Tanuki-Manga

Subaru prowadzi wyjątkowo frywolny tryb życia – uciechy cielesne stanowią ważny element jego codzienności i chłopak nie przepuści prawie żadnej okazji, żeby dobrze się zabawić. Ma kilku znajomych, z którymi regularnie uprawia seks, ale zarówno Subaru, jak i jego partnerzy traktują te spotkania niezobowiązująco. Ale bohater coraz częściej łapie się na tym, że chciałby czegoś więcej – zakochane pary wzbudzają w nim zazdrość, a zbliżenia przestają zaspokajać jego potrzeby. I wtem, jak na życzenie, spada na niego nagłe uczucie! Podczas „spotkania” z jednym ze znajomych Subaru dostrzega piękny obraz i z miejsca zakochuje się w jego twórcy (którego nie widział na oczy). Autorem dzieła okazuje się małomówny i aspołeczny Nagayama, zdecydowanie niemający ochoty na romans z Subaru, ale odmowa nie robi wrażenia na zakochanym bohaterze. Powoli i cierpliwie próbuje on nawiązać z Nagayamą nić porozumienia, co w końcu mu się udaje…

Uwielbiam postacie, które może nie błyszczą inteligencją i nie należą do szczególnie cnotliwych, ale z jakiegoś powodu nie da się ich nie lubić… – w taki sposób mangaczka opisuje głównego bohatera i nie sposób się z nią nie zgodzić, a przynajmniej z pierwszą częścią tej wypowiedzi, bo tak się składa, że akurat ja Subaru nie polubiłam. Niestety, odbieram go jako postać skrajnie egoistyczną i myślącą głównie dolną częścią ciała. To ktoś, kto bierze wiele od innych, ale sam nie daje prawie nic. Inna sprawa, że po lekturze nie mogę pozbyć się wrażenia, że cała fabuła jest tu podporządkowana scenom seksu, którego w mandze nie brakuje i od którego w sumie się zaczyna. Płytkie to strasznie, nawet jak na Junko, niegrzeszącą skomplikowanymi fabularnie romansami. Niby miało być słodko, Subaru (w założeniu) miał być uroczym, acz głupiutkim uke zapatrzonym w Nagayamę jak w obrazek. Tylko że ja tego nie czuję – zupełnie nie przemawia też do mnie druga część komiksu, Like a star, będąca kontynuacją perypetii bohaterów już jako pary. Żeby nie było zbyt nudno, autorka dorzuca natrętnego rywala (nawet nie miłosnego) i kilka zagrań rodem z marnego shoujo, a z Subaru nagle robi niewinnego niczym lelyja królewicza. Jakieś to wszystko bez pomysłu, naciągnięte do granic możliwości i wyzute z chemii. I chociaż nie należę do grona miłośniczek twórczości Junko, wiem, że stać ją na więcej.

Jeżeli chodzi o jakość wydania, nie ma się do czego przyczepić. Tomik został wydany w tradycyjny dla Kotori sposób, czyli w miękkiej oprawie ze skrzydełkami, za to bez obwoluty. Na przednim skrzydełku znajdziemy króciutki profil mangaczki z kilkoma ciekawostkami. Komiks otwiera kolorowa ilustracja, prezentująca głównych bohaterów, za nią znajdziemy spis treści i stronę tytułową. Druk jest wyraźny i dobrze nasycony, wszystkie onomatopeje zostały przetłumaczone. Część stron jest numerowana, ale ponieważ nie ma ich dużo, poruszanie się po tomiku zgodnie ze spisem treści nastręcza pewne trudności. Nie mam uwag do przekładu, który wydaje się w porządku – nic nie zgrzyta w dialogach, wypowiedzi dobrze oddają osobowości bohaterów. Podczas lektury zauważyłam tylko jedno nieduże potknięcie, na stronie 107 w wypowiedzi Subaru zabrakło „się”. Tomik zawiera dodatkową historię pod tytułem Honey Trap, opowiadającą o dwóch przyjaciołach, którzy udają parę, by dostać się do ulubionej kawiarni. Może nie jest to arcydzieło, ale na pewno ma więcej uroku niż tytułowa historia. Tomik kończy posłowie autorki i stopka redakcyjna. Poza tym warto zwrócić uwagę na oznaczenie +18 na okładce, w tym przypadku w pełni uzasadnione.

Cóż, Starlike words zdecydowanie mnie nie porwało, ale jak już wspomniałam, nie należę do fanek Junko. Jestem pewna, że osoby, które cenią twórczość tej mangaczki, znacznie łaskawszym okiem spojrzą na tę jednotomówkę i to przede wszystkim im polecam opisywany komiks.