Tanuki-Manga

To, że autorka Opowieści panny młodej wykorzystuje swoją mangę, by przekazywać informacje o życiu mieszkańców środkowej Azji oraz o tamtejszej faunie i florze, nie jest dla czytelników niczym nowym. Ale nawet biorąc to pod uwagę, dziesiąty tomik może zaskakiwać ilością takich wtrętów – miejscami to już mangowa wersja „National Geographic”.

Karluk postanawia opuścić na pewien czas rodzinne miasto i prosi Azela o przyjęcie go pod swoje skrzydła. Cel chłopaka jest prosty – chce zostać prawdziwym mężczyzną, nabrać krzepy i już nigdy nie znaleźć się w takiej sytuacji jak podczas bitwy. Co ciekawe, Azel i jego koledzy zgadzają się na to bardzo chętnie, zaś cała trójka dogaduje się z mężem Amiry całkiem nieźle. Można nawet powiedzieć, że tytułowa bohaterka staje się niepotrzebna, na co zresztą zwraca uwagę sam Karluk, prosząc ją, aby odwiedzała go nieco rzadziej.

Skoro znika Amira, to co zostaje? Ano nauka. Karluk uczy się polowania, tresury orłów, oprawiania zwierząt i generalnie radzenia sobie na stepie. Idzie mu nieźle, zaś Azel i jego koledzy okazują się sympatycznymi towarzyszami. Tak naprawdę jednak autorka wykorzystuje to wszystko jako pretekst, by rysować to, co lubi najbardziej – dzikie zwierzęta, przyrodę, obyczaje i tradycje koczowników. Fabuła snuje się gdzieś tam w tle i ma za zadanie nie przeszkadzać. Tak mniej więcej wygląda cała pierwsza połowa tego tomu. Przyznam, że pomimo fantastycznych rysunków Kaoru Mori miejscami zaczynałem już nieco kręcić nosem. Na szczęście autorka sama zorientowała się, że chyba trzeba by pchnąć akcję do przodu.

W tym celu, jak sądzę, wraca do Smitha. Jego podróż w towarzystwie Alego to także wiele obserwacji, ale tym razem skupionych na ludziach, miejscowych obyczajach i tradycjach. A fakt, że ich wyprawa napotyka różne trudności, sprawia, że ten wątek jest nieco bardziej dynamiczny i ciekawszy. Na dodatek, kiedy Smith dociera w końcu do celu podróży, okazuje się, że czeka na niego nie tylko dawny przyjaciel, ale ktoś jeszcze…

Sposób prowadzenia fabuły w Opowieści panny młodej jest taki, że trudno przewidzieć, w którym momencie autorka tę historię zakończy. Właściwie mogłaby to zrobić zarówno w następnym tomie, jak i za dziesięć czy piętnaście. Biorąc pod uwagę tempo ich wychodzenia, ta druga opcja przywodzi na myśl Berserka, ale prawdę mówiąc, nie zaskoczyłaby mnie specjalnie. Kaoru Mori ewidentnie ma masę frajdy z rysowania tej historii, to po prostu widać, zarówno w autorskich dodatkach, jak i w samej mandze. Do pewnego stopnia udziela się to także czytelnikom i podejrzewam, że póki ten stan będzie trwał, póty o kolejne tomy możemy być spokojni.

To był zdecydowanie spokojniejszy tomik. Prawdę mówiąc, od czasu tomu szóstego historia toczy się raczej powoli, przeważają pogodne opowiastki, gdzieniegdzie tylko przeplatane odrobiną melancholii, ale bez przesady. Przyznam, że trochę tęsknię do szybszego i bardziej dramatycznego klimatu pierwszych tomów tej serii. Końcówka tomu dziesiątego, kiedy na horyzoncie zaczyna pojawiać się wielka polityka, daje widoki na zmiany. Oby tak było.

Na okładce widzimy Amirę z Karlukiem. Dla Amiry jest to pierwszy występ od szóstego tomu, dla Karluka – pierwszy w historii całego cyklu. Warto jednak zauważyć, że po raz pierwszy Amira ubrana jest inaczej – na pozostałych okładkach zawsze nosiła ten sam strój. Na końcu tradycyjnie dostajemy kilka słów od autorki, która, jak wspominałem, dzieli się z czytelnikami radością związaną z rysowaniem Opowieści panny młodej.