Tanuki-Manga

Dzięki pomocy przyjaciół Yogi dochodzi do siebie po starciu z własnymi bolesnymi wspomnieniami. Zapada też decyzja o zabraniu na Statek Drugi księżniczki Myu Marie. Hirato informuje siostrę Yogiego, że królestwo Rimuhakka właściwie przestało istnieć, a opiekę nad jego pozostałymi przy życiu mieszkańcami sprawuje Galmedia. Jednocześnie składa dziewczynie propozycję – CYRK przetransportuje ją do miejsca, gdzie obecnie mieszkają jej poddani i zapewni jej bezpieczeństwo. Oczywiście w związku z tym Myu Marie będzie musiała porzucić dotychczasowe życie i przyjaciół, na co bohaterka przystaje. Jej decyzja jest wyjątkowo nie w smak Gillnanowi, ale pożegnanie okazuje się najtrudniejsze dla Yogiego, który musi przyjąć do wiadomości, że młody panicz ma zamiar kiedyś ożenić się z jego ukochaną młodszą siostrzyczką. Po powrocie na Statek bohaterowie wreszcie mogą uczcić niespodziewany sukces…

Streszczone przeze mnie wydarzenia zajmują prawie pół tomu i praktycznie nie posuwają fabuły do przodu. Poznajemy zaledwie kilka dodatkowych faktów z życia księżniczki, kiedy była jeszcze służącą. Znacznie ciekawiej prezentuje się fabuła drugiej części tomu, także przybliżająca czytelnikom przeszłość, ale dla odmiany Karoku, który od jakiegoś czasu nie pojawiał się w mandze zbyt często. Dzięki tej retrospekcji dowiadujemy się wiele na temat rodziców chłopca i ich roli w Kafuce. Co więcej, wreszcie wychodzi na jaw, dlaczego jest dwóch Karoku i jak ważni są oni dla organizacji. Natomiast odrobinę rozczarowuje cel antagonistów, czyli stworzenie człowieka doskonałego w imię jakiejś mocno rozmytej idei. Spodziewałam się jednak czegoś bardziej przyziemnego – pieniędzy, władzy nad światem i takich tam. Ale w sumie szaleni wizjonerzy też wpisują się w zestaw klasycznych do bólu czarnych charakterów, tak chętnie wykorzystywanych w komiksach.

Tomik dziewiętnasty jak zwykle czytało się przyjemnie i bez większych problemów. Ot, wyłączamy mózg i cieszymy się ładnymi rysunkami oraz niezbyt lotną fabułą i naprawdę proszę nie traktować tego jak przytyku – lubię takie nieskomplikowane czytadła. Niestety cały czas martwi mnie fabularny chaos, autorka skacze od postaci do postaci, prezentując na zmianę teraźniejszość i przeszłość, ale zupełnie bez ładu i składu. Zaprezentowane wydarzenia nie układają się w spójną całość, a mangaczka pogłębia wrażenie bałaganu, starając się poświęcić tyle samo czasu praktycznie każdemu bohaterowi, zamiast ustawić ich w pewnej hierarchii. W tej chwili nie wiem już, kto jest protagonistą: Gareki, Nai, Yogi czy może Karoku? Na dodatek gdzieś z tyłu plącze się mnóstwo niedokończonych wątków, wręcz błagających o rozwinięcie. Cóż, tyle dobrego, że postaci są sympatyczne i bez trudu ciągną to zakręcone niczym świński ogon przedstawienie. Poza tym, zgodnie z dotychczasowym wzorem, następny tom powinien aż pękać w szwach od akcji.

Polskie wydanie jak zwykle wypada dobrze. Obwolutę zdobi wyjątkowo fanserwiśny rysunek, przedstawiający Hirato, który odrobinę oberwał w walce – Varugi są wyjątkowo uprzejme, skoro tak ślicznie rozpięły mu koszulę, zamiast po prostu poharatać go okrutnie i zostawić ubranie w strzępach. Z tyłu autorka umieściła za to porcję słodyczy w postaci bawiących się Naia i Karoku. Oczywiście nie zabrakło też kolorowej ilustracji z załogą Statku Drugiego, obdarzoną słodkimi, puchatymi (i nie tylko), zwierzęcymi uszkami. Nie mam żadnych zastrzeżeń do druku, papieru i tłumaczenia. Tym razem ekipa Waneko spisała się na medal – jedynie na stronie sto piętnastej rzuciło mi się w oczy podwójne „tworzą” w wypowiedzi ojca Karoku. Tomik kończą trzy dodatkowe czteropanelówki oraz posłowie autorki. Ostatnie strony poświęcono na stopkę redakcyjną i kilka reklam własnych. Tradycyjnie zachęcam również do zajrzenia pod obwolutę, gdzie czeka na Was kilka słów od bohaterów (tym razem od Naia w swojej naturalnej formie).