Tanuki-Manga

Roztrzepana i płaczliwa Usagi Tsukino słynie z codziennego spóźniania się na lekcje i zawalania klasówek, a sensem jej życia wydają się być słodycze i gry komputerowe. Jednak to tylko pozory (oczywiście…)! Jej drugie „ja” to Czarodziejka z Księżyca, dzielna i piękna wojowniczka w mundurku, zdolna pokonać każde zło, jakie spróbuje zapanować nad światem. Razem z odnalezionymi towarzyszkami i tajemniczym obrońcą w masce staje do walki przeciw coraz to nowym wrogom, w imieniu dawnego i przyszłego Srebrnego Milenium…

Znamy to? Oczywiście, że znamy! A jednak ci, którzy zaczęli przygodę z Sailor Moon od wersji animowanej, odkryją, że manga zawiera sporo istotnych różnic. Niestety, trudno uciec od porównań… Nie ma tego mnóstwa wypełniaczy, które co prawda pozwalały lepiej poznać bohaterki, ale też sprawiały, że fabuła stawała się naiwna i rozwleczona. Akcja żwawo pędzi do przodu; może i zaczyna się od typowego „skradnijmy ludziom energię przez biżuterię/dyskietki/kasety wideo”, ale nie powtarza się to przez dwadzieścia rozdziałów z rzędu. Prócz tego im dalej, tym więcej scen dramatycznych, a bywa, że i drastycznych (ach, te wykluwające się daimony…). Więcej wisi w powietrzu niepokoju i tajemniczości, więcej dostajemy monologów wewnętrznych, a wojowniczki – oprócz Usagi oczywiście – częściej giną. Są też jednak chwile wytchnienia i humoru, w postaci „ilustrowanych pamiętników ChibiUsy” oraz historyjek z czasu wytężonych przygotowań do egzaminów. Nie zamierzam zastanawiać się nad tym, która wersja jest lepsza – to dobrze, że tak się różnią, bo dzięki temu każdy może wybrać coś dla siebie i poznać historię Czarodziejek z odmiennych punktów widzenia. Bądź co bądź, to ciągle te same urocze dziewczyny, które co prawda więcej mogą zdziałać swoimi zaklęciami, ale za to dostają coraz bardziej niewygodne mundurki.

Główne bohaterki zostały całkiem nieźle przedstawione. Usagi, choć zaczyna karierę wojowniczki jako roztrzepana beksa, dość szybko dojrzewa, staje się bardziej melancholijna i odpowiedzialna. Ami jest wiecznie zamyślona i zatopiona w książkach, Rei uduchowiona i poważna, Mako to marzycielka i urodzona gospodyni, zaś żywiołowa Minako zapowiada się na przyszłą gwiazdę estrady. Swoje pięć minut dostają też inne Czarodziejki (a jest ich nieco więcej niż w anime). Dużym plusem jest ładne i wiarygodne ukazanie relacji Usagi z jej ukochanym Mamoru, a także z ChibiUsą, która okazuje się całkiem sympatycznym dzieciakiem. Dostało się za to czarnym charakterom, które pojawiają się na chwilę, by zaraz zostać zmiecione jednym zaklęciem; chyba tylko Beryl dostała porządnie rozwiniętą osobowość, choć i historia królowej Nehelenii nieźle działa na wyobraźnię. Mało jest też postaci drugoplanowych, które tym bardziej tracą na znaczeniu, im mniej dla dziewcząt liczy się zwyczajne życie…

Styl, w jakim została narysowana manga, jest charakterystyczny dla pani Takeuchi – zwiewna kreska, dynamiczne pozy, słodkie twarzyczki i lekko tylko (o ile w ogóle) zarysowane tła. Niestety, z każdym kolejnym tomem coraz bardziej rządzi zasada „im kobieta doroślejsza, tym dłuższe ma nogi”, co zakłóca proporcje postaci. Takie straszydełka są na szczęście równoważone przez śliczne obrazki na okładkach i początkach rozdziałów. Nie zabrakło też notatek autorki, w których z właściwą sobie lekkością opisuje czytelnikom na przykład jak spędza czas, i jaką kolekcję przedmiotów związanych z Czarodziejkami udało jej się zebrać…

Wersja polska idealnie pokazuje, jak wyglądało wydawanie mang w okresie „raczkowania” tego rynku. Z pierwszych tomów wylatują kartki (a może to tylko kwestia upływu lat?), a przekład straszy „kwiatkami” (tłumacze parę razy się zmieniali), z których można się nieźle pośmiać – błędami stylistycznymi i niewłaściwym tłumaczeniem niektórych imion i nazw. Przed laty nie miało to większego znaczenia, bo liczył się sam fakt trzymania prawdziwej mangi w łapkach, ale teraz coś takiego nie uszłoby już wydawnictwu na sucho.

Mangę warto polecić każdemu, kto oglądał anime i uznał jego fabułę za naiwną i niedojrzałą, albo po prostu ma ochotę zapoznać się z oryginalną historią. Jako legenda gatunku magical girls jest pozycją obowiązkową dla osób uważających się za znawców gatunku.