Tanuki-Manga

Saitama był przeciętnym młodym mężczyzną, który po kolejnej rozmowie kwalifikacyjnej znowu nie dostał pracy. Co gorsza, w drodze powrotnej musiał stawić czoło potworowi, zamierzającemu zabić pewnego chłopca. To wydarzenie zmieniło Saitamę – udał się na trzyletni „morderczy” trening (nie do powtórzenia, aczkolwiek każdy czytelnik może spróbować), po którym jego wygląd uległ zmianie, a on sam stał się, co prawda do bólu emanującym przeciętnością, ale jednak bohaterem. Tyle w teorii… w praktyce, zgodnie ze swym marzeniem z dzieciństwa, Saitama pokonuje każdego napotkanego przeciwnika, bez względu na jego siłę, zdolności czy formę (nie musi to nawet być żywa istota) jednym ciosem. I na tym polega jego nieszczęście…

One­‑Punch Man to manga nieprzeciętnie parodiująca przeciętną wizję superbohatera walczącego z różnego rodzaju złymi przeciwnikami. Mamy w niej organizację zrzeszającą i hierarchizującą superbohaterów, dziwne stwory służące za przeciwników, szalonych naukowców i media, które najczęściej informują społeczeństwo o wspaniałości walczących i poprzez reklamę zbierają fundusze dla wielkich korporacji, a dla czytelnika pełnią funkcję nachalnych „didaskaliów” (by wiedział, jak odbierać fabułę). W mandze autorstwa One (autor pierwowzoru – publikowanego w internecie One­‑Punch Man) i Yuusuke Muraty takie tło ma jednak w dużej mierze aspekt komediowy. Saitama nie jest niedoceniony dlatego, że dokonuje heroicznych czynów po kryjomu. Nie! On po prostu jest niezauważany z powodu swej przeciętności, zbyt szybkiego rozprawiania się z przeszkodami, a także braku zrozumienia dla zaciętej rywalizacji (czyt. wyścigu szczurów) w skomercjalizowanym świecie bohaterów. Saitama nie jest celebrytą i zwyczajnie nieszczególnie interesuje go zostanie jednym z nich.

Główny bohater stanowi z pewnością najjaśniejszy punkt mangi. Wydaje się niezbyt rozgarnięty, by nie rzec – mało inteligentny, ale w rzeczywistości nie brak mu rozumu, ma go może nawet więcej niż spora część pozostałych herosów, a jego sposób bycia wynika bardziej ze znudzenia – stał się zwyczajnie zbyt silny i mimo starań nie może znaleźć przeciwnika, z którym walka nie ograniczałaby się tylko do jednego ciosu. Chociaż zarzucił poszukiwania pracy biurowej, jego obecne zajęcie, z powodu prawie niczym nieurozmaiconej, przynajmniej z jego punktu widzenia, powtarzalności walk, właśnie ją przypomina. Z czasem przyłącza się do niego inny bohater (po oficjalnym wstąpieniu do organizacji skupiającej herosów sklasyfikowany o wiele wyżej), imieniem Genos, który nazywa Saitamę Mistrzem. Genos ma zmodyfikowane ciało, jest niezwykle silnym cyborgiem, który przez długi czas jako jedyny zdaje sobie sprawę z niesamowitej wyższości swego nauczyciela. Oprócz nich pojawia się wiele innych postaci, zarówno tych dobrych, jak i złych, groźnych i (przede wszystkim) komicznych, przy czym między dwoma ostatnimi kategoriami najczęściej nie ma wyraźnej linii demarkacyjnej, co tylko należy zaliczyć mandze na plus. Wśród nich znajdują się m.in. See King (nazwisko znaczące), Sweet Mask, zbierający fundusze celebryta – bohater, czy Huff­‑Puff Prisoner, z którym większość przestępców, szczególnie tych o ładnej aparycji, z pewnością nie chciałaby się znaleźć w jednym więzieniu.

Bardzo ważnym elementem serii jest kreska. Nie stanowi ona tylko ilustracji tekstu czy dosłownego przedstawienia wydarzeń. Poprzez deformację Saitamy, który zazwyczaj ukazany jest w sposób mocno uproszczony i tylko przy niektórych scenach akcji jego „rozlana” postać nabiera wyrazu, a jej kontury zostają zaostrzone, powstaje wyraźny kontrast. Zabieg ten pełni rolę komiczną i przede wszystkim tworzy impresję przeciętności bohatera oraz pokazuje, w jaki sposób postrzegają go inni. Ogólnie grafika w One­‑Punch Man, zarówno tła, jak i postacie, jest na naprawdę wysokim poziomie, a sceny akcji miejscami zadziwiają dynamiką, klatka po klatce pokazując, jak swoją pracę powinni wykonywać animatorzy.

One­‑Punch Man jest serią wartą uwagi każdego czytelnika zainteresowanego mangami z licznymi, pięknymi scenami walki i dużym dystansem do siebie. To ostatnie jest chyba nawet ważniejsze. Co prawda fabuła i postaci nie są szczególnie oryginalne, ale wykorzystane jako elementy parodystyczne tworzą naprawdę spójną i co więcej zabawną historię. Oczywiście mangę można odczytywać na wiele sposobów, dosłownie delektując się scenami walki, można cieszyć się wszechobecną parodią toposu świata superbohaterów czy nawet postrzegać ją jako lustrzane odbicie znudzenia pracą większości społeczeństw krajów rozwiniętych, gdzie spełnione marzenia okazują się tak dalekie od rzeczywistości. Niezależnie od tego, jak odczytywany będzie One­‑Punch Man (nawet przy tak wielkim popuszczeniu wodzy fantazji, jak w ostatnim przypadku), może on dostarczyć niezłej rozrywki i dlatego warto dać szansę przynajmniej jego pierwszym rozdziałom.