Tanuki-Manga

Podczas gdy Gareki szykuje się do pierwszego egzaminu, załoga Statku Drugiego ze wsparciem Jikiego i Kiichi przygotowuje się do kolejnej niebezpiecznej misji. Kiichi wraz z Tsukumo mają w przebraniach zinfiltrować rezydencję pewnego wpływowego projektanta mody, który prawdopodobnie ukrywa jednego ze wspólników Azany. Tymczasem kapitanowie Hirato i Tsukitachi udają się na zebranie zorganizowane przez włodarzy CYRK­‑u i Wieży Badań.

Jednak najciekawsze wydarzenia w tomie ósmym obracają się wokół Naia, mającego za zadanie opiekować się Karoku, oraz tajemniczego gościa, który pojawił się pod koniec poprzedniego tomu. Niepozorny człowiek w okularach okazuje się wyjątkowo ważną i jednocześnie sympatyczną postacią – jest to ni mniej, ni więcej, tylko Dyrektor Generalny ds. Technologii, Tokitatsu – a przy okazji brat Hirato. Chociaż jest jedną z najważniejszych osób w rządzie, jego zachowanie zupełnie na to nie wskazuje. W przeciwieństwie do młodszego brata jest szalenie otwarty i energiczny, a jego ekscentryzm przysparza wielu problemów podwładnym. Nieco mniej wesoło wygląda sytuacja Naia. Karoku nadal go nie pamięta i co gorsza robi wszystko, by dystansować się od chłopca. Nai dzielnie znosi humory przyjaciela, ale widać, że zachowanie Karoku sprawia mu wielką przykrość.

Mimo że to już ósmy tom, Karneval nadal nie pozbył się swojej podstawowej wady – poszatkowanej fabuły. Touya Mikanagi skacze z miejsca na miejsce, od bohatera do bohatera i chociaż teoretycznie wszystko kręci się wokół Kafuki i varug, brakuje jakiegoś elementu spajającego to w logiczną całość. Jest to dość istotny problem, zwłaszcza że po lekturze tylu rozdziałów czytelnik nadal wie niewiele więcej niż na początku. Przeszłość większości bohaterów pozostaje tajemnicą, a i sama Kafuka zeszła na trzeci plan. Dla mnie nie jest to jednak coś, co dyskwalifikuje komiks, ponieważ właściwie od początku czytam go głównie dla postaci – wyjątkowo barwnych i uroczych, których relacje zdecydowanie ewoluują.

Poza tym, nawet najsłabszy tomik zazwyczaj ma przynajmniej kilka bardzo udanych momentów. W ósmym z pewnością jest to scena, w której Iva, paradując w negliżu, przypadkowo zostaje zobaczona przez Jikiego. I nie chodzi tu o brutalną reakcję kobiety, a trafne spostrzeżenie i raczej naturalną reakcję jej kolegi. Niby drobiazg, ale zdecydowanie zbyt rzadko obecny w mangach przygodowych.

Wydanie ponownie nie odbiega jakością od typowego standardu Waneko. Pod błyszczącą obwolutą, którą tym razem zdobi rysunek przedstawiający Akariego, jak zwykle znajdziemy krótki, humorystyczny komiks – w tomie ósmym z udziałem Kiichi i Tsukitachiego. Pierwszą stronę poświęcono na kolorową ilustrację z Yogim i Garekim – acz niezwykle sympatyczne ujęcie jest tylko pobożnym życzeniem autorki, gdyż nie wyobrażam sobie Garekiego tak rozluźnionego w towarzystwie drugiej osoby. Ale ilustracja jak zawsze śliczna, zarówno kompozycyjnie, jak i kolorystycznie. Następnie mamy spis treści i chociaż w kwestii numeracji stron niewiele się zmieniło (występuje rzadko), poszczególne rozdziały są jasno oddzielone. Redakcja i korekta wykonały swoją pracę bez zarzutu – zastanawia mnie tylko, jak właściwie zapisuje się imię CYRK­‑owej maskotki, ponieważ w omawianym tomie występują dwie wersje: Nyanperona i Nyanperowna. Na końcu znajdziemy trzy bonusowe historyjki oraz kolejną część rysunkowego sprawozdania z nagrywania słuchowiska CD (w sumie, patrząc na nazwiska seiyuu, chętnie bym go posłuchała). Nie zabrakło również posłowia autorki i stopki redakcyjnej, zaś ostatnią kartkę poświęcono na autoreklamę wydawnictwa.