Tanuki-Manga

Superbohaterowie zabierają się do poszukiwań Garou, człowieka­‑potwora, który zdołał już pokonać nawet kogoś z klasy S. Agresor nie czeka na nich bezczynnie. Uzyskuje dostęp do danych osobowych członków stowarzyszenia i systematycznie zasadza się na nich. Obie strony działają ostrożnie, przez co nie dochodzi do większej konfrontacji, a jedynie niewielkich potyczek. W tym czasie Saitama, który odwiedził zaatakowanych znajomych w szpitalu, po usłyszeniu opowieści o biegłym w sztukach walki przeciwniku zaczyna wykazywać pewne zainteresowanie. Ponieważ wcześniej odrzucał zaproszenia Silver Fanga do jego szkoły i nie orientuje się, na czym sztuki walki polegają, postanawia skorzystać z kursu przyśpieszonego. Zdobywa zaproszenie na oficjalny turniej dla karateków, dżudoków i adeptów wielu innych, często wymyślnych technik krzywdzenia bliźnich. Zaproszenie jest imienne, więc Saitama wyrusza na poszukiwanie odpowiedniej peruki, która pozwoli mu się podszyć pod Brzdęka, prawdziwego uczestnika zawodów.

W dziesiątym tomie One­‑Punch Mana główny wątek urywa się już na stronie 134, pozostawiając kilkadziesiąt kolejnych na aż trzy historie poboczne. Mimo zaburzonych proporcji fabularnych bawiłem się przy lekturze doskonale. Dodatkowo wątki nie tylko pozwalają dowiedzieć się czegoś więcej o rzadziej pojawiających się superbohaterach, ale również rozwijają wcześniej poruszone tematy. Pierwsza historia przybliża czytelnikowi postać Wichury, potężnej esperki, którą poznaliśmy przy okazji walki z Borosem. Następna opowiada o udziale Saitamy w konkursie na najbardziej modny i zachwycający strój superbohatera. Wreszcie ostatni wątek, najdłuższy i najciekawszy, to kolejna próba grupy Śnieżycy mająca na celu zwerbowanie Łysego w Pelerynie, tym razem poprzez zakład i zmagania drużynowe, tak podstępnie pomyślane, by nawet członkowie klasy S, tacy jak King, Silver Fang i Genos, nie mogli wykazać się swoją potęgą. W tej samej historii pojawia się też Cesarzątko – genialny dzieciak­‑wynalazca, który konstruuje maskę służącą do oceny poziomu mocy celu. Czyżby to urządzenie zupełnie przypadkiem pozwoliło uchylić rąbka tajemnicy potęgi Saitamy?

Jakkolwiek doceniam mnogość i zróżnicowanie „zapychaczy” pojawiających się w serii, za każdym razem żałuję, że z ich powodu na rozwój wypadków trzeba czekać do kolejnego tomu. To chyba najlepsza możliwa rekomendacja dla każdej mangi, ów niczym nieskrępowany entuzjazm i zniecierpliwienie, byle tylko dowiedzieć się, co wydarzy się dalej. Jeśli ktoś się zastanawiał, czy z motywu herosa pokonującego każdego przeciwnika jednym uderzeniem da się stworzyć dłuższą opowieść, po dziesięciu tomach powinien zdecydowanie wyzbyć się wątpliwości. Tematyka jest wciąż świeża i bawi do łez, przez co mam nadzieję na przynajmniej drugie tyle tomików.

J.P. Fantastica po raz kolejny nie zawodzi podczas przygotowywania polskiego wydania. W tłumaczeniu pojawia się kilka fascynujących smaczków (polecam okrzyk bojowy Hot Doga ze strony 145), a dbałość o szczegóły widać najlepiej po przetłumaczonych napisach na kartonie mleka umieszczonym w jednym z kadrów. Jednocześnie zdarzyło się drobne przeoczenie na stronie 177 – zasady pojedynku z grupą Śnieżycy, które podpisuje Saitama, pozostawiono zapisane znakami japońskimi. Jakkolwiek tłumaczenie czy też wymyślony od podstaw tekst najprawdopodobniej byłby i tak ledwo czytelny, to pierwszy dostrzeżony przypadek odstępstwa od reguły i okazja, by wreszcie, po dziesięciu tomach, na cokolwiek od strony technicznej pomarudzić.