Tanuki-Manga

Autorka kontynuuje wątek Karoku i jego rodziny w sposób raczej dramatyczny. Egzystencja w Lesie Niji tylko z pozoru jest sielankowa – rodzice Karoku zdają sobie sprawę, że Kafuka nie spocznie, dopóki ich nie odnajdzie. Zachowanie Uro tylko potwierdza ich przypuszczenia, ale mimo to starają się żyć w miarę normalnie. Wspomniany Las Niji to doskonała kryjówka, jednak nie zapewnia ona wszystkich niezbędnych rzeczy, dlatego co jakiś czas Nisu musi odwiedzać sklep w pobliskiej wiosce. Podczas jednej z takich wypraw zupełnie przypadkowo zostaje wplątany w kłótnię pary kochanków i zabity przez zazdrosnego mężczyznę. Ponieważ nieobecność Nisu przedłuża się, Benie decyduje się udać do wioski, gdzie zostaje poinformowana o śmierci męża. Niestabilna emocjonalnie kobieta powoli popada w szaleństwo, ale jakimś cudem udaje jej się ukrywać swój stan przed Karoku…

W tym trudnym okresie największą radość dają bohaterowi spotkania z małym uroczym Nijim, czyli Naiem. Pytanie brzmi, jak to się stało, że niezwykłe zwierzątko zmieniło formę i zaczęło zachowywać się jak człowiek? Cóż, duży w tym udział oszalałej z rozpaczy matki Karoku, ale daruję sobie szczegóły. Ważne jest to, że wreszcie dowiadujemy się, czym tak naprawdę jest Nai i dlaczego jego więź z Karoku jest tak specyficzna. Natomiast zagadką pozostaje, co się stało z matką Karoku – można tylko snuć przypuszczenia i przewidywać, że zapewne jeszcze się pojawi, acz podejrzewam, że w dosyć nietypowej formie.

Generalnie ton dwudziestego tomu okazał się raczej minorowy i chwilami wręcz przedramatyzowany. Poniekąd rozumiem zaskoczenie Benie na wieści o śmierci męża, bo sama spodziewałam się wielu rzeczy, ale nie tak koszmarnie dziwacznego zbiegu okoliczności. Nie do końca rozumiem, co chciała osiągnąć autorka, pakując do fabuły takie stężenie tragizmu, i mam nadzieję, że był to przypadek jednostkowy. Na szczęście wątek przeszłości Karoku kończy się i pod koniec omawianej części wracamy na pokład statku. Tym razem atmosfera jest nieco lżejsza, bo czego się spodziewać po epizodzie z Yogim, Tokitatsu i Akarim w rolach głównych?

Jako że tom dwudziesty poświęcony jest głównie Karoku, to właśnie on trafił na obwolutę mangi, chociaż radosno­‑kwiecisty portret raczej nie oddaje nastroju kolejnych rozdziałów. Natomiast pod obwolutą znajdziecie podekscytowaną i nawet radośniejszą niż Karoku Nyanperonę, zachwyconą faktem, że Karneval doczekał się aż tylu tomów. Poza tym polskie wydanie trzyma poziom, zarówno pod względem jakości druku, jak i tłumaczenia. Oczywiście nie zabrakło kolorowej ilustracji, przedstawiającej Yogiego i Naia, a także krótkiego streszczenia ostatnich wydarzeń i spisu najważniejszych bohaterów. Pod koniec znajdziemy trzy bonusowe czteropanelowe historyjki o zabarwieniu humorystycznym i posłowie autorki. Ostatnie sześć stron zajmują reklamy.

Chociaż widać, że fabuła nabrała sporego rozpędu i Touya Mikanagi coraz chętniej odkrywa karty, jakoś nie mam poczucia, że finał jest już blisko. Naprawdę nie mam pojęcia, jak autorka ma zamiar rozplątać ten fabularno­‑postaciowy kłębek. Zwłaszcza że zostało jeszcze mnóstwo tajemnic związanych z kapitanem Hirato, jego starszym bratem oraz Garekim. I szczerze mówiąc, nie wiem, czy ten mętlik bardziej mnie fascynuje, czy przeraża.