Tanuki-Manga

Po lekturze tomu dwudziestego trzeciego wypadałoby dodać do mangi wyróżnik „postapokalipsa”, ale po kolei… CYRK nadal nie może zlokalizować Naia, który przebywa w kryjówce Karoku (tego złego), co bardzo frustruje Garekiego. Chłopak jest przekonany, że góra coś ukrywa, i dlatego postanawia włamać się do komputera Akariego. Niestety, zostaje przyłapany na gorącym uczynku, ale ku jego zaskoczeniu Akari składa mu pewną propozycję – użyje wszystkich swoich wpływów, by pomóc Garekiemu dostać się do tajnego archiwum Wieży Badań. Okazuje się, że nawet Akari nie zna całej prawdy, ale jest gotów zaryzykować swoją pozycję i zapewne życie, by ją odkryć. Tymczasem załogi statków Pierwszego i Drugiego ruszają na misję poszukiwawczą…

Tomik do najcieńszych nie należy, ale po lekturze odniosłam przykre wrażenie, że przynajmniej jedna druga to, kolokwialnie mówiąc, lanie wody. Tak naprawdę najciekawsza i najbardziej wartościowa informacyjnie część tomu to kilka ostatnich stron, na których Keshiki tłumaczy, czym jest tytułowy Karneval. Tak, drodzy czytelnicy, barwny świat alternatywny okazuje się Ziemią po zaplanowanej katastrofie. W sumie niespecjalnie mnie to dziwi, acz informacja, że rzeczony świat zmierza ku następnej tragedii, trochę mnie zaskoczyła. Jeszcze okaże się, że to Kafuka ma rację, a CYRK jest złą organizacją ukrywającą prawdę przed nieświadomym ludem. Inna sprawa, że całe to pseudonaukowe wyjaśnienie wydaje się okropnie naciągane i pełne dziur, ale już dawno twierdziłam, że pani Mikanagi pogubiła się w fabule. No nic, mam tylko nadzieję, że zbliżamy się do końca.

Tym razem zawiódł mnie nie tylko brak postępów fabularnych, ale i komiks pod obwolutą. Autorka zamiast bohaterów w humorystycznej odsłonie zaprezentowała stadko jakichś słodkich stworzeń z lasu Niji – niby ładne, ale mało satysfakcjonujące. Za to wrażenie robi podobizna Keshikiego na obwolucie, to chyba najdynamiczniejsza z ilustracji i chociaż typa nie lubię, wygląda szalenie efekciarsko. Znacznie mniej mrocznie wypada kolorowa wkładka, na której mangaczka umieściła Yogiego, Garekiego i Naia na psychodelicznie różowym tle – zabrakło tylko jednorożca. Za to nie zabrakło spisów treści i postaci, a także streszczenia dotychczasowych wydarzeń. Nie wypatrzyłam żadnych poważnych problemów z jakością druku czy potknięć w przekładzie. Tomik tradycyjnie kończą bonusowe czteropanelowe historyjki z bohaterami w wersji chibi i posłowie autorki. Od siebie Waneko dorzuciło pokaźny pakiet reklam.