Tanuki-Manga

Dokonania Saitamy po turnieju sztuk walki dobitnie udowodniły, że szanse na znalezienie dla niego godnego przeciwnika są bliskie zeru. Mimo pojedynków z doświadczonymi wojownikami łysy bohater nie wyciągnął z nich żadnych praktycznych wniosków i nie odkrył niczego fascynującego. Po co komu gibkie ruchy i tajemne techniki, skoro i tak ostatecznie pada od jednego ciosu pięścią? Przygnębiające przemyślenia tylko pogłębiły depresję i rezygnację, ale podczas przypadkowego spotkania z Kingiem Saitama wreszcie ma okazję się wygadać i ujawnić, co mu leży na wątrobie. Zarówno Genos, jak i pozostali towarzysze byli w mniejszym lub większym stopniu ślepi na jego nieszczęście. Dopiero poznaczony bliznami tchórz i leń, przypadkowo uznawany za najsilniejszego człowieka na Ziemi, wykazuje dość zrozumienia, by pochylić się nad problemami i służyć radą. Choć pomysł Kinga jest po prostu zaczerpnięty z pewnej mangi i rzucony na szybko jako pocieszenie, pada na podatny grunt.

Zachęcony Saitama zaczyna się zastawiać, jaki powinien być idealny superbohater. Nie tylko silny i niepokonany, ale też aktywnie niosący pomoc potrzebującym i powstrzymujący zagrożenia, zanim ucierpią niewinni cywile. To poważna zmiana nastawienia, która wymaga czasu i wysiłku, co dla bohatera mającego wieczne problemy z motywacją może okazać się niełatwym wyzwaniem. Nawet jeśli ma cel przed oczyma.

Pozostałe postacie również mają okazję do rozmyślań, a piętnasty tom mangi koncentruje się niemal w całości na nich. Sponiewierany Garou zdaje sobie sprawę, że mimo swej siły wciąż musi uważać na niektórych przeciwników i nie jest jeszcze w stanie stawić czoła każdemu wrogowi. Sonic dostaje ofertę przemiany w potwora, choć we właściwy sobie sposób musi pokpić sprawę. Genos tradycyjne dostaje nowe, potężniejsze ciało, a Stowarzyszenie Superbohaterów nawiedza przedstawiciel potworów, przynosząc wiadomość i wyzwanie. Na szybszy rozwój fabuły przyjdzie jednak poczekać, albowiem kolejny tom wydaje się skupiać na losach Garou, któremu po piętach depczą rozmaici prześladowcy.

Lektura One­‑Punch Mana jest jak zawsze prawdziwą przyjemnością. To fascynujące, jak prosta idea niesie ze sobą masę treści pozwalającej na wypełnienie piętnastu tomów i wciąż skrywa rozmaite smaczki dla czytelnika. Tłumaczenie jak zawsze pozytywnie wpływa na odbiór mangi – nie sposób nie uśmiechnąć się przy Megabrewikowym Księżycu i Huraganowym Windzie, zwłaszcza w zestawieniu z absurdalnymi projektami tych postaci.

Ponownie nie zabrakło historii pobocznych. Jedna z nich ilustruje szczegółowo problemy z klasyfikacją stopnia zagrożenia potworów i rang herosów, naśmiewając się przy okazji ze schematów podobnych systemów w mangach i anime. Kolejna, nawiązująca do absolutnych początków z pierwszego tomu, opowiada o nieporozumieniach, które uczyniły z Kinga legendę, i zwieńczona jest absolutnie nieprawdopodobnym dwustronicowym kadrem, godnym wydrukowania i powieszenia jako plakat. Równie humorystyczna jest obwoluta. Pomijając Saitamę wychodzącego z dziurki nosa kostiumu innego bohatera, tylne skrzydełko ujawnia zwieńczenie próby Sonica zostania potężnym potworem. Być może w samym komiksie nie ma popularnych w innych tytułach pogadanek, galerii, szkiców i innych materiałów, ale bogactwo treści na różnych częściach okładki z nawiązką rekompensuje te braki.