Tanuki-Manga

Tsubaki kontynuuje morderczą wyliczankę, tyle że zamiast dziesięciu Murzynków mamy siedmiu Servampów, przy czym dwóch zostało już wyeliminowanych. Kolejny na liście jest Hyde lub Lawless jak kto woli, ponieważ Tsubakiemu udało się odebrać mu wisiorek otrzymany od Lichta przy zawieraniu kontraktu. Mimo interwencji Kuro wampir melancholii niszczy zawieszkę, przez co z ciała Lichta uwalniają się popioły. Sytuacja zmienia się jednak diametralnie, kiedy na scenę wkracza trzyosobowa jednostka bojowa C3. Co prawda nie udaje im się schwytać Tsubakiego, ale kilku jego podwładnych trafia do niewoli. Przy okazji przybysze składają Mahiru i jego sprzymierzeńcom pewną propozycję…

Yumi, Jun i Tsurugi okazują się grupą wyjątkowych dziwadeł, bez reszty oddanych pracodawcy. Oczywiście nie muszę dodawać, że panowie są także śmiertelnie niebezpieczni, zwłaszcza Tsurugi, obdarzony wyjątkowymi zdolnościami, które pozwalają mu na walkę z Servampami jak równy z równym. Dzięki pomocy C3 Licht i ranny w poprzednim tomie Hugh powoli wracają do siebie, a reszta grupy zostaje otoczona opieką. Naturalnie nic za darmo, C3 to nie organizacja charytatywna. Ich deklaracje o dbaniu o równowagę między światem ludzi a istot nadnaturalnych również nie wypadają zbyt przekonująco. Niby nie żądają od Mahiru i reszty niczego specjalnego, ale ciągły nadzór i próby zmuszenia bohaterów do tymczasowego zamieszkania w siedzibie organizacji, przy praktycznie zerowym przepływie informacji, wzbudzają niepokój. Nie trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, że C3 knuje coś bardzo paskudnego – do tego samego wniosku dochodzi Mikuni i postanawia ostrzec Mahiru i Kuro.

W tomie ósmym atmosfera zagęszcza się i nagle okazuje się, że być może Tsubaki wcale nie jest przeciwnikiem numer jeden. Mnożą się pytania, zarówno dotyczące śmierci Mistrza, jak i osoby szefa C3, niejakiego Tomy. Można by pomyśleć, że nastrój będzie raczej minorowy, ale nic podobnego, głównie dzięki wspominanemu już trio z organizacji. Panowie okazują się fanami dobrego jedzenia, alkoholu i imprez, a ich przekomarzaniom nie ma końca. Kiedy jednak otrzymują rozkaz od przełożonych, natychmiast przystępują do działania i z wyluzowanych kumpli przeistaczają się w bezlitosnych morderców. Cóż, ich „przebojowość” nie podbiła mojego serca, zdecydowanie wolę na pierwszy rzut oka niezgraną paczkę głównego bohatera i jej idealistyczno­‑naiwne podejście do życia.

Na obwolucie ósmego tomu autorka umieściła Mikuniego w towarzystwie Jeje. Z tyłu zaś mamy głównych bohaterów wraz z Tsurugim. Warto także zerknąć pod rzeczoną obwolutę, ponieważ na okładce znajdziemy kilka faktów na temat tego ostatniego oraz trzecią część Szkoły Servampów. Pierwsze cztery strony mangi wydrukowano w kolorze na papierze kredowym – pierwsza to prolog, kolejne dwie zajmuje wyjątkowo przyjemna ilustracja prezentująca bohaterów w halloweenowych kostiumach, a na ostatniej umieszczono spis treści. Osoby obdarzone krótką pamięcią lub takie, które wracają do lektury po dłuższej przerwie, z pewnością ucieszy streszczenie dotychczasowych wydarzeń i wyjaśnienie używanych w komiksie terminów oraz spis licznych postaci. Większość stron nie jest numerowana, zdarzają się również przycięte kadry, ale są to drobiazgi w żaden sposób nieutrudniające lektury. Mam za to małe zastrzeżenia co do druku, wydaje mi się, że miejscami farba została nałożona za grubo – sąsiadujące strony nie są bardzo brudne, ale trafiają się jakieś przypadkowe farfocle. Oprócz właściwego komiksu nie zabrakło też kilku dodatków. Po pierwsze, krótki rozdział zatytułowany Życie to gra, opowiadający o zawarciu kontraktu między Lichtem a Lawlessem. Po drugie, jednostronicowa gratka dla fanów i fanek Sendagayi, a właściwie jego nietypowych treningów. Po trzecie, cztery czteropanelowe komiksy prezentujące humorystyczne sceny z życia bohaterów. Ostatnie strony zajmują zapowiedź dziewiątego tomu Servampa i stopka redakcyjna.