Tanuki-Manga

Masaomi Kida dowiaduje się wreszcie, kto jest założycielem i nieoficjalnym przywódcą Dollars. Informację przekazuje mu nie kto inny jak Izaya, który jak zawsze z upodobaniem manipuluje innymi, ujawniając tajemnice w dogodnym dla siebie momencie. Mało kto znosi jego rewelacje na spokojnie. Dla szoguna Żółtych Chust wieść, że jego najlepszy przyjaciel stoi za wrogim gangiem, jest próbą charakteru, która przychodzi w zdecydowanie niełatwym momencie. Oto okazuje się, że wieści docierają również do szeregowych członków Żółtych Chust, którzy traktują je jako dowód zdrady swego szefa. Masaomi staje w obliczu niełatwego zadania. Musi bowiem stawić czoło nie tylko samowoli i pochopnemu działaniu podwładnych, ale także osobie, do której miał dotąd bezgraniczne zaufanie. Czy mimo przeciwności losu przyjaźń chłopaków przetrwa?

Jak zawsze w Durarara!!, sprawy pozornie dotyczące tylko niewielkiej grupy osób błyskawicznie zaczynają obejmować całą dzielnicę i angażują wszystkich liczących się przedstawicieli półświatka. Celty, Anri, Shizuo, Simon, a nawet nawiedzony policjant motocyklista, wszyscy oni w pewnym stopniu uczestniczą w wydarzeniach kształtujących obraz Ikebukuro. Po raz kolejny dotychczasowy porządek rzeczy zostaje całkowicie wywrócony, i po raz kolejny macza w tym palce Izaya. Pozostaje z niecierpliwością czekać na kolejne części mangi, by poznać jego pełen plan, o ile oczywiście jest się czytelnikiem niezaznajomionym wcześniej z wersją książkową, czy też serialową.

Ostatni tom Yellow Flag Orchestra jest trochę jak potężnie kichnięcie, które trwa ledwie moment, ale do którego człowiek zbiera się i zbiera stanowczo zbyt długo. Przyszło mi bowiem przekopać się przez sporą ilość tekstu, poznać dokładnie motywacje większości bohaterów i ułożyć sobie w głowie siatkę zależności, by w ostatecznym rozrachunku trafić na klasyczne, przewidywalne i robione na szybko zakończenie. Finał pozostawia mieszankę wyczekiwania i rozczarowania, przy czym wciąż nie mogę się zdecydować, które uczucie przeważa. Wcześniejsza styczność z wersją animowaną nie ułatwiła pozytywnego spojrzenia na problem, ale wciąż uważam, że przy całym tym dramatycznym napięciu budowanym wokół fabuły w dwóch poprzednich tomach los mógł porządniej dopiec bohaterom.

Jak i w poprzednich tomach, Waneko zaprezentowało jakość wydania, która nie odbiega od przyjętych na rynku standardów. Przekład jest solidny, choć też oryginał nie dawał tłumaczce wielkiego pola do popisu mimo sporej ilości tekstu. Nie spodobało mi się jedynie obrócenie tekstu na stronie 27 o 90 stopni z jednoczesnym przenoszeniem wyrazu do następnej linii, w celu zmieszczenia go w wysokim, ale wąskim dymku. Wygląda to mało estetycznie i jeśli już tekst musi być obrócony, byłbym prędzej skłonny zmniejszyć nieco czcionkę niż ciąć słowa. Kilka stron dalej podobny zabieg, ale bez dzielenia wyrazów, wygląda już o wiele lepiej.

Na zakończenie, z okazji zwieńczenia opowieści, autorowi udało się zmieścić ciekawszy bonus niż zwyczajowe nudnawe podziękowania. Dwie komediowe historyjki z życia Celty i Shinry stanowią interesującą odskocznię od głównego materiału i są w gruncie rzeczy ciekawsze niż cała Yellow Flag Orchestra. Może to dowód na to, że satyryczny spin­‑off miałby szansę na sukces?