Tanuki-Manga

Klasa trzecia E wraz ze swym wychowawcą i pozostałymi pedagogami napotyka kolejnego przeciwnika utrudniającego nie tylko zajęcia wynikające z programu nauczania, ale i uczciwe skrytobójstwo. Profesjonalista zwany „bogiem śmierci” jest nie tylko bezwzględny, znakomicie wyszkolony i sprytny, ale dysponuje rozmaitymi sztuczkami, dzięki którym może podejść niczego niespodziewającą się ofiarę. Choć wydawać by się mogło, że w obliczu braku postępów w unieszkodliwianiu Niezabijskiego zatrudnienie owego jegomościa jest krokiem uzasadnionym i niezbędnym dla ocalenia planety przed zagładą, stosowane przez niego metody są na tyle wątpliwe, że spotykają się ze zdecydowanym sprzeciwem. Uczniowie tak przywiązali się do swego wyposażonego w macki wychowawcy, że nie zamierzają dać się wyręczyć w swej ostatecznej misji i pozwolić, by ktoś inny pozbawił go żywota.

Biorąc pod uwagę, jak złowieszczo zapowiadany był nowy przeciwnik i jak łatwo poradził sobie z innymi profesjonalnymi zabójcami, konfrontacja jest nieco rozczarowująca. Doceniam zastosowane przez uczniów sprytne rozwiązania, jak zawsze umiejętnie korzystające ze sprzętu i możliwości całej klasy, ale okoliczności okazały się zbyt sprzyjające, by faktycznie odczuwać napięcie, a finalny pojedynek kończy się błyskawicznie, po ledwie kilkudziesięciu stronach. W ocenie poprzedniego tomu wyraziłem nadzieję, że uda się podtrzymać emocje i moje zainteresowanie, ale rozumiem też, że na tym etapie historii niełatwo autorowi stawiać przed bohaterami prawdziwie tytaniczne wyzwania, nie ocierając się o absurd.

Ciąg dalszy trzynastego tomu podejmuje temat typowy dla japońskich szkół, czyli konsultacje w sprawie przyszłej kariery podopiecznych. Marzenia uczniów są rozmaite, od ambitnych celów działania w dyplomacji lub służbie zdrowia po bardziej przyziemne, by nie rzec żartobliwe. Jedynie Nagisa zdaje się nie mieć konkretnego planu, a jednocześnie czuje, że być może to właśnie skrytobójstwo jest dziedziną, w której mógłby się spełnić dzięki wrodzonemu talentowi. Ma wobec tego moralne rozterki i postanawia porozmawiać o swych problemach. Gdy wydaje się, że dyskusja przyniosła pożądane rezultaty i dała młodzieńcowi pewność siebie, na scenę wkracza matka chłopaka, zdeterminowana, by wyciągnąć go z klasy E. Chce umieścić go w bardziej prestiżowym towarzystwie, co pozwoliłoby jej zrealizować plany kształtowania przyszłości swojego dziecka. Zaborcza i despotyczna, nie liczy się ze zdaniem syna, maniakalną wręcz furią reagując na wszelkie przejawy sprzeciwu. To tłumaczy wycofany charakter jej potomka i wrażliwość na subtelne sygnały przekazywane przez innych. Choć fabularnie interesujący, wątek ten jest tak przerysowany pod względem reakcji rodzicielki, że miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, a nie jestem przekonany, czy było to do końca intencją autora.

Na zakończenie tomiku manga wkracza w nieodzowny dla każdego szkolnego tytułu wątek festiwalu kulturalnego, podczas którego każda klasa przygotowuje coś wyjątkowego, od lokali gastronomicznych po domy strachów. Staje się to kolejną okazją do rywalizacji między pupilkami dyrektora a pariasami. Klasa E szykuje ramen na bazie mąki z żołędzi i innych dobrodziejstw okolicznego lasu, ale jako jedyna nie może ustawić stoiska na głównym terenie festiwalu i musi pozostać na zboczach okolicznej góry, w pobliżu obskurnego budynku przez nią zajmowanego. Zapowiada się zacięta walka o każdego klienta, w której żadna ze stron nie zamierza łatwo ustąpić. I tylko skrytobójstwo ponownie jakby się oddaliło…