróci do szkoły, co napawa go lękiem, bo dostrzega kolejne analogie pomiędzy nią a matką. Dodatkowo główny bohater zostaje nieco wbrew własnej woli nauczycielem bardzo zdolnej, ale trochę zbyt pewnej swoich umiejętności uczennicy gimnazjum muzycznego, którą kierują nie do końca jeszcze jasne dla nas motywy. Namnożyło się wątków w tym tomiku, jednak widać, że wszystkie się ze sobą splatają i dążą do jednego końca.

Na obwolucie widzimy samotną, odrobinę zasmuconą, ubraną na szaro Kaori – jej postać kontrastuje ze słodkim różem futerału na skrzypce i obwódki okładki. Wydaje mi się, że można to odczytywać jako sygnał, że coraz bardziej widoczna nieobecność na pierwszy rzut oka optymistycznej i szalonej głównej bohaterki zacznie mieć większe znaczenie dla fabuły. Jeśli chodzi o oprawę edytorską wnętrza tomiku, to nie mam najmniejszych zastrzeżeń – druk jest wyraźny, papier dobrej jakości, a czcionki czytelne. Przekład brzmi bardzo naturalnie; tłumaczka świetnie sobie radzi z onomatopejami, kocie „przymilu” kupiło mnie zupełnie!